Dag van:
De ramen staan wijd open... De geluiden van Parijs stromen met de koude wind naar binnen...
Maar het geluid komt over het zagend gesnurk niet heen...
'Willem draai je om... je snurkt'....
"Wampie hou eens op met dat gesnurk, ik kan niet slapen"....
Gebroken nacht.... ochtend in ruste.....
"Wampie de douche wordt niet warm"...
'Nee de kraan gister ook al niet'....
"Oh wacht... ik voel toch wat.... deze douche is een laatbloeier"....
Ontbijt op straat... nou ja... het terras dan...
En ja hoor... omelet voor Willem...
De mensen trippelen, stappen, sloffen, klikkakken op mondaine hakken voorbij....
Mensen kijken blijft toch een geweldige bezigheid...
En glimlach je... dan krijg je de mooiste lachjes terug....
De mooiste gesprekken tussen Willem en mij volgen...
Hoe komt het toch dat Parijs dit alles met je doet...
Wat heeft deze stad????....
We besluiten te gaan lopen en laten de metro voor wat
het is....
het is....
Nou... en dan zie je nog eens wat...
Wij metro verslaafden hadden dat moeten doen toen we nóg beter ter been waren..... en niet nu de metro trappen de knieën doen knarsentanden.....
Parijs is kleiner dan we dachten.....
De slakkenhuisvorm die Parijs heeft, nu pas merkbaar...
Zo lopen we de rue Saint Antoine af en belanden zomaar bij de notre Dame....
"Wist jij dat die zo dichtbij was?"....
Het oponthoud zit hem in een fantastisch stel straatmuzikanten die naast de verwoeste notre Dame staan....
Willem is verkocht....
Willem is geobsedeert.....
Hij zal... hij moet... hun cd hebben....
Maar..... wij zijn pinnende oudjes die geen zin hebben met dubbel geld te koop te kopen...geld, dus geen contant geld op zak hebben, kregen de pin op de neus...
En nergens is een bank te vinden...
We zoeken en zoeken... en belanden zomaar in quartier Latin....
"Wist jij dat dat zo dichtbij was?"....
We vinden een bank...
Willem is al snel zijn desoriëntatie gevoel kwijt en vindt de weg naar de muzikanten...
Ze ruimen net op...
Op tijd dus...
Blij kind.....
Koffie... en een wc......
Gestreste ober...
Het is druk in Parijs...
Terrassen zitten vol met naar zon hunkerende klanten....
We kijken weer mensen....
Ik fotografeer ze....
Parijs wat ben je mooi....
Het Île de la Cité is een van de eilanden in de Seine (een ander eiland is Île Saint-Louis), in het centrum van Parijs. In de Romeinse tijd lag Lutetia, de voorloper van Parijs, voornamelijk op de zuidoever van de Seine. Na aanvallen van Franken en Allemannen in 275 n.Chr. verhuisden de inwoners echter naar het veiliger Île de la Cité, dat in die periode van een stadsmuur werd voorzien.
Het Amorino ijsje....
We hebben het verdiend...
De proppers voor de vele restaurantjes spreken ons tevergeefs aan..... binnenkomen.. binnenkomen....
Wij hebben maar één doel...
Amorino....
"Wist jij dat die zo dichtbij was?"....
Bloembladen frambozen, chocolade en kokosnoot....
Smaak sensatie.... tussen de steegjes vol pisplekken.....
In het bijzondere Quartier Latin, ook wel het vijfde arrondissement genoemd, is de Sorbonne Université gevestigd en vind je gezellig drukke studentencafés. De buurt staat ook bekend om haar boekhandels, zoals de iconische winkel Shakespeare & Company.
We krijgen schik in de wandelingen...
Google maps is onze vriend...
Zit je een half uur in de metro???..... lopen kost het je een paar minuten.... oké en een paar zere voeten, maar dat terzijde...
We missen nu alleen de posters waar Willem zulke maffe foto's van kan maken....
Metrostations negerend lopen we naar Centre Pompidou...
"Wist jij dat dat zo dichtbij was?"....
De fonteinen van Stravinsky lokken ons... evenals de muziek en het enthousiast applaudisserend publiek...
De straatartiesten zijn bezig... een grote kring mensen om hen heen...
De straat schakers... de straattekenaars....
De roltrappen van Centre Pompidou doemen op....
"Wist hij dat dat zo dichtbij was"....
De Strawinski-fontein (Frans: Fontaine Stravinsky), ook wel Tinguely-fontein genoemd, is een fontein bij het Igor Stravinsky-plein (Place Igor Stravinski), gelegen tussen het Centre Georges Pompidou en de Église Saint-Merri in Parijs. De fontein is ontworpen en in 1982 en 1983 uitgevoerd door de Zwitserse kunstenaars Jean Tinguely en zijn levenspartner, de Française Niki de Saint Phalle.
Alles staat nog zoals het was...
Er zijn nu alleen neon letters op het Centre aangebracht...
We willen het een bezoek brengen... maar Parijs hield ons op met haar andere moois....
We vinden ons kunst ateliertje...
Even binnen kijken....
"Willem kijk eens wat mooi!"....
Willem kijkt... dat moeten we hebben... zal wel onbetaalbaar zijn...
De atelier houder spreekt geen woord over de grens maar zegt dan "c'est pas cher"....(is niet duur)....
Enfin hij kent die Nederlanders waarschijnlijk...
En hij heeft gelijk... wij kunnen dit betalen....
Sterker nog... wij betalen dit....
Als kleine blije kinderen die de laatste lolly uit het rek bij Jamin pakten.....
Wauw... we hebben kunst gekocht....YESSSSSS!!!!.....
Ook Le cavalier blue staat er nog....
Op naar de wijn en la chouffe.....
Emotioneel worden we als na twee jaar weg te zijn geweest, de blauwe cavalier nog dezelfde WiFi code heeft en ons herkent en automatisch inlogt.....
De ober lacht als Willem een groot bier bestelt en ik na enige aarzeling dan toch ook maar een grande verre wijn neem.....
Waarom is Nederland zo bekrompen?????......
Waarom gaat de tijd hier zo snel????.......
Het voelt goed bij de cavalier... we blijven er even...
Een even dat vier uur en een vette rekening beslaat...
Maar Parijs heeft het... en wij leven het...!
Hoe gaan we terug naar het hotel?...
Metro of lopen?..
Even kijken....18 minuten lopen...
We lopen dus....
Wist jij dat dat zo dichtbij was?....
"Wampie ik moet plassen.... echt nodig"....
Willem je bent al vijf keer geweest....!
"Ja maar bier...."
Je waagt het niet om in een steeg te plassen....
"Zullen we dan nog wat drinken.... er zijn terrasjes genoeg... zo gezellig..."
We gaan in een joods steegje op een terrasje zitten tussen hevig kussende en meer kuisende stelletjes....
We bestellen nog wat en Willem voelt opluchting als hij terug is...
Ik minder, als we betalen... 'dure plas Willem'....
Het hotel...8 trappen... ook de tweede dag niet in één keer gered...
Ook Willem staat hijgend boven als ik aan kom..
Ik kijk uit het raam 4 hoog...
Ons ontbijt terras wordt opgeruimd...
De menigte verplaatst zich naar la Bastille...
Nog een enkele clochard verschanst zich een slaapplek op rue Saint Antoine...
De fruitwinkel is nog open...
Nachtbananen smaken lekkerder dan die van overdag...
De jongeren op elektrische stepjes crossen luidruchtig over de weg... ook op weg naar la Bastille....
Dag 2 zit erop...
Morgen het afscheid...
Maar hoe kort het ook was, het was hevig... en goed...
Oh wat prachtig geschreven Wampie. Zo krijgen we ook nog een stukje geschiedenis mee. Veel plezier verder.
BeantwoordenVerwijderen