3 februari 2024

Dag van:

Een goede vriendin van ons zit tegen overspannenheid aan....

In eerste instantie denk ik 'hè heerlijk, een gewone overspannenheid en niet de hype van burnout'....maar dit is een misplaatste gedachte natuurlijk.....

Ze heeft een spraakbericht ingesproken waarin ze uitlegt wat ze voelt en denkt en waar ze nu staat.....

En heel lief merkt ze op  "Wampie moet ook uitkijken hoor"........

En dat laatste zet me natuurlijk aan het denken.....

Ik doe veel, werk hard, maar overwerkt, overspannen, burnout.....zo voelt dat helemaal niet....

Reden om eens verder te kijken.....

Wat zijn nou eigenlijk de verschillen??....

En eigenlijk misschien ook wel; wat houdt het nou eigenlijk in ....?

Als jij overwerktheid op tijd opmerkt, dan kan je het nog terugdraaien......door het inlassen van ontspanningsmomenten...

Lukt dit niet en wordt jouw belasting chronisch dan ontstaat overspannenheid......

Als je overspannen bent, krijg je meer lichamelijke en mentale klachten......

Het verschil zit dus in de omkeerbaarheid. Overspannenheid is relatief 'eenvoudig' op te lossen.....wanneer je de oorzaak van de stress wegneemt, herstel je vrij snel.....

Blijft stress te lang aanhouden, dan kan het omslaan in overspannenheid......

Dit merken we vaak pas als er onverwacht iets gebeurt dat we er niet meer bij kunnen hebben......

Nou ken ik zelf inderdaad een zeer

tijdelijke periode daarvan....

Toen er thuis/prive teveel dingen tegelijkertijd gebeurden en ook op werk  het even niet soepel liep, toen liep ik over.....

Een mens schijnt toch een plek nodig te hebben waar het even op stabiele/vaste grond kan staan om de rest te kunnen behappen.....

Zo liep dat bij mij even geleden tenminste....

Mijn allergrootste voordeel is dat ik thuis een Willem heb, bij wie je weliswaar een dik handboek vol handleidingen nodig hebt, maar die er altijd voor je is......

En.....ik heb enorm veel maar fijn werk.....

Dat heeft die goede vriendin ook....

Een stabiel thuisfront en veel maar fijn werk....

Hoe kan het dan dat het bij de één zus en bij de ander zo loopt.....?

Ik graaf even diep in mijn verleden....

Het grootste deel van mijn leven bestond uit 'altijd stress, verdriet, fysieke en mentale pijn'......

Totdat,..............

Totdat ik het zat was......

Ik weet nog dat ik weken en weken in mijn rieten pauwstoel zat (mijn beste vriendin heeft het daar nog wel eens over dat ze mij daarin kon uittekenen), en ik dacht en dacht en dacht.....

Ik kocht het boek 'maak van crisis een kans', kocht tijdschriften over psychologie en zweverige dingen....en las, en las, en las.....

Voor niemand aanspreekbaar....en met één doel: 'cirkels doorbreken'.....en dit nóóit meer......

Dat heb ik gedaan.....

Mezelf goed onder handen genomen hoe het kon, en waar het vandaan kwam, dat ik stond waar ik stond....was wie ik toen was.....

En toen ik dat wist, heb ik de angel eruit getrokken en ben gaan bedenken hoe ik het dan anders wilde.....

Dat in het kort even dat stukje.....

Maar dat stukje heeft me wel gebracht waar ik nu sta en waar ik mezelf keer op keer bij een tegenslag op kan aanspreken en waarop ik kan terugvallen.....met dat wat ik er natuurlijk steeds meer bij leerde.....

Dit vallen en opstaan maar ook door behaalde successen leerde....

En niet onbelangrijk.......met de wetenschap van wat mijn valkuilen (nog) steeds zijn.....

Want die valkuilen....oooooh die valkuilen....dat zijn de oorzaken van waar het soms uit de hand kan lopen.....

Veel te vaak zie ik dan of hoor ik dan 'teveel werk, moet teveel aan een dood paard trekken, niemand luistert, ik loop stuk op de ander' enz enz....

Terwijl ik juist denk dat de oorzaak veelal juist in je eigen valkuilen ligt.....

Misschien wil JIJ wel teveel......te snel......ben je te enthousiast.....staan jouw ideeën haaks op die van anderen......valt het wel wel mee maar trek je teveel naar je toe.....luister je onvoldoende naar die ander.....

In die tijd na de scheiding, de periode van de pauwstoel zeg maar, heb ik mezelf vooral toegesproken en afgevraagd 'wat kan ik wél veranderen en wat níét.....

En hoe graag je ook zou willen dat anderen net zo zouden denken of zijn zoals jij,.....helaas.......dat kan nu eenmaal niet.....

Een mens wil misschien wel veranderen, maar niet veranderd worden.....

Daar is een intrinsiek proces voor nodig waarbij je alleen maar aan de zijlijn kan blijven staan om te steunen of aan te moedigen.....

De enige die een verandering in zichzelf teweeg kan brengen ben je zelf.....

En wat niet kan, kan gewoon niet....dan is het wat het is en zal je wat anders moeten bedenken wat wel haalbaar is.....

Of je moet heel veel geduld hebben tot de ander is waar jij al bent.....

Er is nog nooit een bloempje gegroeid en gaan bloeien, door eraan te trekken......

En dan kan je denken dat het ontevredenheid in jezelf opwekt maar het tegendeel is waar....

Want als je dat doet wat wel haalbaar is krijg je een veel tevredener gevoel over jezelf dan je dacht.....

Soms moet je klein en haalbaar denken om het grotere op een later tijdstip te kunnen bereiken....

Of je moet jezelf eerlijk aankijken en afvragen of dit het nog wel is dat je wilt doen.....

Past deze 'werkjas' je nog wel....?

Maar weet dan dat in elke nieuwe jas die je zal gaan passen hoe dan ook je eigen persoontje zit.....

Wat vooral niet helpt is vluchten of halve

oplossingen bedenken....

Niet: ik ben dan en dan niet bereikbaar, want écht.....op de momenten dat je er wel bent komen die dingen van je onbereikbare dagen alsnog op je af en beginnen een steeds hoger bergje te worden....

Niet: ik ga nu alleen even dingen doen die ik leuk vind en die me ontspanning geven, want eigenlijk is dat maar zeer tijdelijk en vluchtig en geeft een soort surrogaat ontspanning.....

Daarna komt immers de realiteit weer op je af.....

Niet: krampachtig grenzen stellen want een mens kan heus over al zijn grenzen heen als hij maar eerst tevreden met zichzelf is .....

Zoek een plek, zoek een spiegel, wees stil en kijk en luister naar jezelf......

Niet naar wat die ander niet doet of naar die anderen die je in de steek laten, maar naar jezelf.....

Wie ben ik ....

Waar sta ik.....

Wat wil ik .....

Wat is voor mij haalbaar.....

Want pas dan zal er weer een samen zijn om het op te pakken.....

Eigenlijk was deze blog een pleidooi voor

die goede vriendin geloof ik....

Maar er zijn vast anderen die zich zullen herkennen.....

Mijn motto's in deze: zoek het antwoord niet ver weg, niet in het vele, en ook niet bij die ander want je zult het in jezelf vinden.......

En ...

Moet niet zoveel want er mag al zo weinig.....