Dag van:
Het is zo'n dag van nog even dit en nog even dat voor zo'n voorjaarsvakantie....
Nog even de oudergesprekken....vijf vandaag...
En dat wordt schakelen van live naar telefoon naar teams beeldbellen....en hup weer live.....
Nog even al die ideeën voor die collega die 50 wordt in de vakantie verwezenlijken tussendoor...
En dat betekent zoeken, printen, vergroten, kopiëren, lamineren....
Maar leuk wordt het...oh zo ....
Nog even die kaart naar die zieke sturen en een mail naar dit andere zieke....
Toch ook even iets meekrijgen van de landelijke actie voor Turkije en Syrië....
Dus even de radio aan.....
En de leeslessen in de kring geven....
Dan zit het er tenminste goed in voor de vakantie van weer een week niks.....
Dat betekent de picto plaatjes oefenen en de s,p,i en n oefenen....
En je komt uit op het door de kinderen laten maken van foto's als ze hun picto's eerst lezen en dan ten uitvoer brengen...
Halve benen en armen.....maar ook erg gelukte leuke foto's....
De bak met blokken gaat om...
Er ligt meer zand op de grond dan er nog in de zandtafel zit...
Och en de sensopatische scheerschuim les zorgt voor meer scheerschuim op lijf en leden dan op de tafel.....
Ook de kleren ruiken nu fris hihihi....
Laat ik ook de fles water niet vergeten waarvan het water niet in de mond verdwijnt maar over de tafel en op de grond beland....
De poepluier was er ook nog...die zo lekker uitgesmeerd werd over de vensterbank...
Maar verder....
Verder spelen er vandaag vooral drie cijfers door mijn hoofd....555......
Als ik met de Turkse moeder het oudergesprek heb...
Zij die vrienden verloor door de aardbeving.....
Als de Syrische moeder haar kind ziek meld.....
Als ik de radio aanzet....tv kijk.....nieuws flitsen op mijn mobiel voorbij zie komen.....
Achtentwintig miljoen..... vijfendertig miljoen......
Het is prachtig....maar ik hoor vooral de snikken in stemmen......zie het verdriet in ogen.....en ik kan bijna echt de pijn voelen van die wanhopige mensen die nog steeds met uitzichtloze hoop in puinhopen hun kinderen, hun man of vrouw, hun familie zoeken.....
Zesenveertig miljoen.....een stad die niet meer op te bouwen is....nooit meer....
Tweeënvijftig miljoen.....een gesprek van een meisje dat acht dagen onder het puin lag een maar één ding dacht.... WATER....!!
Vijfenzestig miljoen...... Karsu die ons zó verschrikkelijk raakt...en Fidan , en Olcay ...en al die anderen....
De altijd zo vrolijke levenslustige Karsu....nu zo vlak....
Die laatste schreeuw in het lied dat ze zingt en dan de dofheid in haar ogen ....
Zestien familieleden heeft ze verloren....
Wat voor plek geef je dat in hemelsnaam....
Je kunt het je niet voorstellen....zoiets als heel Nederland en België in puin.....
Nee....het is niet voor te stellen.....
En ook wij storten weer.....
Maar met geen geld is het verdriet om verlies te stelpen.....zijn alleen stenen op te bouwen.....eerste hulp te verlenen....de kou wat warmte te geven.....
En toch is dat het enige wat we kunnen doen....
Onze Turkse en Syrische medelanders te steunen.....een schouder te bieden....en geld storten....
En dus doen Willem en ik dat maar weer....
Bijna 89 miljoen.....
Het is prachtig...en noodzakelijk....
Maar zoals Sinan Çan zegt.....je hart geven...en empathie is ook zó belangrijk....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten