Dag van:
Nou hangen en eigen wurgen dat werken hoor....
Ik ben er, maar daar is alles mee gezegd....
Zo'n allergische reactie hakt erin...
En eigenlijk moet ik toegeven dat ik er best van geschrokken ben...
Je gebruikt iets om niet 'besmet' te raken en wat gebeurt er....je wordt 'ziek'....
Ik zou het er wel uit willen wassen, branden, weet ik veel maar...het zit in je en je krijgt het spul er niet meer uit....
Een ondertussen zwel je op....
Het klassieke Sjakie en de Chocolade fabriek verhaal waar dat jongetje, of was het nou een meisje, ja het was een meisje, opblies als een paarse kauwgombal.....
Gelukkig mensen in de klas genoeg om de boel en mij op de been te houden....
De beelden van gisteren laten me niet
los...
los...
Daarbij komt natuurlijk ook dat je berichten van vrienden en kennissen op sociale media tegenkomt die ook wel iemand kennen in dat rampgebied...
Die zelfs iemand verloren hebben....
Ook de praatprogramma's hebben tal van gasten die wel iemand kennen, verloren zijn, of heel erg betrokken zijn....
En hoe zit dat dan bij ons op school denk ik dan...
Hoeveel kinderen uit Turkije en Syrië hebben wij wel niet....
Toch bizar dat we daar nog niet een berichtje van op onze groepspagina hebben staan.....
Terwijl ik toch vanmorgen nog een gesprekje met een leerling heb die me vertelt dat mama zo verdrietig is....
En ik hoef er niet over te raden....
Dus ik schrijf.....
De afgelopen dagen komen de verschrikkelijke beelden van de aardbeving in Turkije en Syrië voorbij.
We zijn ons ervan bewust dat ook bij ons op school, in de klas ouders zijn die wellicht familie of vrienden hebben verloren, zich zorgen maken omdat ze nog geen nieuws vernomen hebben, of vooral begaan zijn met hun land van verbinding.
Wij willen met verdriet in ons hart al die ouders, leerlingen en familie ongelofelijk veel sterkte wensen.
Mochten er thuis dingen spelen omtrent dit vreselijke gebeuren die ook invloed hebben op de kinderen, laat het ons weten!!
Wij zullen extra oplettend zijn.
Ik hoorde gisteren de woorden: "Steen is op te bouwen, menselijk verlies niet"....
We voelen met jullie mee....
Nogmaals namens iedereen van de groep vlinders heel heel veel sterkte.
Je kunt zo weinig doen maar we kunnen misschien op deze manier toch wat betekenen...
De avond haak ik snel een project van een
collega die er zelf niet uitkwam...
collega die er zelf niet uitkwam...
En eerlijk is eerlijk, die Teddy wol is onspul....
Ik snap haar wel....
Maar maandag zal ik haar blij maken want op het geborduurde snuitje na is het schaap klaar...
En dat snuitje mag ze zelf doen....
Big Brother gaat alle grenzen te buiten...
Dit is geen vermaak meer, dit is kijken naar een hachelijk psychologisch experiment....
Leer de mens achter de mens kennen...
En aan de ene kant verlies je alle hoop op de mensheid....
De andere kant geeft je mee dat de hoop nog niet verloren is....
Zitten ze MIJ nou ook een beetje gek te maken?.....
De laatste beelden van de dag zijn die van het babytje dat gisteren gered werd terwijl het nog met de navelstreng vast aan haar mama zat....
Mama leeft niet meer ...
Baby ligt in het ziekenhuis....
Alleen....
Omringd door rennende en vliegende verpleegsters en artsen die andere mensenlevens nog proberen te redden....
Kind van een paar uur
Met een verhaal voor een heel leven
Je hebt nog geen naam
Maar de hele wereld kent je
Kind van een paar uur
Wees zonder familie
Huilend in een glazen kribbe
Geboren in verdriet en wanhoop
Ik wou dat ik
De goede petemoei was
De fee met goede wensen
Die niet meer je papa, mama en
Vier broers en zussen misschien
Maar wel een liefdevolle
Toekomst kan wensen......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten