Dag van:
Het is nog vroeg als de wekker gaat....
Kwart over acht heit de klok....
Kear om acht oere" is dat in het Fries....
Nou en dat 'kear om' (ik spreek uit: keer om) dat bevalt me wel....
Maar dat kan natuurlijk niet want Willem gaat voor in de kerk in Drachten.....
Dus niks kear om.... maar hup uit je bed.....
Slaperig ben ik....de nachten zijn hier kort....
Alles op ons veldje ligt nog op één oor....
Tja, of ze moeten op hun rug liggen natuurlijk, dan zijn ze op hun achterhoofd gevallen.... in slaap gevallen dan wel te verstaan....
Het is zondagse rust....
Af en toe hoor je een enkele auto voorbijkomen....
Aan de inzittenden probeer ik te raden of ze verse broodjes gaan halen of naar de kerk gaan....
Naar het strand gaan ze zeker niet....
Niet omdat het nog te vroeg is en het strand nog niet open is, maar omdat het weer er niet naar is....
Er komt zelfs alweer een buitje opzetten als wij vertrekken.... Willem in zijn nieuwe jasje en op nieuwe schoenen....
Het hek van de kerk is al open...
Dat betekent dus dat wij niet de eerste zijn...
En ook Piet komt op zijn fietsje al aangereden....
Dan loopt het kleine kerkje vol.....
Willem deelt zijn verhaal over de facetten van de liefde aan de hand van de koffer die van zijn vader is geweest en hij overal vol liefde mee op reis neemt....
Toch was het soms ook een haat liefde verhouding tussen die twee; vader en zoon....
Ook heeft hij het beertje met hart mee, dat symbool staat voor de liefde voor mij en Griekenland....
Dit keer gaat het over liefde en de vreugde en verdriet van steeds weer komen maar ook afscheid nemen....én liefde die met afstand wel en niet te maken heeft....
Als laatste laat hij het spelbord van Kezen zien.... liefde en vriendschap komt aan bod....
Regels die overschreden worden, elkaar wegpesten maar toch oh zoveel plezier op hetzelfde moment beleven....
En wat doe je nou als iemand regels overschrijdt...?
En zo hebben ook anderen hun verhaal....
Een verhaal van een 93 jarige die over Willems opa verteld.....de opa die Willem nooit gekend heeft omdat die opa op jongere leeftijd stierf....
De man (die óók Willem heet) en verteld dat hoe diep de zee ook is, de zee toch altijd weer een bodem kent....
Wauw.....!!
En zo is er iemand die verteld over zijn kanker en de pillen kuur die na jaren niet meer doen wat ze moeten doen....
Maar omdat hij toch zo vitaal is mag hij in Amsterdam twee chemokuren ondergaan in plaats van tien in Leeuwarden....
Liefde is positief blijven en erop vertrouwen dat het goed komt.... is zijn motto.....
Na afloop praten we nog met een ontzettend leuke vrouw die verteld over de nieuwe liefde in haar leven en de energie die beiden dit geeft maar hoe kwetsbaar het is omdat je op oudere leeftijd altijd weer die angst hebt om de gezondheid van die ander.....
Kortom.... jeetje wat een dienst.... zo kan dat dus gaan in de kerk..... gewoon praten en delen en dichtbij elkaar komen....
Nu weer terug naar de camping....
Daar waar Esther en Marcel, de Pinkelfamilie, de demente hond en de honing verzamelaar staan....
We gaan vandaag helemaal niks doen....
Er valt immers ook op zondag hier in de omgeving weinig te doen....
Marcel en Willem kijken de formule 1, Esther en ik handwerken....
Het schiet nu echt op met ons project haken en borduren.....
Marcel en Willem kijken de finale vrouwenvoetbal....
En Esther en ik schieten nog harder op met ons handwerk.....
En we halen patat.... ach ja waarom niet.... even wat anders na al die dagen vlees wat me nu wel de keel uitkomt.....
Maar jullie willen vast meer over de overige veld bewoners weten....
Nou.... voor de familie Pinkelman is ook de laatste dag luxe kamperen aangebroken....
Ze trekken er alleen met de tweeling nog één dagje op uit, sluiten af bij de Mac Donalds en beginnen dan de luxe kabouterspullen op te ruimen....
Laat ik het met eigen woorden zeggen: 'orde in de zooi aan te brengen'.....
Ik vind het persoonlijk moeilijk te beoordelen of dit gelukt te noemen is.....
Ik blijf overal zooi zien.... verplaatste zooi zeg maar....
De prachtige barbecue gaat van links, naar rechts, naar achteren, naar op het grondzeil.... maar veel verder komt die niet....
De schoenen en handdoeken gaan van de grond naar op tafel, naar op de stoel, naar op het dak van de auto naar weer op de tafel....
Ook de tweeling wordt verplaatst.... van de stoel in de voortent, naar voetballend op het veld voor het huisje naast ons, naar half voor ons, naar weer op de stoel......
Oké....de tent van de tweeling hebben ze dan weer wel opgeruimd en afgebroken..... dat is tenminste nog wat.....
De familie onzichtbaar is zichtbaar....
Niet dat wij nou een toverspreuk hadden, maar ze waren er zomaar weer ineens....
Pa hangt lui op zijn stoel en kijkt rond....
Een beetje mens zou het na twee keer rondkijken wel voor gezien houden.... pa niet.....
Ma is bezig het Alzheimer hondje bij de tent te houden.... en vooral ook weg te krijgen bij de hond van de familie in de honingbunker....
Want ook al zit iedereen inpandig in de bunker daar....de hond ligt buiten.....
De nu zichtbare familie heeft een seizoenplaats.... zij denken er niet aan om te vertrekken
Gezien het feit dat onze hoofden óf over de sportwedstrijden op de mobieltjes gebogen zijn, óf over onze handwerkstukken, maakt dat er geen vriendelijk buurtgesprekje in zit vandaag....
En zeg nou niet dat we dat expres deden....(🙈).....
De bunker bewoners wagen zich vandaag op de fiets....
Ma zakt bijna over het zadel heen maar bij de gratie dat zij degene is die de hondenfietskar achter zich aan trekt, houdt dit haar enorme zitvlak nog net óp het zadel....
Tenminste dat vermoeden we want eigenijk is het zadel niet eens meer zichtbaar.....
De jonge blonde 'bunkerin' fietst, wat hadden we anders verwacht, op halve fietswiellengte van de bunker papa....
Dit is ook het moment dat mijn vermoedens beginnen te veranderen....
Er is iets met dit meisje....
Als 's middags een neven bunker wordt opgezet..... en dit in alle rust, structuur en vooral met zo min mogelijk prikkels gebeurt, weet ik het zeker.....
Alleen al het grondzeil neerleggen kost ongeveer een half uur.....
Steeds moeten er weer hoekjes recht gelegd worden en dan moet de rode tas er bovenop....
Gaat het maar iets anders, dan hoor je hoog gegil en geschreeuw......
Als wij "hallo" zeggen als paps en dochter langslopen begint ze hard heb en weer wiegend in haar handen te klappen....
Nou, nu hebben jullie zelf al door dat er iets aan de hand is.....
En laten wij de boel vooral niet overprikkelen nu.....
Die bunker is overduidelijk niet voor niets hermetisch afgesloten..... al het teveel aan prikkels wordt zoveel mogelijk buiten gehouden....
Op de camping zelf is het trouwens druk....
Gisteravond was er blijkbaar een groots zomerfeest (gelukkig is die mededeling hierover ons ontgaan).... en nu hebben veel mensen elkaar gevonden....
Aangezien hier veel Nederlanders zijn, gaat dit met veel bravour en lawaai gepaard....
Zucht..... waarom willen Nederlanders zichzelf altijd zo graag laten horen.....(te stellige uitspraak dat besef ik, maar wel veel Nederlanders)....
Enfin overal klink gegil, geschreeuw, geroep, gehuil, overdreven hard gelach of gezing....
IK WIL OOK EEN BUNKER!!!!!!
Ach, morgenmiddag als we weer thuis zijn zullen we het weer missen....
Voor ons zit het er immers ook bijna op....
We spelen voor de laatste keer deze vakantie het Kezen spel.....
We wensen elkaar voor de laatste keer deze vakantie welterusten....
Morgen breken we op.... inpakken, schoonmaken, wegwezen.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten