Dag van:
Dag maan.... vanavond zie ik je andere kant weer....
Je Nederlandse kant, waar het nu volgens ons weerbericht regent.....
Had ik me toch bijna om niks zorgen gemaakt voor de plantjes in de tuin en op het dakterras, want het is volgens mij niet de eerste regenbui deze week....
Dag lieve katjes in de straat..... straks komt het oude mannetje jullie weer voeren......
Niet teveel kindjes maken hoor want er lopen al genoeg zielige magere katjes rond.....
Daaahaaaag lieve katjes......
Morgenochtend kan ik onze eigen Bengel en Bets weer ophalen uit hun luxe hotel.....
Kan Willem zijn vier honden vrienden weer ophalen.....
Dag lawaai van feestende jongeren, jullie gezwalk door de nacht en van links naar rechts geslinger door dit straatje.....
Het geweigerd worden in het hotel aan de overkant omdat jullie te dronken zijn en teveel kabaal maken.....
Dag nieuwe liefdes, gebroken liefdes, gespeelde liefdes, getergde liefdes, of gewoon lust zonder lasten.....
Ja ik ben moe, maar ik wil zooooo graag nog
even alles intens in me opnemen vanaf het balkonnetje waarvan ik dacht dat het het einde van de week niet eens zou halen.......maar je hangt nog steeds aan je roestige ijzers en gescheurde tegels in de betonrotte muren....
even alles intens in me opnemen vanaf het balkonnetje waarvan ik dacht dat het het einde van de week niet eens zou halen.......maar je hangt nog steeds aan je roestige ijzers en gescheurde tegels in de betonrotte muren....
Dag laatste nacht op Kos.... waar we alwéér een stukje van ons hart achterlaten....
Maar dan blijkt het schijnbaar onvermijdelijke toch te gebeuren....
Ik krijg koorts...... niet een beetje koorts maar hoge koorts....
Ik gloei mijn bed uit terwijl de kou rillingen over mijn lijf lopen....
Rot wesp.....
Mijn hoofd tolt en aan het dunne lakentje op mijn bed heb ik niet genoeg....
Ik wou dat ik vier wollen dekens had om over me heen te trekken.....
Willem is bezorgd en vraagt om de drie minuten of het wel goed gaat....
Nou nee, dat gaat het niet.... maar laat me nou maar proberen te slapen, al was dat alleen maar om te kijken hoe ik wakker word....
Ik voel me brak en doodmoe....
Hoe kom ik in hemeltjesnaam deze vertrekdag door....?
Iets met; kiezen op elkaar, verstand op 0 en blik op oneindig....
Wat ben ik blij dat ik vannacht nog mijn koffer heb ingepakt...
En hoe kan het toch dat je op de heenreis je koffer altijd zo keurig ingepakt krijgt, terwijl dat voor een terugreis nooit lukt....
Afscheid van dat gekke grappige oude hotel Veroniki....
Het hotel waar alles het nog op het nippertje doet; de wc (die maar bleef doorlopen), de lift (waarvan de veiligheidsdeurtjes haperde), de trap (waar geen trede van klopte), de douche (meestal lauw), de ouderwetse deuren (die we met twee roestige sleutels maar amper open en dicht kregen), het beddengoed (dat nog met de hand werd gewassen en hing te drogen op het minuscule patiootje aan twee gammele waslijntjes uit het jaar 0, waardoor de lakens de smoezelige grond raakte en als ze droog waren door een ouderwetse, met de hand bediende strijkmachine gingen), het personeel (van ver boven de 70).....
Maar deze ervaring die we voor geen goud hadden willen missen.... en wie weet volgend jaar weer dit hotel.....
Gelukkig mogen de koffers nog even blijven staan want we hebben nog een groot deel van de dag te gaan (en nu maar hopen dat die kakkerlak die Willem ziet niet aan onze koffers begint te knagen)....
Luciano staat al met een beteuterd gezicht bij de Fikos ingangsboog.......
"Last day" zegt hij, als hij ons voor de zoveelste keer knuffelt.....
Bestellen hoeven we niet want ze weten allang dat de cappuccino, de koffie Americano en de omelet special op tafel moeten komen....
Steeds als Luciano langskomt raakt hij ons even aan.... zoiets van 'nu kan het nog'.....
Ik voel me behoorlijk belabberd....
Hoe kom je zo'n dag door....?
Rustig blijven zitten, mensen kijken, borduren, naar Willem luisteren die maar gedichten, gedachten en verhalen blijft schrijven, de boten vol toeristen zien vertrekken..... écht hoor, je snapt niet dat er zóveel mensen op 1 boot passen en dat dat goed gaat.... je ziet het ding zakken.....
De bedrijvigheid op de miljoenenjacht is ook weer gaande....
Maar wel een beheerste bedrijvigheid.... je zult er geen geüniformeerd personeel zien rennen.....
De blauwe James Bond boot zien we nergens meer.... vast op weg naar een geheime 007 missie....
Dan hoor ik Willem, die altijd een hekel aan die laatste dag heeft en liefst meteen naar de honden wil, zeggen 'we waren er veel te kort, volgende keer écht twee weken'.....
En...."Ik wil hier wonen hoor Wampie en dan elke dag hier naar Fikos"....
Maar lieve Willem, kijk.... een appartementje huren voor een paar maanden dat lukt heus wel.... vrienden genoeg hier die ons daarbij helpen....
Maar elke dag Fikos.... wie gaat dat betalen op den duur....
Wonen is heus wat anders dan vakantie houden.... en ga er van uit dat je niet iedere maand vakantiegeld beurt.....
Ook de mensen zullen anders gaan reageren als je normaal deel van hun leven gaat uitmaken....
Willem zwijgt..... en kijkt voor zich uit....
De dag vordert.....de boze man die vindt dat hij te lang moet wachten voor hij kon betalen,..... de Engelsman van wie het gebit steeds in de calamaris bleef hangen maar mijn borduurwerk " amazing" vindt.... July die beweert dat ze heus een dolfijn net in de haven zag,.... het moment dat we horen dan Jimmy de leuke oudere ober van vorig jaar, deze week in het ziekenhuis is opgenomen met kanker en Antoni op ons tafeltje afklopt dat hij het zal halen.......
Hoe lang komen we hier al niet.... hoezeer maken we eigenijk al niet één klein deeltje uit van het leven hier....
Het wel een wee, het harde werken, de zorgen maar ook het plezier....
En zo wordt het half vier..... tijd om op te stappen....
Nog één ijsje 'from the house' .... lekker getimed Luciano, maar goed bedoelt.....
En dan het onvermijdelijke afscheid....
Bijna fijngedrukt worden we....
Wel tien keer moeten we beloven weer terug te komen.... maar dat doen we heus wel....
We halen de koffers op, krijgen een hevig
naar zweet ruikende knuffel van de schoonmaakster van het hotel en het overgrootomaatje zwaait op haar uitbundigst met haar kromme reumatische arm....
De kakkerlak rent weg uit het kofferhok en Willem gruwelt....
De taxichauffeur staat al klaar....
Dag lief Kos stad.....
Een taxichauffeur waar we allebei niet zo blij mee zijn trouwens....
Bijna de hele zwijgende rit is hij aan het appen en slaat hij kruisjes....
Ja zou ik ook doen als ik zat te appen in de auto terwijl ik langs de steile ravijnen reed....
Ik denk dat er best iets naars in het leven van deze chauffeur gaande is op het moment, maar had de rit dan overgedragen aan iemand anders...
Enfin we bereiken het vliegveld uiteindelijk veilig en wel....
Wel met de beroerde melding dat ons vliegtuig vertraging heeft....
Het zijn maar 25 minuten, maar ja toch....
Eigenijk wil ik nu alleen maar slapen en dat gaat moeilijk op zo'n overbevolkt vliegveld met amper stoelen voor een tiende van al zijn passagiers....
Zittend op de grond, hangend tegen een muur, leunend tegen een paal, komen we de tijd wel door...
En dan gaat het ineens héél snel....
Binnen twintig minuten van boarden, instappen naar je plaats innemen, en het vliegtuig taxïed al naar de startbaan....
Naast Willem beide stoelen vrij.... naast mij beide stoelen vrij....
Er blijven meer toeristen op het eiland dan er vertrekken blijkbaar.... en geef ze eens ongelijk...
Binnen vijf minuten na het opstijgen slaap ik....
Languit over drie stoelen....
De complete 3, 5 uur dit keer want er is veel turbulentie en het vliegtuig moet daarom zijn snelheid inhouden....
Ik merk er niks van.... ik slaap.... Willem schrijft....
Regen.... regen en kou.... een Duits/ Nederlands welkom zullen we maar zeggen....
Acuut mis ik mijn balkonnetje waar het altijd warm met een zwoel zeewindje was....
Nu nog naar huis rijden.... langs de
vierdaagse feesten in Nijmegen.... wat een drukte....!
vierdaagse feesten in Nijmegen.... wat een drukte....!
En dan thuis.... leeg thuis, zonder honden, zonder katten.... maar direct gevuld met weer heerlijke herinneringen aan een geweldige week vakantie....
Het lieve verbaasde gezicht van Ioanna toen ze ons ontdekte op het pleintje, de trotse Grieks Greorgische blik van Alexis toen hij ons zijn nieuwe restaurant kon laten zien waar wij de kwaliteit wel van inzagen maar waar de sfeer ons niet kon bekoren.... het blij verraste gezicht met de typische Stefanos glimlach toen wij de weg naar Olympia by the sea overstaken.....de knuffels toen Luciano ons herkende..... de blije begroetingen van bekenden in het stadje....
En dat er dan een buikgriep virus op kwam zetten waar Willem drie dagen last van had (later hoorden we dat die buikgriep heerste op het eiland).... en dat er dan een wesp roet in het eten kwam gooien, daar denk je dan gewoon niet meer aan....
Gewoon omdat het zo fijn was om er weer te zijn.... gewoon 'te zijn' hoe je je dan ook voelt....
Thuis val ik alweer direct in slaap.... vandaar dat deze blog nu pas geplaatst wordt....
Nog even een update...????
Willem poept weer normale drollen.... het Griekse wespengif trekt uit mijn lijf en ik kom weer langzaam op gang....
De blog gaat elke dag door.....
Vanaf maandag weer kampeerverhalen....
Weer hele andere vakantieverhalen dan vanaf het romantische lieflijke Kos....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten