14 juli 2025 dag 6 Kos

Dag van:

Willem slaapt weer..... even nemen mijn zorgen afstand....

Het kussentje voor tussen zijn benen, dat ervoor zorgt dat hij minder rugpijn heeft, ligt achteloos vergeten op de kaptafel....

Ik hoor gekreun en dan mijn naam....

'Ik ben er nog Willem, ik zit op het balkon' (waar anders?)....

Het is weer stil....

In de kamer dan.... op straat gaat het leven immers gewoon door....

De rode kater heeft het vannacht even niet op de zwart witte, welke hij dus met veel geblaas verjaagt.....

Het alarm van de quad wil niet uitgaan en piept hinderlijk....

Een aantal jongens begeven zich vol bravour op goed geluk weer naar het uitgangsleven waar op dezelfde straat maar in tegenovergestelde richting een innig in elkaar verstrengelde elkaar zojuist gevonden stelletje loopt.....

In het hotel tegenover ons gaan de laatste lichten uit.....

En ik zit op het balkon en prik in het schijnsel van de lantaarnpaal een blaar door..... wat me dan weer doet denken aan de vierdaagse in Nijmegen die komende week begint....

Dan word ik afgeleid door de zwart witte, zojuist teruggekeerde kat die met iets rennends aan het spelen is....

Aan het gegil van drie langslopende meiden te horen zal het een kakkerlak zijn....

En een grote ook want zelfs ik zie hem vanaf twee hoog.....

Brrrrrr, grijp 'm poes...!!

Willem slaapt onrustig maar heeft bij opstaan in de ochtend al wel weer de trek in koffie....

Het is een beste buikgriep die hij heeft...

En ik bij de voorbereidingen van deze vakantie maar schrijven dat diarree remmers niet mee hoefden omdat je hier toch nooit iets oploopt......

Ook weer van geleerd zullen we maar zeggen.....

Willem voelt zich al wel een stuk beter.... hij is er echter nog niet helemaal....

Nee, het strand wil nog niet lukken vandaag....

En laten we maar een wijs besluit nemen en ook niet aan boottochten naar sponzen of andere eilanden of een trip Bodrum Turkije deelnemen....

Dat komt allemaal wel weer,  een volgende keer.... want zegt Willem als hij schrikt dat door de 'verloren' dag van gisteren we nog maar een paar dagen hier zijn..."De volgende keer gaan we écht twee weken hierheen en niet meer gecombineerd met andere vakanties".....

En voor, ik denk wel de vijftigste keer deze vakantie, vervolgt hij "ik wil hier écht een aantal maanden per jaar wonen Wampie"....

Dat zal dan nog even duren lieve Willem want ik heb nog twee jaar werken te gaan....

Het gaat dus weer wat beter,  gelukkig....

De koffie en de omelet vallen goed...

En Willem begint alweer over 'een paar maanden hier wonen', als er ineens paniekerig getoeter vanaf de haven klinkt....

Is het de luxe jacht die net wil vertrekken, of zijn het de kleine bootjes of........

Allemachtig wat komt daar een joekel van een schip aan..... en hij dreigt op de bootjes op het water, de bussen aan de kade en de nacht in te varen.......

Écht even paniek dus...

De obers van Fikos vergeten waar ze mee bezig zijn en staan verstijfd te kijken....

Als dit maar goed gaat.....

Significant detail in dit akkefietje is dat het enorme schip ook nog eens 'super fast' heet....

We zien in ieder geval wel het dekpersoneel super fast over het dek schieten en het anker uitgooien....

En ik neem aan dat de kapitein als een malle aan het remmen is nu....

De kleine bootjes daarentegen snellen zo super fast mogelijk als kanten op....

De jacht draait een rondje ....

Even lijkt het erop dat het schip de kade waar de bussen op staan, zal raken....

Maar gelukkig glijdt hij rakelings langs de kade op....

De paniek is voorbij, iedereen haalt weer opgelucht adem en hervat het werk, andere bezigheden of het niks doen....

Had Willem net stoer op Facebook gezet dat hij zich beter voelt.... nou geloof me, zijn

maag en darmen zijn nog één kluwen ellende....

Ik krijg om de vijf minuten een update over het rommelen, het steken, het draaien der ingewanden, plus de informatie of hij nou nog moet poepen of niet....

Interessanter kan ik het niet maken....

Behalve dan dat hij het punt bereikt dat hij voelt dat hij moet.... naar het hotel snelt, onze kamer in duikt en daar de zoveelste lading lost....

Update via WhatsApp: "Het is nog dun"..... en....."Ik kijk nog even het filosofisch kwintet terug op mijn mobiel" ......

Laat ik maar weer borduren.... Petrus zijn gewaad moet nog af en de mantel van Judas kan ook nog wel een draadje of drie gebruiken....

Willem komt terug....

Het verhaal over hoe vaak bij de wc wel niet moest doorspoelen bespaar ik jullie, interessanter was zijn samenvatting over het programma van de filosofen....

Één bitter zoete opmerking die heb ik onthouden 'een leugenaar heeft altijd een gelovige nodig'......

Ik vind het er eentje om eens goed over na te denken.....

En inderdaad zonder gelovige heeft de leugen geen bestaan.....

Willem is niet van plan om zich ook maar een centimeter te verplaatsen vandaag...

Maar daar kan ik dus niet zo goed tegen....

Niks doen is prima maar ik wil wel af en toe bewegen....

Ik begeef me dus in the old town....

Slenteren en winkeltjes bekijken...

Ik kom in een straatje waar ik eigenijk nog nooit geweest ben, en zie daar een in en in triest chinees vrouwtje zitten....

Ze bezit een winkeltje op een hoek van de straat.... een piepklein winkeltje....

Een winkeltje dat zo gigantisch vol ligt met vuilniszakken, dozen en troep, dat ik overal overheen moet stappen....

Ze zit ineen gedoken tussen haar puinhopen van inkopen maar niet verkopen.... en dus  van iets dat op een winkeltje moet lijken maar meer op een vuilnisbelt lijkt....

Het is niet om aan te zien en dus wil ik er naar binnen....

Met grote stappen en al struikelend bekijk ik het assortiment wat eigenijk niet te ontwarren is....

Het vrouwtje blijft ineen gedoken zitten en kijkt niet op of om....

Schaamtegevoel....?

Ik zie tussen alles en niks een schattig blauw stofje in een rek...

Het rek hangt zo vol dat je niet eens iets er tussenuit kunt halen of je moet geweld gebruiken....

En dat doe ik dus....

Het stofje blijkt een jurkje te zijn van een stofje uit China waarvan je weet dat het na 1x dragen uit elkaar ligt....

En waarschijnlijk ook een jurkje dat al jaren en jaren daar hangt zo te ruiken....

(Het netste gedeelte)

Maar om ook de Chinese Griekse aan inkomsten te helpen vraag ik haar wat het kost....

Ze schrikt.... ze grijpt een rekenmachine en typt 5 in...

Vijf euro....???

Meid daar kun je nog geen stukje feta van kopen....

Ik knik ja en dan kijkt ze nog verschrikter en heeft tranen in haar ogen....

Dat iemand zomaar iets koopt op deze vuilnisbelt.... ze kan het zich niet voorstellen....

Ze had er allang niet meer in geloofd....

En als ik haar een tientje geef weet ze helemaal niet meer hoe ze het heeft....

Het liefst zou ik nu de handen uit de mouwen willen steken en hier samen met haar een gezellig winkeltje van maken..... maar dan mag ik nog wel twee weken bijboeken....

Buigend neemt ze afscheid van mij....

Och hadden er maar nog meer leuke dingen gelegen, gehangen, gestaan.... ik had haar zo aan meer inkomen willen helpen.... maar zooi blijft zooi .... en één zooi is al teveel....

Willem zit nog steeds op dezelfde plek....

Hij is er niet vanaf geweken....

"Die bananen milkshakes die jij adviseerde hielpen wel" begint bij meteen....

Zijn darmen voelen rustiger....

Maar laten we nog maar niet te snel juichen....

Nu eerst naar de hotelkamer, douchen en omkleden want het wordt de eerste van de afscheidsavonden en wel nu van Ioanna en Kapari waar we nog één keer samen met Babeth en Bas zullen gaan eten....

Ze staan al aan de kade als wij aan komen lopen....

Met z'n viertjes stiefelen we, links en rechts begroetend en begroet wordend het straatje onder de bougainville naar boven...

Het is druk op het pleintje...

We hoorden het vanmorgen al......het hoog HOOG seizoen is begonnen...

Vliegtuigen vol toeristen....

Ioanna en de anderen lopen de benen onder hun lijf vandaan....

Wij hebben geduld, het is immers veel te gezellig met z'n viertjes, we hebben ons drankje en het knoflook brood, de gesprekken zijn kwetsbaar en goed en Willem blijft dubben over wat hij in zijn situatie nou wel of niet kan eten....

Uiteindelijk kiest hij, op advies van Ioanna voor het Griekse pasta gerecht papardelles....

(Google tekst corrigeert dat naar paardenmest hahahaha, maar dat is het allerminst)....

Willems buik is onderwerp van gesprek...

Is die buik nou opgezet...?

Is die buik nu juist aan het  imploderen...?

Hij wil zich in ieder geval niet meer met buik op de foto in zijn nieuwe tshirt ip de sociale media plaatsen, en knipt de buik van de foto...

Wij hebben echter ook een digitaal schaartje en plaatsen de buik nu onder de opmerkingen.....

Willem in twee delen zeg maar.....

Het afscheid nadert...

Om het nog even uit te stellen krijgen we van Ioanna een drankje, zet ze haar stoel bij ons en praten we nog één uurtje door....

Over honden en katten,  over Kos,  over......

Nou ja nog veel meer om dat nare onvermijdelijk afscheid uit te stellen....

Het afscheid dat dan toch komt.... we hebben immers morgen een zelfde narigheid te doorstaan bij Stefanos en de dag daarna bij Fikos.....

Inniger dan innig wordt er geknuffeld....

Het lijkt wel of afscheid nemen ieder jaar lastiger wordt....

I want you to stay..... zegt Ioanna zacht....

I want here to live.... zeg Willem wat harder....

Nog één knuffel dan.... nog zes keer omkijken, zwaaien en kushandjes toewerpen.....

Over één ding zijn Bas en Babeth het nu wel met ons eens.... wat een lieve mensen wonen hier op Kos en wat een lieve vrienden hebben wij....

En we dalen af naar beneden....

Babeth en Bas trakteren ons nog op een drankje bij Fikos....

Het ijsje dat ze zelf willen blijkt zoveel te zijn dat het niet op komt...

We praten na over onze vakantie en hun vakantie die hier op Kos nog even een weekje doorgaat....

Het sterkt Willem in zijn plannen volgend jaar nóg langer naar hier op vakantie te gaan en..... voor de 52ste keer vertelt "Hier te willen wonen".....

Bas en Babeth hebben nog een fietsritje te gaan, wij blijven nog even zitten....

Zonde om je tijd, ook al hebben we nog twee dagen,  te verslapen op deze fijne plek....