7 februari 2023

Dag van:

Voor het eerst toch maar eens kijken naar TRT, de Turkse zender....

Heel erg hopen dat ze zoveel mogelijk levenden nog onder het puin vandaan kunnen halen...

Maar ik zie vooral lichamen die volledig onder een deken liggen....

Een kou die nooit meer verdwijnt na de ijzige nacht van vannacht daar.... 

En dan heeft Turkije nog enigzins middelen, het juiste gereedschap, apparatuur en vervoersmiddelen om snel te handelen...

In Syrië is dat anders...

Daar wordt alles met de hand gedaan...en er heerst oorlog...

Uit de beelden maak ik uit de wirwar van

voor mij onverstaanbare klanken op dat de Nederlandse hulptroepen zijn gearriveerd...

Net zoals de hulp uit andere landen...

Uit schepen en vliegtuigen komen hulpmiddelen...

Ook op Facebook en in de krant zie ik hulpacties op gang komen....

Inzamelingsacties niet alleen voor geld maar ook warme kleding, dekens enz.

Ik ga zeker de kasten straks doorspitten....

Toch bijzonder dat je nu merkt hoe betrokken je eigenlijk bent met je allochtone Nederlanders die daar familie moeten hebben.....

En dat geldt vast niet alleen voor mij ...

Ik zie mensen op Facebook die zich nog wel eens kritisch uit kunnen laten maar nu met alles begaan zijn...

Ik krijg ineens weer dat corona gevoel...

Die tijd dat alle verschillen wegvielen en iedereen ineens voor elkaar klaar stond...

Zo voelt het nu ook....

Dan ineens worden alleen mensen in nood gezien en niet Turken of Syriërs ('die buitenlanders')....

Waarom zijn daar toch altijd dit soort dingen voor nodig....?

En...... hoe komt het toch dat dit gevoel van troosten, helpen en medeleven weer overgaat als de orde van de dag zich hersteld...?

Ben je dan als je uit je land vlucht omdat je met de dood bedreigd wordt minder kwetsbaar dan als je onder het puin vandaan gehaald wordt....?

Dan zie ik vele, vele ambulances waaruit  hulpverleners met brancards de grote open 'bek' van een enorm schip inlopen en met zwaar gewonden weer naar buiten komen....

Overgebracht dus naar een veilige plek en een niet ingestort ziekenhuis waar ze geholpen kunnen worden....

Dat hebben ze snel voor elkaar gekregen daar in Turkije....!

Dan weer schakelt het beeld over naar de

puinhopen...

Hulpverleners met wanhopige, radeloze blikken in de ogen als ze iemand maar half onder het puin kunnen halen en de andere helft blijft steken...

Een oude vrouw met blauwe hoofddoek schuddend met haar handen...

Een prachtig meisje met grote bruine ongelovige en oh zo angstige ogen en een kraag om haar nek...

Ze krimpt in elkaar van de pijn als ze haar onder het puin proberen te krijgen of ietsje verplaatsen...

Ik zie dappere hulpverleners die onder het puin kruipen met gevaar voor eigen leven...

En zoals ik bij het meisje denk 'waar is de blik van opluchting?'......denk ik bij deze mensen 'waar is jullie angst?'....

Alles krijgt een andere dimensie onder dit soort omstandigheden.....

Ook kracht lijkt ongekend....

Militairen die met gemak met grote zware kinderen en volwassen in hun armen lopen en over de berg van brokstukken naar beneden tillen.....naar de grond die niet meer gromt maar daar bewegingloos ligt alsof er niets gebeurd is....

In de niet verstaanbare taal hoor ik bij de jonge verslaggeefster zoveel opgewonden blijheid als er weer iemand gered is...overgaand in het verdriet en de wanhoop....spanning of er nog iemand gevonden zal worden....

De zachtheid die in haar stem klinkt als een vrouw, geholpen door militairen, maar zelfstandig lopend de puinhoop afkomt....

De vrouw met het ongeloof in haar ogen dat ze het gered heeft maar dan instort...

De vrouw met ongeloof in haar ogen dat vast snel overgaat in het rotsvast geloof dat Allah haar beschermd heeft....

De verslaggeefster raakt me....zij is de belichaming van de rollercoaster van emoties die je nu overal ziet....

Haar ogen zeggen alles haar intonatie en alles aan haar lijf praat mee....

Zelden zie je zoveel uitersten van emoties...

Diep verdriet, intense angst, opgewonden vreugde en blijheid, wanhoop, moedeloosheid, ongeloof....

Nog geen plaats voor dankbaarheid...

Die emoties zijn voor later tijd....

Ik zie een vrouw gered worden met tal van oh zo zorgzame mannen om haar heen alsof zij hun aller moeder had kunnen zijn...

Ze begeleiden haar naar de ambulance....en rennen weer terug.... Terug naar hoop, moed, misschien een volgende redding....

Zelfs ondergronds gefilmd.... onvoorstelbare beelden...

En toch voel ik geen zweem sensatie...enkel respect....heel diep respect voor hulpverleners die echt onvoorwaardelijke moed tonen....

Op internet kom ik de ene na de andere

actie nu tegen...

Via kerken, save the children, Unicef en noem ze maar op....

En ik heb zoiets van.... gisteren een groot bedrag aan het Rode Kruis en nu al die andere een tientje....

Maar wat denk je....

Je kan niet eens zelf kiezen voor een bedrag.....een minimum van 35 euro bij de meesten....

Alsof veel mensen dat kunnen missen tegenwoordig maar toch graag een bedrag over willen maken.....al is het symbolisch...

Geldt hier niet het spreekwoord dat alle beetjes helpen?....

Ik word er eigenlijk een beetje boos over als ik keer op keer dat idiote minimum bedrag tegenkom....

Als mensen 5 euro willen storten voor een paar warme sokken moet dat toch kunnen...

Of een tientje voor een pak luiers waar een schrijnend tekort nu aan is zie ik op de beelden van TRT.....

En logisch want dat is wel het laatste dat je vanonder het puin meeneemt.....

Laat maar gauw Giro 555 wat gaan doen...

Dan is een ieder vrij om te geven wat hij wil....

Hoe langer ik kijk hoe minder hoop er is maar ze gaan met dezelfde hoop en moed als daarvoor toch door...

Wat moet iedereen daar doodmoe zijn van het klimmen over puin, van het rollen van zware stenen en stukken gebroken muur....

Maar als er dan weer een stem gehoord wordt en je de mannen informatie hoort vragen terwijl de stem onder de brokstukken antwoord, hoe groter ook de vreugde....en nieuwe moed om door te gaan....

Als de hoop daalt, stijgt de vreugde bij iedere vondst....

En wat zijn er nog veel kinderen die gered kunnen worden....zo sterk als die zijn....

Ze zien er niet bang uit....eerder verbaasd en confuus over wat ze overkomen is....

In shock?....

Wat zullen ze een trauma te verwerken krijgen....

Het Nederlandse team komt in beeld...

Hollanda hoor ik de verslaggeefster zeggen....

Het vervult me met dankbaarheid...en toch ook wel een beetje trots hoor....

Nog zo wat hè....

Je verstaat er niks van wat er gezegd wordt...

Niet door de verslaggevers....niet door de hulpverleners....niet door de mensen of kinderen onder het puin...

Maar je weet, je voelt precies wat er bedoelt wordt...

Emotie is universeel, intonatie en blikken in ogen evenzo....

Op zo'n moment spreken we allemaal dezelfde taal....

Het meest bizarre is wel de baby die met navelstreng er nog aan, gered wordt....

Moeder red het niet....vader ook niet ...  vier broertjes en zusjes ....en een tante evenmin.....

Hoe vertel je dit later dit kind.....?

(Sinan Can:) Steen is op te bouwen, menselijk verlies niet....