Willem na de voetbalwedstrijd weliswaar een beetje later dan dan ik... maar ik toch zeker het klokje bijna rond....
Zalig... zo'n uitgerust gevoel....
Van... even wat onenigheid oplossen vanmorgen. ..
Wordt het sterfdag van Willems vader herdenken of mijn verjaardag en moederdag vieren....
Zó lastig, twee mensen die elkaar maar ook die anderen of zichzelf niet tekort willen doen....
Kom daar maar eens uit....
En nadat ik Willem aangeef dat ik ruimte voor teleurstelling ook belangrijk vind zonder het gevoel te hebben de ander zijn beslissing daarmee tekort te doen, is het pleit beslecht...
Je kunt namelijk heel goed een ander iets gunnen maar toch teleurgesteld zijn dat het niet zo loopt als je had gehoopt of gewild....
In onze situatie leer je nu eenmaal wel dat het is wat het is een anders niet zal zijn....maar daarom niet minder waardevol is....
Van....we kunnen in ieder geval nu rustig aan de dag beginnen...
Op naar het werk....
Zo'n van alles voorbereid hebben dag waar vervolgens dan niks van komt...
Mannen die de lichtbakken komen installeren in de klas....
Niks niet werken aan lezen en kleuren reeksen dus.....
Van... wel een dag waarop ik veel nadenk over onderwijs...
Juist nu er weer flexibiliteit van je wordt vereist....
Nu zou je namelijk kunnen denken...'oh jee de structuur valt weg. .. kinderen van de leg"....
Meteen geeft mij dat gevoel van: kijk, strakke structuur... alles met timetimers oplossen... alles op dezelfde manier en zelfs tijd.... dat maakt juist dat kinderen dwangmatig worden....
In het echte leven is dat immers ook niet mogelijk...
Van... nou heb ik na de opleiding voor leerkracht ook nog eens 3 jaartjes psychologie gestudeerd... schriftelijk en in de eigen tijd....
Maar, zoals ik toen nog was door extreme faalangst, durfde ik geen examen te doen....
De examenvrees van weleer deed me de das om....
De kennis is echter altijd gebleven (en die van weer later de opleiding tot gedragsspecialist) en dus.... duikel ik in de diepste kerkers van mijn brein die kennis weer op....
Kennis gaat nooit verloren....
En al is theorie niet heilig....soms heb je er best wat aan....
Daarbij is er inmiddels ook iets van een kleine 40 jaar ervaring bij gekomen....
Kijk ik naar pedagoog Luc Stevens en zijn stappen relatie, competentie, autonomie dan vind ik dat dit in al die jaren nog steeds staat als een huis...!
De relatie met het kind omdat het vanuit veiligheid pas tot leren kan komen...en dus competenties opdoet..... ik kan het...!!
Hoe meer het kind (vooral spelend) vanuit veiligheid leert en voelt dat hij het kan zal het beginnen te ervaren het ook zelf te kunnen, zonder jou direct nodig te hebben...
Verkrijg je veiligheid door structuur...?
Best wel... maar structuur om af te bouwen... niet om vast te houden....
Grenzen stellen vind ik persoonlijk nog belangrijker....
Het kind voelt zich in eerste instantie veilig als hij weet waar hij aan toe is.... weet wat hij wel en niet kan of mag doen. ...
Van daaruit verlegt hij zijn grenzen en laat jij meer en meer los....
Óók bij kinderen met een verstandelijke beperking waarin je juist zo geneigd zou zijn te beschermen....
Geldt dat dan voor alle kinderen....?
Nee, zeker niet... er zullen kinderen zijn die volwassen worden en nog steeds 'structuur' of begrenzing nodig hebben....
"Als je een orchidee behandelt met de gedachte aan een heidestruik zul je nooit achter de pracht van zijn bloem komen"
Wat een uitspraak.... schitterend...!!!!
Een uitspraak die ik vertaal naar het feit dat er ook kinderen zijn bij wie structuur juist verstikkend werkt....
Onlangs had ik nog een gesprek met iemand over een kind waar maar geen initiatief in zat... lui was..... tot niks kwam....
Maar dit kind had dus nou juist met vrijheid nodig....niet dat hokje vol structuur van de ene piep op de klok naar de andere ... van de ene omgedraaide verwijzing naar de andere....ofwel de verzorging van de heidestruik....
Dit kind had iets heel anders nodig....
De veiligheid van mensen die in hem geloven.... en vertrouwen geven.... de kans om fouten te mogen maken.... en weer opnieuw te proberen....
Grensverleggend bezig te mogen zijn....
Structuur verstikte het.....
En zo zie ik het best wel vaker om mij heen..... kinderen zonder initiatief...... begrensd door beknot door structuren......(te vastomlijnde niet uit te breken hou vasten)....
Voor wiens overzicht....?
Die van de orchidee... die van de verzorger van de orchidee.... of het gemak van die heidestruik....?
Het lijkt wel of de wereld waarin alles mag en kan, houvast zoekt in dwangmatige kaders en structuren....
En niet meer durft los te laten binnen grenzen die (ook) weer verlegd kunnen worden....
Bang zijn het overzicht te verliezen.... de controle kwijt te raken.... de chaos te laten ontstaan.... alles voor te willen zijn....
Liefst preventief te werk gaan zonder het eens gewoon in de soep te laten durven lopen....zonder fouten te durven maken....
(Mogelijkerwijs omdat het al zo fout gaat in de wereld om ze heen ?)
Terwijl ik juist vaak zie dat kinderen in ongedwongen en natuurlijke situaties vaak tot heel veel leren komen.....uit zichzelf....omdat de juf... de klas... de omgeving veilig voelt..... en niet die strakke structuur.....
Want oeps.... als het dan eens anders is. ... dan staat de wereld op zijn kop en zijn ze echt het overzicht kwijt omdat ze nooit hebben leren omgaan met chaos.... en veranderingen....
En natuurlijk geldt dat niet voor alle kinderen... maar wel voor de meesten....ook als ze een verstandelijke meervoudige beperking hebben.....
Hoezeer worden we zelf wel eens moe bij de betutteling van regeringswege uit bijvoorbeeld....of reed ik bijvoorbeeld laatst over een weg met zoveel verkeersborden dat ik écht het overzicht juist kwijtraakte....
Van... oh jee... ik zit weer eens op de juffen praatstoel....
Heb ik nog meer beleefd vandaag....?
Eigenlijk niet veel...
Van..... maar een Macron die vandaag zei dat de Notre Dame binnen 5 jaar weer opgebouwd zou zijn en Willem en ik dat dus vast nog wel mee kunnen maken....
En dát dus vervolgens weer een goed gevoel gaf....
Van... en ben ik nu een donders mooi stuk aan het lezen over de 'waarom vraag' in het leven...
De meest gestelde vraag in het leven van een mens.......'waarom'....
En ook de moeilijkste vraag om te beantwoorden....
Op de 'waarom vraag' is ook eigenlijk nooit een goed of het juiste antwoord te geven...
Je wilt begrijpen wat er gebeurd of wat je overkomt om het kloppend te krijgen.... maar juist vaak op vragen die niet kloppend te krijgen zijn omdat er zoveel andere dingen omheen of mee spelen....
Je zoekt naar een samenhang die er niet is....naar inzicht of zin of nut.....
Het is een punt van heroriëntering.... nieuw begin....
Van..... en een prachtige zin: dat je God niet kan construeren maar kunt zoeken...
Ik bedenk me dat we inderdaad wel erge beelddenkers zijn met z'n allen, dat we God of Jezus een gezicht willen geven.....
Misschien is het wel een kleur die we nog niet eens kennen...een geluid buiten onze gehoorgrens of is het een gevoel.... misschien wel een energie of bron..... een hoop.....
In de vakantie maar eens dieper over nadenken....
Morgen de laatste werkdag en dan.......VAKANTIE.... twee weken lang...!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten