20 september 2024

Dag van:

Nog steeds onthutst over het feit dat alles nu ineens zo snel gaat, stappen Willem en ik vanmorgen heel vroeg in de auto op weg naar het ziekenhuis....

De parkeergarage daar staat al stampend vol....

Vroege vogels die dokters ....

Vroeger vogels ook al die mensen van twee verdiepingen auto's, die net als ik een afspraak hebben...

Op de derde verdieping vinden we pas een plekje....

Het is tien over acht en we zijn op tijd....

De routes staan allemaal goed aangegeven en als we boven, einde route 25, zijn worden we verwelkomd door een zuil....

Een zuil met een schermpje waarvoor je je qr code moet houden...

"Wie had dat tien jaar geleden gedacht, dat we een code voor een zuil moesten houden", zegt Willem die nog behoorlijk slaperig is....

We zijn in afwachting van de

röntgenfoto....

Ik denk terug aan drie jaar geleden...

Ik zat op hetzelfde bankje te wachten tot er een foto gemaakt werd en op hetzelfde bankje toen ik kreeg te horen dat mijn enkel gebroken was....

Ik ben aan de beurt....

Alle metalen dingen moeten af en uit....

En dan wordt er gesjord, getrokken en geduwd aan mijn kind om me in goede posities te krijgen om nek en wervels  goed op de foto's te krijgen....

En ik zal je vertellen 'd a t    d ee d     z ee r.   .......

Niet dat gesjor, geduw, getrek, maar wel wat het met mijn nek deed....

Na een kwartiertje zijn de vier foto's dan toch gemaakt....

Op naar route 55 afdeling orthopedische chirurgie.....

(Dominique Lamers)

En dan kunnen ze wel mooi negen uur vijf op je briefje uit de zuil zetten maar het werd uiteindelijk negen uur vijfentwintig...

Echter, als je eenmaal de dokter hebt ontmoet, dan vergeef je hem alles....

Dominique Lamers aangenaam.....

Wat een aardige man.....

Nou ja, totdat hij wat testjes bij me doet....

Aijaijai dat doet zeer.....(En dat ging de hele dag om niet meer over).....

Dan bekijken we samen de foto's....

Wat een duidelijke uitleg...

En wat een duidelijke foto....

En ja....het is duidelijk te zien...... nekwervel 4, 5, 6 en zeven zijn versleten....

De 7e is er het ergst aan toe, en daar zit dan ook de hernia.....

Er moet toch ook een MRI. komen met

(Dominique Lamers)

daarna weer een afspraak met dr Lamers en ik hoef dan vooralsnog niet ook nog maar de neuroloog......

"Ik snap niet hoe je hier nog zo rustig zit, want je moet behoorlijk pijn hebben" zegt hij nog....

En inderdaad ik stik nu van de pijn na de foto's en zijn testjes....

Tja, zeg ik, maar wat helpt jammeren en klagen nou....?

Hij vindt het dapper en ik krijg weer eens een lijst met wat ik wel en niet mag.....

Naar de apotheek, kijken of mijn medicijnen al klaar liggen....

Die zijn net een paar minuten binnen gekomen krijg ik te horen...

Oh nee....toch gisteren al....

Ze zijn vanmorgen in de automaat gezet....u heeft bericht gehad....

Nou écht niet....!!!!

Jawel, dat moet....

Ik laat het de sms, de postvak in, de ongewenste mail, de verwijderde mail zien, maar niks hoor ...

En dan geen "sorry we hebben een foutje gemaakt....of ik heb me vergist" hoor....neeeee maar wel sjacherijnig de automaat open maken....

Thuis..

Mijn mail draait overuren van alle berichtjes van het ziekenhuis...

1 Oktober al de MRI....

8 Oktober de tweede afspraak bij dr Lamers waar het plan van aanpak besproken zal worden....

Wordt het een operatie, stroomstoot therapie of prikken.....??

We gaan het beleven....

Ik app familie, vrienden en mijn werk....

Iedereen lijkt erger te schrikken dan ikzelf....

Ik neem nog een pil tegen de pijn....

De bijwerkingen die voel ik nu wel behoorlijk....

Duizelig, misselijk, wankel, en nog steeds pijn.....

Ik val in de sta-op stoel met Bengel tussen mijn benen in een diepe slaap....

Anderhalf uur later word ik wakker

Ik regel nog wat voor school.....

Eet vanavond alleen dus dat wordt een broodje....

En ik kijk de herdenking van Market Garden....

Vanmiddag nog gingen de Dakota's rakelings over ons huis....

Nu vindt de herdenking plaats in de stad als ook de Bridge to Liberation viering die mooi op tv te bekijken is....

En ondanks dat de pijn nu nog heftiger is dan gisteren omdat de zenuw vandaag getergd werd, ben ik blij met vandaag....

Blij met mijn huisarts, de aardige röntgenfoto verpleegster en met dokter Dominique Lamers.....

En natuurlijk met alle lieve mensen die zo meeleven, plus de onvoorwaardelijke steun van Willem.....

19 september 2024

Dag van:

Het ontstaan van de smiley.....

De smiley is ontstaan vanuit het typen van de emoticon.....

Vandaag  42 jaar geleden op 19 september 1982 typte Scot Fahlmann, een computerwetenschapper zijn eerste smiley :-) en hiermee was de emoticon geboren......

Vanuit deze smiley werden er door andere mensen weer variaties verzonnen op de smiley.

De smiley is vandaag 42 jaar geworden...

Toch als ik wakker word, voel ik nog

weinig reden om te smilen.....

Eerst de huisarts maar eens bellen....

Heb je ook een "even geduld smiley"....?

Eindelijk in de middag word ik teruggebeld...

Paulien vindt het ook een belachelijke reden om geen MRI scan te doen.... Gebruik van bloedverdunners mag geen reden zijn....

Maar ze gaat voor me op zoek...."gaat het niet rechtsom, dan doen we het toch linksom", zegt ze.....

En nog geen kwartier later heb ik de verwijzing voor ons eigen ziekenhuis binnen en weer een kwartier later gaat de telefoon.... Rijnstate ziekenhuis.....

De secretaresse vertelt me dat huisarts Paulien haar de situatie heeft uitgelegd en ze heeft een voorstel......

"Kun je morgenochtend om half negen al?".....

Nou, daar hoef ik geen seconde over na te denken....JAAAAAAAA!!......

"Het gaat wel via om- en zijweggetjes hoor, vertelt de secretaresse.....je krijgt eerst een röntgenfoto en direct daarna een afspraak met de arts.....een orthopedisch chirurg....

We vragen dan meteen een MRI aan en die kan dan snel als hij het aanvraagt maar.....dan heb je daarna waarschijnlijk toch nog een afspraak met de neuroloog nodig, alleen zit je dan tenminste al in de achtbaan en gaat het sneller"....

"Route 25 voor de foto, route 55 voor de arts"....

Het tolt in mijn hoofd maar gelukkig luistert Willem mee en die schreef heel slim direct alles op....

Door de medicatie is snel denken tijdelijk niet echt mijn kwaliteit meer....

Maar ik krijg ook alles nog in mijn Rijnstate app en als ik vraag of het óók nog in mijn mail mag en ze lachend toestemt, ben ik helemaal blij....

Ja, het is vandaag óók mijn smiley dag....!!!!

18 september 2024

Dag van:

Roodomrande, gezwollen ogen....

Tranen van moedig doorzetten....

De moed die in je schoenen zakt....

Waar haal ik de moed nu nog vandaan...?

Hoe hou ik nu nog vol....?

Dat ene telefoontje vanmorgen....en toen die tweede....en derde....

Het eerste telefoontje was de huisarts weer....

Ze belt elke woensdag even...

Ze hoort dat ik het einde van mijn volhouden nu wel bereikt heb en zegt nog meelevend "maandag weet je gelukkig meer".....

Toen was alles nog goed....

Blij met een huisarts als Paulien die zo betrokken is....

Nog geen kwartier later voicemail....

Wat heb ik gemist....?

Het bleek de Bergman Kliniek...

"Met de Bergmankliniek, we kunnen de gegevens van uw MRI scan niet vinden"....

Mijn hoofd fronst zich vol vraagtekens....

'die moeten jullie toch maken', zeg ik nog niets vermoedend.....

"Ow, ja....dat was eigenlijk niet duidelijk...maar dan verzet ik de afspraak van maandag naar 16 oktober en dan neemt de poli zo contact met u op voor een afspraak voor een MRI scan"......

Ze zegt het alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, terwijl ik alleen maar denk 'hoe kan dit'.....en 16 oktober veel te laat vind.....

Maar ik kan praten wat ik wil, het is wat het is....

Vol onzekerheid wacht ik op het tweede telefoontje....

Want wat er ook gebeurd, die scan moet voor 16 oktober gemaakt zijn....

Biedt dat wat troost....?

Nee....!

Twee uur later gaat de telefoon en het is de Bergman Kliniek ten tweede male....

Nu de poli.....

Net als vorige week bij Rijnstate krijg ik een hele waslijst aan vragen...

Gewicht, lengte, implantaten etc....

En zo komen we bij 'gebruik medicatie'....

Hmzzzzz vreemd, denk ik nog.....waarom willen ze dát nou weer weten....daar vroeg het andere ziekenhuis niet naar.....

Of ik bloedverdunners gebruik......euh ja, hoezo......?

En dan heel abrupt en uit het niets klinkt  "dan kunnen we u niet helpen".....

"We nemen niet het risico van bloedverdunners"......

Ik ben echt even helemaal stil.....

Totaal verbijsterd eigenlijk.....en vraag dan... 'hoezo niet helpen, ik lig in een scanapparaat....wat kan er gebeuren dan?'.....

De secretaresse antwoord niet echt en zegt dan weer abrupt 'dat is een risico'....

Maar ik snap er niks van, probeert nog van alles te zeggen....over op mijn eigen risico e.d., maar ze wil snel van me af en zegt alleen nog maar "dat zijn de regels, bel uw huisarts maar hoe nu verder, fijne dag"......

Een bevriende verpleegster zegt me 's avonds 'dat is wel heel patiënt onvriendelijk hoe ze je daar behandeld hebben'....

Ik vind het nog zachtjes uitgedrukt en heb echt een kwartier voor me uit zitten staren terwijl er alleen maar tranen kwamen....

Voor mij einde Bergman Kliniek voor nu en voor altijd.....

Dan bel ik de huisarts maar weer....

Ja ik weet het, het is buiten bel uren om maar ik ben een beetje wanhopig....

Paulien is er nu niet en de secretaresse is niet bij de computer....morgen mag ik weer bellen.....

En daar zit ik dan....

Helemaal terug bij af....

Het circus dat weer opnieuw opgestart moet worden....

En de moed die me ontbreekt omdat de pijn niet leuk meer is....

Het is alsof Bengel het voelt....

Ze wijkt niet van mijn zijde.....

Ze is dol op de sta op stoel want ze past precies in het holletje tussen de knieholtes als het vrouwtje met de benen omhoog ligt....

Veel meer ruimte dan alleen maar een schoot....

Een lieve kaart van collega's, twee kaarten zelfs, weten me niet op te beuren maar

verzachten wel de tranen een beetje.....

Ik moet steeds naar de kaart kijken....

Was ik maar weer daar.......

En dat is het moment dat ik toch weer dat sprankje moed vind......

Daar wil ik immers snel weer naar terug....pijnloos, dat wel....

Morgen maar heel vroeg bellen naar de huisarts en hopen dat spoed nu écht spoed betekent......

17 september 2024

Dag van:

Ze zijn er, de sta-op stoelen.....

Gister bleek dat ze er maar eentje in de vrachtwagen hadden geladen en dat de andere in Alkmaar stond....

Maar niet getreurd dus, vandaag kwamen ze wel....allebei....

En hoe ondankbaar kan een mens dan zijn....

Ik kon wel janken toen ik erin ging zitten en ineens de gezonde zithouding voelde....

Geen heerlijke "zak er maar in weg" stoel....

Geen stoel waarin ik me veilig omarmd voelde en me in kon verstoppen...

Nee, een oude mensen stoel met rechte rugleuning en lage armleuningen....

Niks wegzakken of induiken maar keurig rechtop op een zitkussen dat geen meter meegeeft maar daarom ooooooh zo goed is voor de steun....

Ammehoela.....ik wil mijn oude stoel terug....

Willem niet.... Willem is helemaal weg van

zijn stoel....

Willem viel binnen 5 minuten al in slaap in dat kreng....

Willem voelt zich de koning op zijn troon....

Willem wil nooooooit meer wat anders....

Misschien ligt het er wel aan dat ik vannacht van de onhoudbare pijn niet geslapen heb....

Misschien komt het wel omdat de Arbo arts al meteen over een operatie begon aan de telefoon....

Misschien komt het wel omdat nu ook mijn andere schouder begint te muiteren....

Misschien komt het wel omdat ik gewoon mijn dag niet heb....

Misschien komt het daar allemaal wel door dat ik me onmogelijk ondankbaar gedraag....

Ik heb zelfs vandaag Prinsjesdag gemist notabene....

Zal wel door de medicijnen komen, want het is nog nooit gebeurd dat ik dat vergeet.....

Zelfs in de klas zet ik nog het digibord aan om te kijken....

Een hele les wijd ik er zelfs altijd aan....

En nu....????

Het is geen moment door mijn gedachten geflitst.....

Aan de zon lag het niet vandaag....die scheen volop, al is ze niet zo warm meer....

En aan die twee leuke jongens die vanmorgen de stoelen kwamen brengen lag het ook niet....

Ze brachten juist wat vrolijkheid in huis....

En bij de twee stoelen kregen we zelfs nog een meubelzorg denksport boekje cadeau....(konden ze het missen voor die prijs)....

Oei....en dat klinkt dan weer zo ondankbaar....

Al met al is het wel lekker dat de stoel

achterover kan....

Voor Willem is de stoel een heus speledingetje....op en neer.....op en neer....

Hij kan er geen genoeg van krijgen....

Nou ja.... behalve als hij in slaap valt erin dan....

En dat gebeurde vandaag nogal eens....

Die slaapt vannacht echt niet meer....

En verder....?

Verder heb ik helemaal niks te melden....

En dat is vreemd want tot voor deze periode thuis, stond "mag niks", "kan niks" niet in mijn woordenboek.....

Ik beweeg zoals de oefeningen aangeven om er snel weer bovenop te komen maar tot nu toe hebben ze het averechtse effect...nog meer pijn dus, plus een rechterschouder die ook behoorlijk van zich laat spreken....

In alle wanhopigheid krijg ik best wel even een huilbui vandaag....

Ik wil dat dit overgaat.....heel snel overgaat....

En ik wil geen senioren sta op stoel die ik  aanschaf omdat ik als senior behoefte heb aan extra ondersteuning tijdens het opstaan of gewoon om 'met oog op de toekomst'.......

Niet omdat de mobiliteit afneemt, het moeilijker wordt om de balans te bewaren en opstaan meer kracht kost.....

ik dacht dat ik het geweldig zou vinden maar nu het zover is, vind ik het niet leuk meer....

En ja, ik weet het heus wel; een goede stoel heeft een positieve invloed op je houding en gezondheid.......het kan vele onaangenaamheden zoals rugklachten, spierpijn en last van de gewrichten, ademhalingsmoeilijkheden of moeite met opstaan verhelpen of verminderen......maar het voelt zo OUD.....en zo krakkemikkig.....

Ze staan trouwens mooier en chiquer in

het interieur  dan onder mijn kont.....

Ik ben niet mooi, niet chique en OOK NIET OUD......

Sorry...........ik ben alleen een beetje obstinaat....

16 september 2024

Dag van:

Een slechte dag heb ik na een slechte nacht....

Je arm niet kunnen optillen omdat het dan voelt alsof er van binnen een mannetje zit die je zenuwen doorzaagt, een schouder die stijf is en pijn....en ik mis mijn werk....

Hoe heerlijk is het dan dat je ineens zo bedolven wordt onder lieve appjes van collega's, alsof ze het voelen....

Appjes uit onverwachte hoeken, maar zó welkom....

En niet alleen berichtjes van collega's maar ook van ouders notabene.... Social Schools berichtjes en WhatsApp berichtjes....

Ik beantwoord ze niet achter elkaar, dat lukt vandaag niet met mijn arm....

Niet erg....elke keer verdeeld over de dag is nog veel leuker....

Het houdt me in ieder geval bezig...

Al heeft één collega een nieuw idee wat betreft bezigheidstherapie....

"Je woont toch aan het water", zegt ze.....

"Waarom ga je niet vissen"....

Ik moet lachen, ik kan niet eens een hengel vasthouden...

"Maar daar heb je houders voor om de hengel in te zetten en als je beet hebt roep je Willem om de vis eraf te halen"....

Nu moet ik helemaal lachen.... Willem en vissen....

Als Willem iets vreselijk vindt is het wel vissen....

"Jammer want dan had je lekker over het water kunnen staren en je gedachten kunnen laten gaan".....

Nou.... laat mij maar lekker naar de visjes in het water staren terwijl ze daar zwemmen....mijn gedachten gaan dan toch wel vanzelf alle kanten op....

Vooral na dat berichtje vanavond....

Gedachten vervult met emoties....

Op school werken we met 'kleurenmonsters'....

Ik heb er al eerder over verteld want ik heb toen voor drie klassen alle kleurenmonsters' gehaakt.....

Een monsterklus zullen we maar zeggen....

Weet je nog....

Het kleurenmonster is in de war.....

Hij voelt zich blij, verdrietig, boos, bang en kalm tegelijk.....

Wat is er toch met hem aan de hand?......

Met de hulp van een meisje probeert hij alle emoties die hij voelt een eigen plekje te geven......

Het meisje wil hem helpen om alle emoties te ontrafelen......want dan zal het monster zich vast snel beter voelen......

Ze halen er samen geel uit voor vreugde, blauw voor verdriet, zwart voor angst, rood voor woede en groen voor kalmte......

Nu terug naar het berichtje....

Het is van een papa, mama en broertje van een leerling van mij en die leerling heeft een tekening voor me gemaakt....

Het is een kleurenmonster........en hij is blauw......"

Verdriet.....want juf, jij bent er niet....

15 september 2024

Dag van:

Om het weekend krijg ik mail van Brainwash....

Dat krijg ik al jaren en ik heb ook al wel over onderwerpen van Brainwash geschreven in het verleden, of ze als bron gebruikt...

Brainwash is een vrij toegankelijke vindplaats waar je buiten de waan van de dag denkers, schrijvers, journalisten en kunstenaars tegenkomt die stilstaan bij persoonlijke en maatschappelijke vraagstukken......

In verschillende dossiers vol video’s, podcasts en artikelen ontdek je een schat aan onverwachte ideeën.....

Eigenlijk alles wat je nodig hebt als je zoekt naar je eigen weg in deze complexe wereld en zelf wilt bepalen wat je vindt.....

Brainwash is een platform van HUMAN en bestaat naast deze website uit verschillende radio- en televisieprogramma's op NPO 2 en NPO Radio 1......(Brainwash)

Vandaag kreeg ik dus weer mail....

Gretig lees ik de nieuwe artikelen...

En het onderstaande stemde me even tot nadenken;....

--Ken je dit raadsel? "Na een auto-ongeluk overlijdt een vader en raakt zijn zoon ernstig gewond. De jongen wordt met spoed naar het ziekenhuis gebracht voor een operatie. De chirurg komt binnen, ziet de jongen en zegt: 'Ik kan hem niet opereren, want dit is mijn zoon.' Hoe kan dit?"

Veel mensen denken dat de jongen geadopteerd is of dat hij twee vaders heeft. Het juiste antwoord? De moeder is de chirurg. Toch denken de meesten hier niet direct aan. Ondanks dat we weten dat vrouwen chirurgen kunnen zijn, associëren we dit beroep onbewust vaak met mannen. 

Nou was ik toevallig de laatste maand de

serie van het Wilhelmina Kinderziekenhuis aan het kijken.... 

Één van de hartchirurgen is een vrouw....voor iemand van mijn leeftijd noem ik het zelfs 'een meisje'....een allochtoon meisje ook....

Dat er vrouwelijke chirurgen zijn dat wist ik dus wel.....en je ziet er steeds meer....

In de serie van 'the Good Doctor' is het zelfs fifty fifty.....en daar is ook een vrouwelijke hoofdchirurg....

In het onderwijs kom je bijna niet eens meer mannen tegen....

Ik moest even nadenken of dat ook voor de directeuren van scholen zo is....want je ziet wel vrouwelijke directeuren maar over het algemeen zijn het toch ook nog mannen die deze functie bekleden....

In het artikel staat ook dat de media vrouwen veelal nog steeds als lustobject neerzet....

Is dat zo....???.

Hoe vaak moet ik niet naar bezwete sixpack's kijken die stoer op steigers staan te pauzeren....?

Het artikel is geschreven door filosoof  Lieke Asma ....

Ze schreef een boek over vooroordelen...'Blinde vlekken'....

En nou geloof ik zeker dat wij allemaal onze blinde vlekken hebben....maar vanavond kijkt Willem natuurlijk weer sport....

Het is tenslotte zondag hè....

Bord op schoot, sportjournaal, sportnieuws, studio sport, sport laat....

Al moet ik zeggen dat hier, naast Netflix,  dagelijks sportzenders aan staan....daar hoeft het geen zondag voor te zijn....

Maar goed zo'n zondag blijft toch speciaal....

En weet je wat me dan opvalt.....?

Vroeger bestond sport eigenlijk alleen voor, door en uit mannen.... behalve turnen en dansen en nog een paar typisch vrouwelijke sporten dan....

En de sportprogramma's.....?

Het was ondenkbaar dat er een vrouwelijke sportjournalist, sport commentaar of sport presentatrice op tv kwam....

Maar tegenwoordig....?

Elk sportprogramma kent wel een vrouwelijke presentatrice/journaliste of commentator....

Er zal vast nog veel gedaan moeten worden aan het vrouwbeeld maar eigenlijk vind ik dat we best op de goede weg zijn.... ....

https://www.brainwash.nl/lees/psychologie/2024/onbewustevooroordelen.html

14 september 2024

Dag van:

Ik ben op een punt beland dat ik me afvraag wat voor mij nou beter is....

Doorbijten, met pijn doorgaan en maar zien waar het schip strandt, of toegeven aan pijn en rust houden, in de hoop dat het minder wordt....

En ik hoor sommigen al zeggen "denk nou eens aan mezelf en geef nou eens toe , neem rust en gun het de tijd....

Maar voor iemand die van haar werk houdt waarbij de klacht extra belast wordt, van tuinieren houdt waarbij elke beweging er eentje teveel is, niet kan breien of haken omdat dat de ergste activiteit is om je hernia te tergen of geen boek vast kan houden omdat het te zwaar is, je arm begint te tintelen en je het uiteindelijk nog laat vallen ook.....dat is voor mij afzien....

En ik vergeet er eigenlijk nog eentje....

Mijn autootje is mijn vrijheid....

Gaan en staan waar ik wil.....

De wereld of de omgeving verkennen....

Mijn gedachten verzetten...

Inspiratie opdoen....

En ik mag dus geen auto rijden met die medicatie....

Willem is lief hoor....hij rijdt me overal waar ik of hij  moet of wil zijn heen.....

Maar dat is toch anders hè....

Gisteren even naar de kringloop....lief, maar liever met mijn vriendinnetje....

Vandaag naar Duitsland....maar als hij maar niet naar de winkels hoeft en alleen kan tanken....

Maar goed, dan ben ik er wel even uit....

En blij was ik ook nog met de file die er stond van Duitsland naar Nederland want nu gingen we lekker binnendoor om de file op de snelweg te omzeilen.....en binnendoor is veel mooier dan al die voorbij razende auto's met haast....

Ben ik nu een week thuis....??

Ik heb er nu al genoeg van....

Buiten zit ik

Water kabbelend tegen

De palen van mijn vlonder

Reiger die zich bedenkt

En keert 

Boven het water

Links

Poes aan mijn voeten 

Rechts

De hond

Ekster die irritant

Zijn aanwezigheid

Kenbaar maakt

Mijn waarneming

Buiten zit ik

Mijn arm rust

Op de leuning

Van de tuinstoel

Mijn hoofd steunt

Mijn hoofd kreunt

Van twijfel

Van bijna roekeloze

Onwijsheid

Van ingehouden

Dwaze besluiten

Zit ik....

Mijn gedachten en ik

13 september 2024

Dag van:

Vrijdag de dertiende.....

Op zo'n dag ben ik ook geboren in mei, op vrijdag de dertiende, in een onweersbui....

Tja, en daar kun je natuurlijk van alles bij bedenken over hoe het mij vergaan is de afgelopen vierenzestig jaar....ga je gang....

Maar vandaag is er nog iets vermeldenswaardigs, vandaag precies negentien jaar geleden zag ik Willem voor het eerst....

Een warhoofd stak zijn hoofd om het hoekje van de deur van het lokaal in Velp, waar de opleiding gedragsspecialist en Master opleiding plaatsvond....en Willem kwam te laat.....

Iets met 'nog een vergadering op school' of zo....

Nee, het was geen vrijdag....het was toen woensdag de dertiende....

Het was de eerste opleidingsdag en dus stond alles in het teken van kennismaken en elkaar beter leren kennen....

Willem zat naast me....

Hij vertelde dat hij het moeilijk had want zijn dochter was net voor stage naar Suriname vertrokken....

Och hij heeft een dochter dacht ik nog....

Het bleken er later vijf te zijn....

En getrouwd was hij ook...

Mooi zo, ik was toch niet van plan om wat voor relatie dan ook al te gaan....

Voor mij een toekomstig leven zonder man....maar leuk was deze Willem wel....

En het enige dat ik dacht was 'er bestaan dus tóch écht leuke eerlijke mannen die over hun gevoel kunnen praten'.....

We bleken twee behoorlijk overlappende hobby's te hebben; schrijven en blokfluit spelen....

We moesten die dag ook spullen meenemen die met onze hobby te maken hadden en allebei hadden we een fluit mee en een pen....

Willem had zijn grote C-Bas fluit mee en ik mijn tenor....maar ik wilde natuurlijk maar ál te graag eens op zo'n grote C-Basb fluit spelen....

Bij hoge uitzondering mocht dat...en ik speelde 'door de wereld gaat een woord'....

Zag ik daar nou tranen in de ogen van Willem....?

Ja hoor, dat zag ik goed....

"Dat is mijn favoriete nummer" prevelde hij.....

Nou de mijne dus ook lachte ik.....

Ment to be, zou je zeggen.....

Maar zo ging het in eerste instantie niet....

Ik nog te beschadigd door jeugd en eerste huwelijk en Willem die tegen een tweede scheiding en derde mislukte relatie aan zat omdat zijn toenmalige vrouw een nieuwe fase in haar leven in wilde gaan, liefst zonder Willem.....

We hadden onze koppen dus goed vol.....

Echter voor Willem werd ik een uitlaat klep en in de veiligheid van zijn huwelijk kon ik voorzichtig leren dat misschien niet alle mannen slechteriken waren....

Als uitlaatklep probeerde ik Willems huwelijk nog te redden door goede raad te geven en vooral zelfinzicht....

Ik nam hem mee naar Jazz in Duketown omdat wij beide ook erg van jazz houden en hij wel een uitje kon gebruiken....

En zo ging het studiejaar voorbij....

We werden allebei gediplomeerd gedragsspecialist en ik nog Master SEN daarbovenop....

De laatste lesdag was een feit....wat ons wachtte was alleen nog de Master diplomauitreiking in september.....

We liepen naar onze auto's op de parkeerplaats....

"Dit is niet de laatste keer hoor" hoorde ik Willem zeggen....

En eigenlijk was het dat wat mij betreft wel.....

Niet om Willem maar omdat dat toch veiliger voelt.....aan je huwelijk werken daar moet je niet een derde persoon bij hebben....dat moet je samen doen.....

Ik liet niks van me horen....

Maar begin zomervakantie kwam dat telefoontje...."ze heeft al een huis en gaat morgen weg met de kinderen"....

Nee gebeld heb ik niet....wel gemaild....een lange mail...

En na drie weken heen en weer mailen zijn we overgegaan tot bellen....en kwam hij langs om te mijmeren op de vlonder aan het water.....

Omdat zo'n vlonder nou eenmaal de beste plek is om je gedachten de vrije loop te laten....

Het was de laatste dag van augustus en ik zou een weekendje naar Eurodisney gaan met mijn beide kinderen, hun aanhang en kleinkind....toen nog maar eentje, Isa.....

Ik zat op het trapje dat naar de vlonder leidt toen Willem belde....

Uren belde hij totdat hij zei "ik kom naar je toe om afscheid te nemen"....

En hij kwam....met een schattig zacht knuffelbeertje met een geruiten dasje om....

En we kletsten verder.....verder tot de chemie in magie overging en die eerste kus er één van vele volgende  werd.....

De hele nacht hebben we op de vlonder en op de bank gezeten....pratend en kussend....

De kinderen die boven sliepen omdat dat nogal een ritje Haarlem in de ochtend scheelt en Arnhem toch op de route ligt, waren gisteren gekomen en vroeg naar bed gegaan.....

Ze kwamen beneden....

Stomverbaasd waren ze daar een man te zien zitten....

Veel tijd om kennis te maken was er niet want ook mijn dochter arriveerde in alle vroegte....

Ik maakte het beertje aan mijn rugzak vast....nog één kus....nog één zwaai en weg was ik.....

Vijfhonderd kilometer lang heb ik me afgevraagd of het écht waar was wat er gebeurd was....

(Willem 19 jaar geleden die 1e lesdag)

Vijfhonderd kilometer lang heb ik gedacht dat hij het misschien maar voor één keertje bedoelde....

Maar enfin....het weekend na Disney zaten Willem en ik samen een weekend in Venetië en zijn we vandaag precies negentien jaar verder.....

En laat ik eindigen met 'ze leefden nog lang en gelukkig'.....

12 september 2024

Dag van:

Wat een nekhernia nou precies is en doet merk ik dan vandaag.....

Voor de vierde dag op rij werk ik aan de handelingsplannen en de OPP's van mijn leerlingen.....wat ik thuis kan doen, doe ik immers ook gewoon thuis....

Laptop op het tafeltje voor me en werken maar, ik wil het vandaag af hebben......

En dat lukt me ook....

Na vier uur stug doorwerken is alles afgevinkt, ingevuld en dubbel gecheckt....

Dit keer geen rustpauze tussendoor genomen....

Ik sluit af, doe de klep van de laptop dicht en wil overeind komen....maar ik zit vast....net zo vast als het dichtgeklapte deksel van mijn laptop....

Ik kom niet overeind......

Heel voorzichtig, met hulp van Willem beweeg ik mijn hoofd heen en weer en laat zo langzaam mogelijk mijn rug omhoog komen...

Alles is stijf en er komt een akelige hoofdpijn in mijn achterhoofd opzetten die ik niet herken.....

En dát is dus nekhernia als je haar tergt tot het uiterste.....

Ik ben dan wel blij dat het werk erop zit en de klus geklaard is maar het huilen staat me nader dan het lachen als ik voel wat ik voel....

Dat wordt de rest van de dag stil en zo rechtop mogelijk in mijn stoel blijven zitten.....

Mijn nek kan ik nog niet achterover doen of ik geef al een gil....

Een boek lezen lukt niet want dan moet mijn hoofd weer voorover, wat ook niet lukt....

Mijn mobiel kan ik wel voor me houden, ik kan Wordfeud spelen....

Maar tja, niet iedereen zit de hele dag op z'n mobiel natuurlijk om te kijken of ik al een woordje gelegd heb.....

Een blog schrijven moet in etappes want de rechterarm bewegen leidt tot tintelingen, steken tussen mijn schouders en lood in mijn arm.....

Dan maar heerlijk naar buiten kijken....

Nu is alles nog volop groen maar toch komen de vogeltjes al meer en meer de appelboom opzoeken waar nog lekkers van de vorige winter in hangt....

Misschien lukt het me wel om straks toch nog eventjes de pindahouders te vullen met verse pindanootjes....

Al weet ik heus wel dat ik dat beter tot morgen kan uitstellen en vandaag niet meer moet doen....

Het is vandaag een bagger dag....

Maar mijn thuiswerk is tenminste klaar....

11 september 2024

Dag van:

 Of het nou vakantie, weekend, een werkdag of ziek zijn dag is, elke ochtend dronk ik mijn kopje koffie buiten aan het water....

Maar vanmorgen twijfel ik toch even....

Oei, het is best fris.....óf ik heb me toch te zomers nog gekleed....

Ik trotseer het frisse windje, en met Blitz aan mijn zijde geniet ik toch van buiten zijn....

Ik ontdek zelfs nog een verlate bloesem in de appelboom...

Zou daar nou echt nog een appeltje aan groeien....?

Mijn dag bestaat weer uit schoolwerk en

de, zoals ik dat ook in de plannen voor de kinderen zelf schrijf, balans zien te vinden tussen inspanning en ontspanning....

Voor mij staat nu een tafeltje op redelijke werkhoogte, en dat is beter dan de laptop op de brede leuning van de stoel met mij er half gedraaid voor..... maar alsnog is de voorover gebogen houding van nu ook niet alles....

Wanneer ik voel dat de pijn komt opzetten stop ik dus netjes en hou een half uurtje rust....

Rust die ik nu niet elke keer buiten kan vinden....

Als het droog is en je zit met een zelf

gebreid vestje buiten, dan is het goed te doen....

Die rust wordt echter ruw verstoord door fikse herfstbuien.....

