6 juni 2022

Dag van:

Willem leegt de brievenbus....

Twee dagen te laat want het is al een tweede zondag, en dan ook nog alleen omdat hij die van de buren, die op vakantie zijn, geweest ook nog moest legen....

Maar oké.....beter laat dan nooit een verrassingen zijn nog weg want in de brievenbus liggen mijn telefoonhoesje van Ali....een mooie paarse met een vlinder erop, en twee lieve beterschapskaarten....

In de App van de familiehonden....de groepsapp van mijn zus, zwager en Willem en mij lees ik een tiental vragen die Willem en ik moeten beantwoorden...

Mijn zus is namelijk een soort van Babs tijdens het burgerlijk huwelijk en om haar verhaaltje te completeren heeft ze nog wat anekdotes en bekentenissen nodig...

Dat wordt nog een heel werk als ik het zo lees....

Laat ik eerst de schoolmail maar eens lezen...

Hè....een broertje geboren van een van mijn leerlingen...

Altijd leuk....

Hmmmzzz een aantal overleggen waar ik aan moet deelnemen....

Eerst maar eens regelen dat ik dat via Teams vanuit huis moet doen....

En een mailtje sturen dat ze me ook inloggen als er teamoverleg is over de indeling van de nieuwe en oude kleuters in de klassen voor komend schooljaar...

Toch wel jammer dat ik die gebroken enkel zo slecht heb ingepland...

Geen excursie, geen schoolreisje, geen natuurles in het bos door de stadsboerderij verzorgd, geen schoolbreed verrassingsuitje, gemiste uitleg over het nieuwe te gebruiken leerlingvolgsysteem, en alle belangrijke overleggen die ik online moet volgen....

Timing is niet mijn ding zullen we maar zeggen....

Maar mail klus geklaard...

Nu de antwoorden....

Benieuwd ernaar?....

Ik kan ze ook hier wel plaatsen eigenlijk....

Vast niet alle antwoorden zullen in de toespraak verwerkt worden....en trouwens....aangezien het gemeentehuis en kleinere trouwzaal heeft konden we ook niet iedereen voor dit deel uitnodigen...

Nou let op....hier komen de antwoorden...

1 Eerste ontmoeting 

Daar wil ik wel een jaartje mee verder studeren. 

De ontdekking van de overeenkomsten, samen fluit spelen, gedichten en musicals schrijven en mijn favoriete lied dat ik op zijn grote C-bas fluit speelde (door de wereld gaat een woord) dat ook zijn lievelingslied bleek. 

Dat er in een jaar een warme vriendschap

ontstond vol wederzijds begrip en steun. 

Dat we elkaar vonden in de manier waarop wij les geven/gaven. Kinderen die zich gezien, gekend, begrepen en waardevol moeten weten/voelen gaat boven alles! Het systeem komt daarbij op de tweede plaats. 

Hoe dat ook in de verslagen en essays van ons tijdens de studie naar voren kwam. 

2 Leuke, mooie, waardevolle, spannende anekdote over ons samen. 

Weet je hoeveel dat er zijn? Pffffft…….. 

Leuk:  

Het gezicht van Willem toen hij ontdekte dat ik hem niet meenam naar de garage om naar een nieuwe auto te kijken maar dat ik hem meenam de grens over voor een vakantietrip naar Cochem. 

Of dat ik hem vroeg of hij zin had in pizza en hem toen, zonder dat hij het door had, meenam naar Venetië. 

Dat Borre als pup in de sloot viel en hij hulpeloos langs de kant van sloot liep te roepen ‘Borre ligt in het water, Borre ligt in het water’ en dat ik er toen maar in gesprongen ben om hem te redden. Dat ik toen de vlonder niet op kon klimmen maar Willem dan wel weer op het idee kwam om een ladder te pakken waarop ik naar boven kon. 

Dat hij nooooooit zonder mij kan als we ergens zijn omdat hij de weg terug nooit weet. Hij heeft namelijk letterlijk 0.0 oriëntatievermogen. En dat ik dan werkelijk niet snap, of weet hoe dat in hem werkt, dat hij niet door heeft dat een rotonde gewoon rond is en je altijd die andere kant moet hebben dan die waar je vandaan kwam. Of dat een hoefijzer hofje altijd weer uitkomt op dezelfde weg. Dat hij zelfs de weg terug van een wc in een restaurant daarom niet kan vinden en ik hem wel eens heb moeten ophalen. 

Dat we in Sozopol amechtig lagen te zonnen en niet in de gaten hadden dat er een hoosbui aankwam. Dat we door de zeikende regen een hele lange hoge trap op moesten om bij het hotel te komen en we als twee verzopen katten in ons hotel aankwamen.  

Dat Willem eeuwig en ALTIJD op dieet is en écht ALTIJD tijdens het eten zegt “er zit toch niks in hè?” (calorieën) en wel 10 keer zegt “oe wat is dit lekker”. Dat Babeth en ik dan naar elkaar kijken, knipogen en nog steeds er altijd weer van in de kreukels liggen van het lachen.  

Mooi:  

Het oma en opa worden van onze kleinkinderen en dit samen delen en zo blij voor elkaar zijn als die baby voor de eerste keer vastgehouden wordt. 

Hoe hij mij wist te verrassen in Barcelona. Willem kan namelijk geen geheim bewaren, ik weet altijd wat ik voor mijn verjaardag of voor Sinterklaas krijg, maar dat hij me in Barcelona in de Sagrada ten huwelijk vroeg en op de camping in Drenthe een aanzoeksvlindertje had gekocht, daar wist ik, voor de eerste keer, echt niks van. 

Hoe hij altijd voor me klaar staat als ik in

nood ben; trammelant op mijn werk, de gebroken enkel. Dat op zo’n moment ook écht niets teveel voor hem is terwijl ik vaak denk al gauw teveel te zijn. 

De vakantie Thessaloniki, samen in een piepklein bergdorpje in het huisje van de moeder van een vriend deelnemen aan het échte Griekse leven. Slapen in een typisch Grieks ingericht slaapkamertje. Het warme onthaal door alle vrienden. Samen met de oude mama Vicky een salade maken en die later thuis ook maken maar die hier in Holland toch echt heel anders smaakte dan daar in het kleine keukentje met het ouderwetse houtfornuis. 

Hoe hij kan genieten van mijn brei en haakwerk resultaten en altijd weer zegt ‘ik snap niet hoe je het voor elkaar krijgt met een paar draadjes’. 

Waardevol:  

De ruimte die we elkaar gaven om te komen tot samenwonen. Elf jaar ‘Latten’ en dan toch die stap nemen. Zoekend naar de ruimte die elk van ons nodig had. Ik uit angst van het verleden en hij om zijn kinderen. De veiligheid vindend in Willems geliefde geloogde eiken kast die eerst verhuisde naar de Simon Vestdijksingel en hij pas een paar jaar later. 

Ons bezoek aan Auschwitz. Hoe we steeds elkaars handen zochten om elkaar, zoals de vele Joden wel, niet kwijt te raken/te verliezen. 

Hoe we direct na de dagtocht allebei van de emoties op de hotelkamer in slaap vielen en de hele avond daarna bijna niets konden zeggen en stil samen zaten te eten in een restaurant. 

De dag dat we samen Bikkel ophaalde in asiel Arduin in Roosendaal. Dat ik maanden op websites had gezocht naar herdershonden die niet eng waren maar lieve ogen hadden en toen op Bikkel stuitte. Dat we in Roosendaal aankwamen, de asielhouder Bikkel uit een ver gelegen hok aan de andere kant van een weiland los liet en dat ik van schrik achter Willem schuilde en riep ‘Nee, nee, toch geen herder Willem’. Maar dat ik na 5 minuten al ontdooit was. 

Het intens samen van muziek kunnen genieten en dan Willem die  ‘hoor je dat, heb je dat gehoord’ zegt. Mijn antwoord; Ja Willem ik zit/sta hier ook namelijk. 

Willem die op zijn fluit vaak mooie melodieën voor me speelt en in het geheim net zo lang oefent tot hij een nummer dat ik juist mooi vind, feilloos mee kan spelen. 

Spannend: 

Onze eerste ruzie. Die was in Praag. Dat ik wel wilde maar niet weg kón lopen omdat Willem anders de weg naar het hotel niet terug zou kunnen vinden.  

De verbazing, opluchting, spanning, blijdschap en verdriet die allemaal op Willems gezicht af te lezen waren toen ik zei dat ik zijn directeur ging bellen omdat hij niet meer/nooit meer naar school hoefde om te werken. 

Hij kon de stap niet zelf nemen en wat vond hij het spannend omdat hij het overzicht kwijt was, los moest laten en ik zo goed en zo kwaad als het kon de boel onder controle probeerde te houden. 

