11 juli 2025 dag 3 Kos

Dag van:

Geen opkomende zon vandaag want allemensen wat hebben we geslapen...

Zelfs terwijl het volle maan was en de nachten dan normaliter gebroken of slapeloos zijn....

En zelfs de kou van de airco is me compleet ontgaan terwijl ik toch wel onder mijn lakentje wakker wordt....

Willem is al even wakker en vraagt, nog bezorgd door de aanval van gisteren, hoe het gaat....

Behalve dat ik een beetje draaierige maag heb, een teken dat het van mijn hoofd naar de midden regionen gedaald is,  gaat het volgens mij redelijk...

Laat me rustig op gang komen en snel mijn blog van gisteren afmaken en dan komt het goed....

Er wordt op de deur van de kamer geklopt

als vragend non verbaal teken of wij al uit de kamer zijn...

Nee, nee roep ik en besef me gelukkig op tijd dat neh neh JA in het Grieks betekent...

Snel corrigeer ik mezelf met een luid OCHI en het kloppen verstomd.....

Toch wel duidelijk dat we niet te lang meer op de kamer moeten treuzelen.....

In de kleren en hup richting Fikos voor de omelet special.....

Willem krijgt het in zijn hoofd om alle foto's van zijn kleinkinderen van zijn oude gehackte Facebook account af te halen....

Maar natuurlijk Willem.... leuk idee.... alleen kan jij daar niet meer in en bij, omdat je op Facebook nooit je eigen vriend kunt worden, en ik dus degene ben die die klus kan gaan klaren....

En omdat Willem nogal regelmatig een krachtige strijd levert met het woord "straks".... wat gewoon binnenkort of over korte tijd betekent en het tijdstip aangeeft dat het in de nabije toekomst ligt, maar dat de precieze tijdsduur kan variëren...... ga ik maar meteen aan de slag....

Willem is namelijk meer van het NU meteen....

En zo laat ik mijn borduurwerk maar in de steek en duik in een behoorlijk aantal jaren foto's....

Ook best leuk eigenijk....

Willem is blij.... en dat is hem ook geraden....!!

Volgens Willem moet ik eens over zijn benen schrijven....

Die twee stelten die onder dat eeuwige heuptasje hun werk doen en hem overal brengen waar hij maar wil....

Nou ben ik absoluut fan van mijn Willem en vind alles aan hem mooi.... BEHALVE zijn benen....

"Maar het zijn juist stevige voetbalbenen" zeurt hij...

Écht Willem, je armen vind ik mooi en gespierd als ware je Popey zelf, maar een blik op je benen probeer ik als het even kan te vermijden....

Hij wil weten waarom....neeeeeee hè....

Maar goed als je erom vraagt kan je hem krijgen...

Je benen hebben pukkels, puisten, plekken, vlekken, deuken, spataders die de weg van Harlingen naar Ameland aangeven, en ze zijn spierwit..... óók in de zomer.....

"Maar deze pukkel.... hij wijst op een ontstoken talgklier waarvoor hij al bij de huisarts is geweest,  is geimplodeerd"....

De geimplodeerde puist... vies wit kraterachtig ding  dat me nu spontaan dit onderwerp doet laten rusten voor ik ongenadig over mijn nek ga.....

Sorry Willem, dit was alles over die twee onogelijke dingen die je voortbewegen.....

Willem staat altijd aan... is het niet meer thuis dan ook weer hier.... 

Gedichten moeten er komen....

En iedereen kent Willem... dan gaat het niet meer om één gedichtje of verhaaltje, maar meteen met een overvloed aan creatieve invloeden en gedachten...

Facebook vult zich zullen we maar zeggen....

Nu borduur ik mijn heilig avondmaal wel hoor, daar niet van.... maar als mijn billen zo'n symbiose met mijn zitting van de stoel zijn aangegaan dat ze er alleen met geweld nog vanaf te halen zijn, dan ontstaan er bij mijn enige bedenkingen; zit ik niet al te lang op deze zetel....?

En ja, dat zit ik.... het lijkt ook wel of mijn billenzweet een soort van lijmresten bezitten want ik plak aardig vast als ik me naar het toilet wil begeven....

En eenmaal terug sommeer ik Willem dan ook zijn gedicht snel af te maken want ik wil nu naar vier uur in Fikos,  wel wat meer van Kos bekijken, ook al kennen we het dan op ons duimpje....

We zouden bijvoorbeeld kunnen gaan kijken of de sangria op het grote plein van de Agora nog net zo lekker smaakt als anderhalf jaar geleden....

En óf in dat kleding winkeltje onderaan de kerk nog steeds dat leuke vrouwtje werkt....

Het gedicht is klaar..... oftewel Willems brein houdt op met creatieverig zijn.....

Staat Willem niet 'aan' op de ene manier, dan toch wel op de andere....

Hoe dan ook, we stappen op.... de stoel bleef alhaast aan zijn kont kleven...

Op naar de volgende stoel zullen we maar zeggen...

Ja, want dat is vakantie....

Niet eiland hoppen, maar terrasjes hoppen....

De tijd is er naar om wat alcohol te nuttigen...

Ons geliefde drankje sangria op het grote plein in het restaurant van de oude Nederlandse hostess die eens wat anders wilde dan als gids op het eiland fungeren en dus maar de horeca inging....

Ze zit als altijd op haar hoge kruk en houdt de boel goed in de gaten....

En zelfs hier in Griekenland kennen ze lurven want als twee personeelsleden er eventjes met de pet naar gooien , trekt ze er stevig aan....

Het blijft vooralsnog een geheim waar die lurven zitten maar wij weten het nu....

De sangria is overheerlijk en smaakt (snakt mag ook), naar een tweede glas....

Nu naar ons geliefde kledingwinkeltje onderaan de kerk....

Nee niet omdat we nou zo nodig kleren nodig hebben maar om het principe dat Willem en ik voor de eilandbewoners op deze manier willen zorgen dat ze inkomsten hebben....

Je zult ons daarom nooit en te never in een all inclusive resort zien....

Deze inwoners leven van het hoogseizoen als de vliegtuigen naar hun eilanden vliegen, en in de wintermaanden, als op de laatste dag van de herfstvakantie het laatste vliegtuig vliegt,  ligt alles stil behalve de huur,  de elektriciteit en het eten wat je nodig hebt om de winter door te komen etc....

Inkopen geslaagd, nu gauw omkleden want we gaan uit eten met Willems dochter en vriend....

Ze komen net aan als wij het hotel uitlopen...

Het is al mega druk en gezellig in het haventje...

Overal muziek en levendigheid...

We lopen het wit geplaveide straatje vol winkeltjes omhoog waar beide hun ogen al uitkijken....

Maar dat het zo'n knus pleintje was waar onze vrienden hun restaurant hebben, hadden ze helemaal niet verwacht....

Het is hier nog niet druk maar wij zijn ook vroeg...

Eerst maar eens wat drinken en smullen van het garlic bread....

Als het almaar drukker is beginnen we toch maar met bestellen van hoofdgerechten....

De typische Griekse gerechten smaken voortreffelijk....

Doe ons maar traditioneel Grieks in plaats van dat moderne gedoe....

Boven is de wc gebruikt door iemand die waarschijnlijk vanmiddag ergens anders gegeten heeft want het is er niet om uit te houden.... maar dat terzijde....

Willem maakt foto's vanaf het balkon maar de foto laat meer zonnescherm dan ons zien.... dat ook maar terzijde....

Het betekent trouwens wat betreft  zijde 1 wel dat Babeth en ik ons genoodzaakt voelen onze plassen op te houden....

Tot Babeth de mannen wc ontdekt die naar bloemetjes ruikt en dat zie je niet vaak op een mannen wc...

Wij wisselen dus snel van gender en ontladen daar....

Na een oergezellige avond stappen de Kids weer op hun fietsen om naar hun eigen stek iets buiten Kos stad te gaan....

Jammer dat ik dat te laat merk,  ook dacht dat ze mee gingen naar Fikos,  waar ik al naar onderweg ben....

Het meisje bij de ingang vraagt waar ik Willem gelaten heb...

Die heb ik in Barstreet achtergelaten, is het eerste dat in me opkomt...

Nu moet je alleen weten dat Barstreet het straatje is waar alle jongeren zich rond het middernachtelijk uur en nog later  verzamelen en waar dingen gebeuren die het daglicht niet kunnen verdragen....

Vandaar ook dat het overdag lijkt alsof het een keurig straatje is maar waar 's avonds de neonverlichting je ogen in knallen en de veel te harde muziek bezit van je oren nemen....

Waar zoveel drank geschonken wordt dat je er een compleet eiland de hele winter mee kan voorzien en waar seks openlijk op straat zijn en haar hoogtepunten bereiken...

Zeg maar het Sodom en Gomorra van Kos....

Het meisje bij de ingang ligt dan ook dubbel bij de gedachte alleen al dat ik Willem daar achtergelaten heb...

Maar dan zie ik Willem en kids zwaaien en zeg haar dat ik zo terugkom...

We zwaaien de twee kinderen uit en ik vertel Willem het verhaal....

Ooooh wacht maar,  zegt hij, en strompelend komt hij naar Fikos lopen....

Het meisje bij de ingang komt niet meer bij en hangt over me heen van het lachen als Willem zegt "They will never see me at Barstreet again".....

Maar zij gaat verder in het spel....

Daar komt Luciano roept ze "do it again"....

En zo strompelt Willem naar Luciano die net aan komt lopen.....

Hij schrikt zich oprecht een hoedje en probeert Willem te ondersteunen...

Maar als hij ziet dat het meisje en ik de tranen van het lachen over de wangen hebben rollen snapt hij ook dat er iets niet helemaal in de haak is....

Hij hoort van Barstreet duwt Willem van zich af en ploft in de stoel naast mij "YOU FOOLS!" roept hij....

Maar wij kunnen allang niks meer uitbrengen....

Wat is het toch heerlijk om zo met elkaar te kunnen dollen....

En om onszelf vervolgens maar weer keurig herpakken en van de goede kant te laten zien, bestellen we op z'n Hollands op dit late uur nog een kop koffie en cappuccino...

Tja, dat kennen ze immers op Barstreet niet één daarom eindigen we de dag weer hier....