9 januari 2022

Dag van:

Laatste vakantiedag... of noem het gewoon weekend...

Het voelt alweer gewoon, dat morgen de wekker af zal gaan in plaats van overmorgen...

Ik vind het eigenijk ook altijd wel prettig om de week in de klas zelf te mogen beginnen...

De verhalen aan te horen van het weekend of in dit geval een lange vakantie....

Maar nu eerst even visite ....

Het tweede kampeervakantie stel, dat al vaker met ons mee ging....

Vandaag komt Daniëlle de trouwringen brengen die we in haar juwelierszaak kochten een paar maanden geleden....

En partner Olf en mijn kleine 5 jarige vriendje Finn komen mee....

"Ik droom altijd van jou lieve Wampie" zegt Finn altijd...

Des te blijer is hij dat we elkaar vandaag weer "voor het eggie" zien....

Willem heeft de kamer al spik en span schoon als ik beneden kom....

Ik hoef alleen de puntjes op de i te zetten....

Behoorlijk wat puntjes zal ik maar zeggen...

Maar dat zeg ik tegen jullie en natuurlijk niet tegen Willem.....

"Ik zit naast Wampie".... hoor ik Finn al roepen....

"Wampie heeft meloen snoepjes en groene limonade, die drink ik wel!"....

Het wordt een gezellige middag, waarbij de kampeer vakantieplannen voor de zomer gesmeed worden als zomaar, zonder van iets te weten dat de anderen er zijn, Esther en Marcel, onze kampeertvrienden van het eerste uur, bellen.....

We regelen kampeervakanties altijd wel vroeg...

Stel je voor dat de ideale standplaats anders vergeven is....

De vakantie erna,  maar Griekenland, Spanje, Italië of wat dan ook, boeken we pas op het laatste moment....

Eerst maar eens afwachten wat corona weer gaat doen...

En dus plannen we zomaar vandaag de kampeervakantie.....

Na het gezellig samen pizza eten, vertrekt de visite weer...

"De ringen (die ze vergeten was mee te nemen) stuur ik op"!

Dag allemaal.....

"Dag lieve Wampie... nu ga ik weer van je dromen hoor"....

En zo kwam er een einde aan de vakantie...

Morgen weer terug naar de harde realiteit waarvan ik zo blij was die even twee weken te mogen ontvluchten...

Ik kon het kinderleed wonderwel loslaten deze weken...

Het moest ook wel... het werd me teveel....

Een mens kan een hoop verdriet verstouwen, maar ergens houdt het op...

Daarbij voelden deze twee weken veilig...

Ons eigen bubbeltje....

Wachtend op de booster die we konden halen... terwijl de mensen om ons heen met bosjes door Omikron geveld worden....

Nu ook mijn dochter en oudste kleindochter...

Het komt dichtbij nu....

Straks ga ik zelf de wereld van virussen weer in....

Weg uit mijn bubbel.... en wie weet waar en hoe of wanneer het virus je te pakken gaat krijgen....

Driedubbel keer zo snel grijpt het om zich heen.....

En kinderen vormen immers de grootste bron van overdracht...

Die zitten overal met hun vingertjes aan....

En ik leef in een wereld vol kinderen....

Maar daar leef ik niet alleen ín, daar leef ik ook vóor...

Morgen ben ik dus gewoon op mijn werk.... voor hen!!....

Met zorgen ja.... want die heb ik... zorgen en angst....

Dat schijnt bij de jaren 20 van 2000 te horen denk ik....

Dag fijne boeken, Emily in Paris, Chicago Meds, gesprekken met Willem.....

Dag veilige vakantie.... welkom horror wereld.....

Ik ben er weer....