Ja.... vanmorgen na wakker worden ook natuurlijk.....
Ik.... in tegenstelling tot vele anderen....1 op de 3 Nederlanders... wel....
Ik sta vandaag namelijk niet zomaar op...
Ik sta op tegen kanker...!
Eén op de drie Nederlanders....
Dat is dus omgerekend 63 van mijn collega's....33 van mijn familieleden....30 oud klasgenoten....173 van mijn Facebook vrienden.....200 van mijn Instagram volgers.....3 van mijn beste vrienden..... en 3 gezinsleden....
Ik sta op tegen kanker....!
Hebben jullie het wel eens uitgerekend....?
Uitgerekend hoeveel mensen je in je directe of wijdere sociale netwerk zou verliezen......?
En natuurlijk kan je nog veel verder denken....20 mensen die in de winkels en supermarkten werken waar ik regelmatig kom....
10 Mensen die ik dagelijks tegenkom als we de hond uitlaten....
12 Mensen uit mijn straat....
Ik sta op tegen kanker....!
Van... want als je het zo bekijkt, komt kanker heel dichtbij....
En al is in 64% van de gevallen kanker te genezen... vraag me niet hoeveel zojuist genoemd aantallen dan toch nog zouden sterven....36% van de hierboven genoemden...
Van..... Tessa's,.... Frank's,... Annemarie's, ......Jennie's, .....Dick's,..... Carolien's, Joop's, ..... mama's,...... opa's, ..... Ans', .....Marlou' s, ....Dietjes....Fenke's.....Vera's.....Jackies, .....broers van buurvrouwen.......
Ik kom een eind.... zij die leven... zij die er niet meer zijn....
Ik sta op tegen kanker...!
Héél dichtbij maakte ik het mee met mama.... darmkanker...
Tot het eind kon ik niet geloven dat ze dood zou gaan....
Terwijl ik haar meer en meer af zag breken....
Ze redde het, zelfs na 24 chemokuren, niet....
Héél dichtbij maakte ik het mee met onze vriendenkliek vriendin...
Hoe haar haren op het tuinstoelkussen bleven liggen....
Ze is er nog.... elk half jaar controle.... komt het terug...?..... het is niet voorbij.....
Héél dichtbij maakte ik het mee met mijn directe collega.... klassenmaatje van jaren en jaren....
We liepen de Alpe d'Huez voor haar op.....
Ze is er nog..... moe.... afgekeurd.... niet in staat een normaal leven te leiden....
Héél dichtbij maak ik het mee met mijn lieve schoolvriendin....
Ze is er nog...... verdrietig... boos.... vergeetachtig..... behept met blijvende pijn.....depressief vaak....
En zo kan ik er zoveel opnoemen....
Ook klasgenoot Frank die zich een weg knokt...
Carolien die tot het laatst toe alles uit het leven haalde.... tot de dood haar inhaalde...
Ik sta op tegen kanker....!
Voor de mensen die ik niet ken....
Voor hen die nog niet weten of hebben.... maar de kans wel lopen....
Voor onderzoek.....
Van... ik sta op.... tegen kanker....
Tijdens een prachtig tv programma dat uitblonk in zijn eenvoud.... en hierdoor zoveel kracht uitstraalde....
Van.... dat het nog kan....
Een programma maken zonder 'de beste, de mooiste, de grootste, de leukste, de ziekste, de doodste'......
Vanavond keek ik naar een programma met mensen.... mensen met een verhaal.... zonder uitgelokte, er bovenop gelegde, maar juist pure en echte emotie....
Een eenvoudig, simpel maar daardoor zo raak programma....
Een levend lint door den Bosch.... mensen met foto's... herinneringen.... of steunbetuigingen....
Armen om elkaars schouders....
Drie BN'ers die letterlijk stilstonden (als standbeeld)... bij kanker....
Verhalen van mensen; patiënten, artsen, lotgenoten, achterblijvers....
En een podium voor vier of vijf artiesten.... met een verhaal.... met een lied.... met hun emotie....
Van... en dat was alles.... maar het was meer dan ALLES....!
Het was de meervoud van de eenvoud....
Van... en dus heb ik mijn maandelijkse donatie opgewaardeerd....stond ik op..... tegen kanker....!
Alweer... en nog steeds....
Wauw... wat was ik geraakt....
Wat vloeiden de tranen weer eens bij Willem en mij.....
Door de subtiele emotie in beeld te brengen..... en niet de dik opgelegde, overdreven emotie beelden...
Dit trok geen tranen... dit bracht je tranen....
Kanker is namelijk niet overdreven....
Kanker is een superlatief op zich....
En dat voelde je... zonder dat het naar boven gehaald moest worden....
Je kunt elkaar steunen.... troosten.... maar uiteindelijk moeten ze er zelf doorheen....
Dat heb ik wel gevoeld al die keren als er weer iemand kanker kreeg....
Moedeloos.... machteloos.... sta je....
Als een schreeuwer langs de kant van het voetbalveld.... te loeien dat die bal erin moet terwijl je zelf geen poot uit kan steken...
Ik sta op tegen kanker....!
Voor nu en altijd.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten