15 juni 2024

Dag van:

Visite krijgen we vandaag....

Een goede vriend en vroege mentor van Willem....

Hij die ons zou trouwen maar wat door priveomstandigheden niet doorging....

En als hij komt, gaat het áltijd érgens over....

Geen oppervlakkige praatjes maar zaken in het leven/je leven die ertoe doen.....

Ik luister dan graag....

En tijdens dat luisteren heb ik mijn gedachten, vormen zich ideeën, laat ik me inspireren, zoek ik naar oplossingen of antwoorden....

En het gaat over veel dingen vandaag....

Natuurlijk ook over de kerken en hun verschillen.....over de leegloop....

Beide vrienden hebben immers theologie gestudeerd....

Maar Piet heeft ook jarenlang met mensen met een  verstandelijke beperking gewerkt...

Hij schreef er een boek over - Wie kan in mijn schoenen staan - .......

Aandacht voor levensvragen voor ouders en verwanten van mensen met een verstandelijke beperking....

Mijn stokpaardje dus.....

De twee onderwerpen wisselen elkaar af,

en tussendoor komen er weer andere levensvragen aan de orde....

Vergankelijkheid, onderwijs, neoliberalisme, individualisme, jongeren, ouderen.....

En mijn gedachten blijven maar komen....

Waarom iedereen zichzelf altijd zo belangrijk vindt, hun functie, hun status, niet hun zijn maar vooral hun doen, bewijsdrang..... en daardoor vergeten te kijken en luisteren naar de ander....

Bang om niet gehoord te worden...?

Niet gezien te worden....?

Eenzaamheid, prestatiedruk, onverschilligheid, het zijn kernwoorden van deze tijd.....

En wat voor mij persoonlijk het grootste gemis is, is dat de mensen het vertrouwen in elkaar lijken te hebben verloren....

Alles moet controleerbaar zijn, beschreven staan, verantwoord worden....

Eigenlijk zijn we wellicht de werkelijke zin van het leven kwijt.....

En juist bij die zoektocht naar zin heb je andere mensen nodig......

En dat in deze individualistische tijd.....

Je bent heus wel een individu, maar je kunt in je eentje nooit een zinvol leven leiden......

Dat is nou eenmaal gewoon niet wat ons mens maakt.....maar wat we lijken te zijn vergeten....

Het maakt niet uit hoe vaak we tegen onszelf zeggen dat we 'zelfliefde/eigenliefde' nodig hebben en dit op ik weet niet hoeveel selfies op de media tonen.....

Achter die facade schuilt eigenlijk veel meer......

We weten immers ook dondersgoed dat de manier waarop we naar onszelf kijken wordt gevormd en weerspiegeld door de manier waarop anderen ons zien.......

Maar hoe moet dat dan als er geen vertrouwen is.....

En/of weten we het daarom juist niet meer....?

We hebben dus veilige relaties nodig..... Ouders, vrienden, broers, zussen, een veilige gemeenschap......

Plekken waar we ons thuis voelen, waar mensen ons de liefdevolle bevestiging geven dat we goed zijn zoals we zijn, dat we ons gehoord, gezien en gekend weten .....zelfs begrepen en gerespecteerd weten als het even kan.....

Dat er een plek voor ons is in deze wereld, en dat we daaraan een waardevolle bijdrage kunnen leveren......ieder op zijn eigen waardevolle manier.....

Alleen vanuit dit soort bevestiging groeien de energie en de moed om de wereld in te stappen en dingen te doen die van werkelijke betekenis zijn......

Daarvoor hoef je niet perse activist te worden of af te reizen naar exotische bestemmingen waar monniken in stilte leven.....

Het zal ook nooit zonder slag of stoot gaan.....een traan en een glimlach gaan hand in hand.....

Filosoof Nietzsche zei: ‘Hij die een ‘waarom’ heeft om voor te leven, kan bijna iedere ‘hoe’ verdragen.’ .....

Maar dat 'waarom' zie ik niet meer zo om me heen....

Verbondenheid is een basisbehoefte van

de mens.......

Je verbonden voelen is een betekenisvolle band hebben met de mensen in je omgeving......

Het geeft je het gevoel er niet alleen voor te staan en beschermt je tegen moeilijke momenten......

En daardoor geef je aan anderen datzelfde gevoel.......

Kijk naar muziek festivals, hoe gaaf het is om het plezier in de muziek te delen....

Samen lachen om de komiek in de schouwburg, samen juichen om je elftal dat wint of samen huilen als ze verliezen.....

Ik wil geen wereld waar ieder voor zich leeft, waar de afwijzing van de ander zonder schaamte  ‘normaal’ wordt, waar racisme wordt geliket, waar grenzen en regels en systemen groeien als onkruid om de boel maar een beetje in de hand te kunnen houden.....

Ik wil geen slachtoffer zijn van de groeiende onverschilligheid.......

Ik wil niet als de dood zijn dat ‘men’ een verkeerd of minder perfect beeld over mij krijgt......

Ik wil imperfect kunnen zijn.....

Ik wil niet bang zijn om veroordeeld te worden of om buiten de ‘norm’ te vallen....

Ik wil vertrouwd worden....

En ik weet heus wel dat die meningen vaak komen vanuit onwetendheid, verkramping of vanuit een bepaalde egopositie......

Ook de zogenaamde goedbedoelde adviezen worden vaak gegeven omdat mensen graag advies geven......

En niet zozeer omdat jij dat advies nodig hebt......

Want de mensen die echt het beste met je voor hebben zullen je hoogstens de goede vragen stellen........

En dan nog dit.......

Het gebrek aan betekenis is natuurlijk niet hetzelfde als onverschilligheid......

Ooit las ik daar een schokkend maar oh zo raak voorbeeld van.....

-Wanneer een SS'er in Auschwitz een joodse baby achteloos en levend het vuur ingooide, werd dit soms omschreven als een onverschillige houding maar dit is het dus niet.....

Juist dit is het gevolg van een betekenisloos leven....-