22 juli 2024

Dag van:

Het is negen uur...ik moet strakjes met mijn vriendinnetje naar de poli om bloed te laten prikken...

Ik weet hoe vreselijk ze het vindt om afhankelijk te zijn van anderen...

Haar electrische fiets is haar vrijheid maar ze kan helemaal niks nu, laat staan fietsen....

Stipt op tijd sta ik voor haar deur....

Strompelend komt ze aan...

Ze moppert wat over haar verjaardag van gisteren....

Ze klaagt een beetje over de afhankelijkheid...

Maar al met al is ze blij dat ze er even uit kan....

Vergeleken met de uitjes die we altijd maken naar waar de wind waait, is dit wel een heel vreemd uitje....

Ons doel is bekend en om er nou ontspannen van te raken lijkt me dit ook een uitje van niks....

Ik besef me alleen dus nu maar al te goed dat elk uitje nu ze beperkt is, haar goed doet....

Ik parkeer de auto op een plek waar het

niet mag en blijf in de auto zitten....

Ze appt me al snel dat er maar één patiënt voor haar is en dat ze snel klaar is....

Dat zorgt ervoor dat ik iets geruster op de verboden plek blijf staan....

En ja hoor, vijf minuten later strompelt ze, zwaar leunend op haar stok en te eigenwijs om een rollator of rolstoel te accepteren, voetje voor voetje naar de auto....

Moeizaam stapt ze in en nog moeizamer hijst ze haar tweede been naar binnen....

"Ik moet nog naar de apotheek" zegt ze....

En dus rij ik naar de apotheek....

-Zal ik het voor je halen, vraag ik.....ik deed dat immers vorige week ook....

"Nee, nee, ik ga zelf, dan voel ik even dat ik er nog bijhoor".....

En weer besef ik me dat per worden inleveren betekent....

Of misschien wel 'en andere betekenis geven aan'....

En daar gaat ze weer.....

Samen ouder worden....er voor elkaar zijn in voor en tegenspoed....

Maar dat het zo snel zou gaan met alle gebreken dat hadden we beide niet kunnen bedenken....

Ik typ een adresje in mijn navigatie systeem waarvan ik weet dat het er gezellig koffie drinken is....

Lekker tussen de fruitbomen van de Betuwe....

"Waar rij jij nou heen?" vraagt ze toch enigzins vermoeid.....

Let jij maar eens even op Netje....

En ik rij naar de landswinkel waar ook zo'n gezellig restaurantje bij is....

Ik zet haar voor de deur af en rij de parkeerplaats op....

Maar als ik kom aanlopen zie ik het al....'gesloten'.....

De landswinkel is wel open maar lopen gaat nu echt nauwelijks meer.....die winkel kan ze vergeten....

"Ach, het was wel een heel leuk ritje zo door de Betuwe, en we moeten er ook door terug" zegt Annet....

Ze worstelt zich de auto in en ik zie dat het goed is zo....we moeten naar huis....ze moet rusten....

"Weet je nog, die keer dat we ook op een maandag helemaal naar Drenthe reden en dat ook alles dicht zat".....

Ik lach....ja dat weet ik nog.....

Jeetje wat waren we teleurgesteld....

Ach onze uitjes en reisjes...ze zijn niet meer op één hand te tellen.....

Honderden keren trokken we erop uit....daar waar de wind heen blies....geen doel, enkel een richting....

En het waren altijd de leukste uitjes waar we volop van genoten....

Eenmaal thuis ploft ze op de stoel met

wieltjes....

Keer op keer hoor ik de zuchten....weg puffen van pijn....

"Help je me nog even met die informatie van het ziekenhuis?"....

En natuurlijk doe ik dat....

Zware wekelijkse medicijnkuren gaat ze vanaf augustus krijgen....

"Maar als het over is dan......"

Annet er zal geen 'over' zijn....dit is chronisch en die medicijnen hou je voor altijd.....

Annet slikt en zegt niks meer....

Maar we gaan nog veel leuke dingen doen samen hoor, probeer ik haar op te vrolijken....

Ik weet niet of ze het hoort, maar ze reageert niet en leest verder in de informatie over de hernia....

Maandag krijgt ze in de pijnpoli en heftige injectie bij de wortel van de zenuw in de onderrug....

Ze zal eerst plaatselijk verdoofd worden en daarna volgt de tweede injectie....

Maandag....verdorie dan zit ik op de camping....

We lezen samen moedig verder.....en ik schrijf alle belangrijke dingen meteen op haar kladblok....

Ze neemt het allemaal niet meer op....daar zorgt de morfine van nu wel voor....

Ga jij maar lekker op de bank liggen....ik

ga naar huis....

Het was genoeg voor vandaag merk ik....

Ik geef haar een dikke knuffel en ga als ik me ervan verzekerd heb dat er geen afwas meer staat en er niks anders gedaan moet worden....

Thuis begin ik aan het vakantie album....

Maar de Hema software die ik altijd gebruik is weer anders dan voorheen, minder eigen mogelijkheden en een stuk trager....

Geërgerd sluit ik de computer weer af....

En als Willem thuis komt van zijn pastoraal bezoek, met de boodschappen, ben ik blij dat ik kan koken.....

Alleen de schimmelkaas die ik nodig heb hadden ze niet en degene die Willem heeft meegenomen smaakt niet...

Ja Willem wel, maar ik proef een blèg verschil....

We laten de honden uit in het bos en dan duik ik in mijn Videoland serie van the Good Doctor....

Even nergens meer aan denken....

Het was nou niet echt mijn dag vandaag.....