Samen op de boot van Rhodos naar Kos terwijl er een zeebeving was. Ik helemaal in mezelf gekeerd om de misselijkheid te onderdrukken en Willem die de angst in het oog keek. De vele telefoontjes en appjes die we toen moesten beantwoorden omdat het kort erna ook op het journaal in Nederland bekend werd. 

En het aardbevinkje op Karpathos toen alles op het overdekte terras heen en weer ging, omviel en de grond onder ons trilde. Het duurde maar kort.  Maar direct daarna stootte Willem me aan en zei “kijk eens naar de zee, daar komt een Tsunami aan’. Ik geloof dat zijn arm er nog blauw van is hahahahahaha! 

3 Wat waardeer je het meest in de ander? 

Dat Willem zo congruent is. Willem kan zich nooit anders voor doen dan hij is, ook als hij iets te verbergen heeft, iets gedaan heeft dat ik minder leuk zou vinden, óók bij verrassingen of lieve dingen….je ziet en merkt het áltijd aan Willem. 

Soms héél lastig ook maar wel duidelijk! 

Zijn kwetsbaarheid die hij laat zien. 

Willem gaat overal diep doorheen. Of het nou de liefde, de boosheid, de onwetendheid, de spijt of wat dan ook is, hij toont altijd zijn gevoel. Hij loopt er niet voor weg. 

Dat intelligentie/kennis en gevoelswereld/waarde, levenservaring hand in hand gaan. Dat hij daar altijd een koppeling in weet te vinden en dit op mij weet over te brengen. Daarbij open staat voor mijn gevoel, kennis en ervaring en dat we zo tot ontwikkelend praten komen. Zo leren we constant van elkaar en inspireren we elkaar. 

Dat ik de ruimte heb/krijg te mogen zijn wie ik ben (uiterlijk en innerlijk) en hij me daarmee ook helpt spiegelen als ik even niet meer weet wie ik ben en/of waar ik sta, maar hij me nooit veroordeelt daarom. 

Dat hij altijd de dingen achter de dingen ziet en ik mezelf maar zelden verborgen kan houden voor hem. 

Zijn discipline. Ook dingen die hij niet leuk vindt toch doen. Altijd op tijd! Ook al ging hij heel laat naar bed, toch vroeg opstaan om de honden uit te laten of op om op tijd bij die afspraak te zijn waar hij heen moet. Als hij zich niet lekker voelt toch doen wat hij moet doen. Veertig jaar werken volhouden terwijl hij er allang mee klaar was. Altijd weer die kansel op om te preken ook al moet hij ervoor om vijf uur uit zijn bed om én de honden uit te laten én op tijd weg te gaan omdat hij vaak ver weg preekt.  

Zijn taalkunst. Het doorvoelen van wat hij ziet en dan het maken van gedichten daarbij. Zij zoektocht soms daarin en regelmatig mij vragen om te helpen vinden van dat ene specifieke woord dat past bij dat gevoel. 

Hoe hij altijd weer de lach op het gezicht van iemand weet te toveren door één woord, één blik of zijn clownskunsten. Hoe vaak zitten we niet ergens (waar dan ook) en dan begint hij zonder dat je het eerst in de gaten hebt met een van zijn clownsacts. Heel soms schaam ik me ervoor (misschien door papa’s gedoe vroeger in een restaurant als hij dronken was) maar meestal geniet ik van de reacties van de kinderen en hun ouders.  

 Zijn vaderschap. Hoe hij kan schipperen en naar wegen zoekt om dit als gescheiden vader zo goed mogelijk inhoud en vorm te geven. Hoe hij er op zijn manier en binnen zijn mogelijkheden zoveel mogelijk, zo niet altijd, voor ze is. Dat hij elke dochter naar waarde schat en probeert te zien! 

4 Waar kan je het hardst om lachen van jezelf en de ander? 

Mezelf: 

Mijn stelligheid. Terwijl ik weet dat er honderd kanten aan een verhaal zitten maar ik dan zo wil vasthouden aan iets om nog maar wat te lijken en eigenlijk op het moment dat ik het zeg al weet dat ik de mist in ga. 

Mijn doofheid. Als ik weer eens iets anders hoorde dan er gezegd werd. Dit leidt vaak tot hilarische taferelen. 

Mijn eigen humor en taalgrappen. Als ik een mop vertel (als ik die al onthouden heb- meestal niet hihi) dan lach ik al voor ik de mop uitverteld heb. Of als ik een scherpe opmerking gemaakt heb dan lach ikzelf het hardst. 

Hoe ik iedereen maar vooral Willem met één april weer weet beet te nemen. Voor mij een van de meest hilarische dagen van het jaar. 

Mijn dialectisch aanpassingsvermogen (zeg ik dat zo goed?) Dat ik van Rotterdams op Twents, op Achterhoeks of Brabants accent kan overstappen. Maar ook andere talen daarin vermeng.

Dat ik hem er met 1 april altijd in weet te luizen 

De ander/Willem: 

Zijn verwoede dieetpogingen. Altijd weer een begin maken met diëten en als er dan een vakantie of feestje aan komt, direct dat dieet weer vergeten. Niet voor één dag maar voor weken of zelfs maanden 

Zijn mateloze technische onhandigheid.  

Zelf de parketvloer schuren en erg trots zijn en dan later van mijn schoonzoon te horen krijgen dat hij het niet met de vleug mee heeft geschuurd maar juist er tegenin en dat daarom lakken niet mogelijk is. 

(Maar………………..soms als er dan iets kapot gaat door zijn toedoen, hij ook uren kan prutsen om het weer voor elkaar te krijgen.) 

Zijn dwangmatigheden. Vijf keer checken of het gas uit is. Drie keer checken of de deur wel dicht zit. Elke avond de honden tellen omdat hij er ooit eentje is vergeten binnen te laten, drie keer checken of alles wel in zijn heuptasje zit (sleutels en zo) enz. 

Zijn clownacts. Fenomenaal!!! 

Dat de kracht dan in de eenvoud van de grap zit, dat trekken van een gezicht, alleen di4e rode neus opzetten of een simpel gebaar. 

Dat Willem ook overal de humor in vindt. Die ezel voor het hotel waar hij dan keer op keer zijn teen aanstoot, de deur die zogenaamd niet open gaat, de tramrails waar hij zogenaamd in vast zit, en ga zo maar door.  

Hoe hij elke keer als een vliegtuig opstijgt of landt hij het zweet in de handen heeft staan en zich zo stevig vasthoudt aan de stoel voor hem dat die stoel bijna uit de scharnieren getrokken wordt en een oerkreet slaakt als het voorbij is. 

5 Wat maakt jullie relatie waardevol voor jou? 

Eigenlijk een antwoord dat al overal in de vorige antwoorden doorspekt zit. 

Maar misschien wat nog niet gezegd is, is dat de overeenkomsten zo mooi zijn.  

Het elkaar aanvoelen.  

Dat we gedachten van elkaar uit de lucht kunnen pikken. 

Dat de verschillen er mogen zijn zonder dat je zo nodig elkaar daarmee moet aanvullen. 

Dat we zo goed als dezelfde humor hebben en om elkaar, met elkaar en door elkaar kunnen lachen. Maar daarin ook om jezelf. 

Hoe we elkaar altijd weer weten te vinden ook al gebeuren er de naarste, onverwachtste, gekste, moeilijkste dingen. 

Dat we elkaar weten te raken. 

Dat we elkaar inspireren en het mooiste uit elkaar naar boven weten te brengen. 

Dat we elkaar pijn kunnen doen maar er (tot nu toe) altijd weer zinvolle heling achteraan komt. En dat die pijn niet blijkt af te wegen tot de liefde die we voor elkaar voelen. 

Dat ik mijn diepste gevoelens bij hem kwijt kan en veilig weet. Eigenlijk misschien wel omdat hij ze allang ontdekt of gezien heeft. 

6 Wat is een bijzondere herinnering van jullie samen? 

Ik denk toch dat dit alle reizen zijn maar vooral toch Thessaloniki  (al eerder hierboven vermeld). En Parijs zijn.  Stad waar we altijd terugkeren. Stad waar alle gevoelens altijd weer samenkomen. Stad die zoveel in ons losmaakt, zelfs dingen waarvan we soms niet eens wisten dat ze in onszelf speelden. Stad van inspiratie. Stad vol ontdekkingen van de stad zelf maar ook in onszelf. 

Stad waar zovéél herinneringen van ons samen liggen. Angst en moed die we deelden in de catacombe, ons beider verwondering om museumschatten en kunst, onze bewondering om de stijl en allure van de Parijzenaar, verdriet en gedeelde om zoveel verhalen die zich er afspeelden. 

7 Jullie zijn allang samen. Wat is de toverformule voor een gelukkig samenzijn? 

Dat alles er mag zijn; boosheid, pijn, verdriet, ontroering, saamhorigheid, (on)begrip, warmte, tekortkomingen, wantrouwen enz. 

En dat je dus ook soms ongelukkig mag zijn en je je mag ergeren aan die ander. 

 En dat we elkaar zien maar je jezelf ook láát zien (moet ik soms nog een beetje aan werken😊 ) 

Dat er niet geoordeeld of veroordeeld wordt maar je altijd vraagt naar hoe het komt dat het gebeurde, hoe het komt dat je zo denkt of voelt of zo overkomt.  

Dat je niet alleen bij de ander maar ook bij jezelf te rade gaat. (de zelfreflectie) 

Dat je altijd, áltijd het gesprek open houdt en met elkaar in gesprek blijft. 

Dat er ruimte is voor beider beleving. 

8 Wat betekent de ander voor jou? 

Ook te lezen door alle andere antwoorden. 

Maar ankerpunt is wel misschien een woord dat hier toegevoegd kan worden. 

Heerlijk je eigen gang gaan. Zijn wie je bent en nog verder op zoek naar die eigen ik die zich steeds verder ontwikkelt maar in de wetenschap dat dat ankerpunt er is. Altijd die berg op of af even aanhaken op dat punt.  

Even pas op de plaats, even je verder helpen om verder te komen als je niet verder komt of samen genieten van dat punt / het uitzicht dat je hebt bereikt. 

Samen delen, samen genieten maar ook zelf dit kunnen en mogen doen zonder het gevoel de ander tekort te doen of niet/minder van hem/haar te houden.  

9 Wat is het gekste/mooiste/liefste/leukste compliment dat je van de ander hebt gekregen? 

Gekste: 

Je buik accepteer ik ook hoor! 

Mooiste:  

Ik weet niet wat ik zonder jou moet. 

Liefste: 

Je voelt zo zacht. 

Leukste: 

Gek wijf. 

10 Wat doen jullie het liefste samen? En wat vooral niet?! 

Wel 

Samen op reis gaan is het mooiste dat er is. 

Samen uit eten gaan is altijd gezellig. 

Samen urenlang praten over allerlei onderwerpen. 

Samen concerten of festivals bezoeken. In ieder geval elk jaar een keer Stef Bos en Jazz in Duketown. 

Niet 

Ik wil vooral niet met Willem naar Intratuin omdat hij daar doorheen vliegt en het moois van al die kleur en geur niet wil zien. 

Een stad of eiland verkennen doe ik het liefst alleen. Laat Willem maar aan het strand liggen of op een terrasje zitten en mensen zien en ontmoeten. Dat is meer zijn ding. Ik slenter het liefst door steegjes en maak mooie foto’s van de dingen die ik zie.  

11 Van welk verschil word je helemaal gek? 

Laat ik zeggen ‘niet helemaal gek’ maar ik erger me er soms/vaak wel aan. 

Zijn eeuwige contact met zijn mobieltje. Ofwel constant contact met de buitenwereld. Ik vind het juist heerlijk om in m’n eentje te zijn en heb minder behoefte aan contact in de zin van, dat ik het overdag met kinderen en collega’s al genoeg heb Dat hij altijd dat lijntje met die buitenwereld wil houden dus. 

Dat je een heel goed gesprek ( met de nodige drank op) hebt gehad waarin veel zinnigs werd gezegd en dat hij dan de volgende ochtend standaard zegt “ik weet niet meer waar het over ging, maar ik heb er een goed gevoel aan overgehouden”. 

Hij kan toch ook, ondanks zijn heftige gevoelsleven, waarde hechten aan materiele dingen en dat heb ik helemaal niet. 

Dat hij minder goed knopen kan doorhakken en vaker op zoek is naar die middenweg.  

Dat hij graag aan het woord is. En soms dan minder goed kan luisteren naar de ander. Ik ben meer een luisteraar. Hij verheft het volume ook als hij denkt niet gehoord te worden. 

Heeft met op de voorgrond willen staan, want in het middelpunt staan  met publiek en applaus, dan is Willem op z’n best en ik ben meer van ‘op de achtergrond’ . 

Toch vind ik het ook regelmatig knap dat Willem zo zijn ruimte in kan nemen hoor! 

Nou me dunkt....dat was heel wat leesvoer....

En dat we hier de hele dag wel zo'n beetje mee bezig waren (want Willem had natuurlijk zijn eigen verhaal) en er 's avonds de nodige nagesprekken over hadden bij een goed glas wijn, dat snap je...

Ik denk dus dat ik het hier maar bij laat....

En dat ik van die oelewapperige klungel, waar ik 1 Juli mee trouw, hou moge duidelijk zijn....

Waarvan akte....