De herfst doet haar intrede.....

Bewust geniet ik dus nog even van het groen om me heen....

Weldra zal de wereld er weer kaal uitzien....

Ook mooi hoor met al die vallende bladeren in prachtige kleuren, maar ik heb er ook altijd weer even moeite mee....

Een echt lente zomer type ben ik.....

Laat me even wennen

Aan je nat

je fris

je wind 

Laat me even wennen

Aan de nieuwe kleur

And're geur

Het verval

Laat me even wennen

Zo dor

Zo kaal 

Einde verhaal

Laat me even wennen

Kom nou niet zo plots

Maar met kleine stapjes

Langzaam laat ik mijn zomer los 

10 september 2024

Dag van:

Nou, dat was me het dagje wel.....

Willem en ik zijn allebei nogal van 'wat tweedehands kan, doen we tweedehands'....

En mijn vriendinnetje en ik vinden het heerlijk om zulke winkeltjes of vlooienmarktjes af te gaan....

Zie ik wat dan app ik Willem of hij het ook mooi vindt en zo ja dan zijn wij de tweede eigenaar....

Soms ook, als het om grotere zaken gaat dan gaat Willem mee.....kasten, stoelen, banken en dergelijke....

Alleen de bedden en matrassen, souvenirs van verschillende vakanties, de tent en de vloerkleden zijn nieuw....

En zo hebben we een heerlijke tweedehands huisraad bij elkaar verzameld met hier en daar een nieuwigheidje aan de muur of op de vloer....

Niet omdat het nou zo lekker goedkoop is, maar ten eerste omdat we best wel duurzaam bewust zijn, en op een gedeelde eerste plaats omdat we vier joekels van herdershonden hebben die, vooral in de herfst en winter, nou niet altijd even schoon binnenkomen....

Toch komt er dan die tijd dat je elkaar

(Blitz vandaag jarig)

aankijkt, vindt dat je allebei ouder wordt, de één rugklachtjes heeft en de ander  kampt met een nekhernia.....en je besluit, 'nu is het tijd voor nieuwe niet gebruikte, goede stoelen die ervoor zorgen dat we nog heel wat jaartjes in goede zithouding, gezond ouder worden.....

En dat moment is dan vandaag aangebroken....

Een grote vrachtwagen van meubelzorg stopt vanmorgen voor onze deur....

Een vriendelijke jongeman komt ons vandaag vertellen over 'sta op' en relaxstoelen.....én we mogen er in zitten en uitproberen....

Tja, en hoe verknocht wij ook zijn aan onze heerlijke grote, brede, diepe 'zak erin weg' fauteuils....zelfs wij voelen wel hoe heerlijk zo'n stoel voelt zoals deze luxe niet 'ín-gezeten', 'doorgezeten' stoelen....

En dan heeft zo'n vriendelijke slimme jonge verkoop man al voor ¾ gewonnen hè.....

Nu nog ¼ verkooptechniek en bingo.....

Maar we maken het hem niet gemakkelijk...

We snappen dat het om dure.....zeg maar belachelijk peperdure fauteuils gaat, maar dat je elk extra wissewasje extra moet betalen terwijl er 75% korting in alle advertenties staat én de bedragen in de catalogus een beduidend lager bedrag aangeven (ja mevrouw maar dan gaat het om alleen de basic stoel zonder iets), nee daar trappen wij niet in.....

Wij hoeven geen modekleur, wel willen we stoelen die we makkelijk schoon kunnen maken i.v.m. de honden....

En hallo....er zit ook nog een nieuwe vloer aan te komen en voor een week een onderkomen voor ons omdat we dan niet in huis kunnen verblijven.....

De verkoper snapt ons wel en ik voel de gunfactor opkomen....

Oké, we nemen de goedkoopste kleur......ook nog eens een mooie vinden wij allebei, al is die enigzins besmettelijk voor honden met modderpoten of honden lijven die er stiekem in gaan liggen als de baasjes van huis zijn....

Maar daar zijn wel oplossingen voor te verzinnen vindt Willem....

Dan geeft hij ook nog eens inruilkorting op onze oude stoelen....

Maar als hij het dubbele geeft voor wat wij ervoor betaald hebben, kan ik toch niet over mijn hart verkrijgen te verzwijgen dat wij er de helft voor betaald hebben...

Ik vertel hem dus van de kringloopwinkel....

De jongeman wuift het laconiek van de hand....

Ben ik blij om natuurlijk maar nog blijer ben ik dat we eerlijk geweest zijn....

Dan gaat hij rekenen.....stoelen terug, korting zus, korting zo.....goedkopere kleur bekleding....en dan komt hij nog op een astronomisch hoog bedrag....

Je zou er heerlijk van op vakantie kunnen zal ik maar zeggen....

Mijn eerste reactie is 'nee'.....dit is belachelijk duur....hier kunnen twee uitkeringsgezinnen makkelijk en maand luxe van eten.....

Ik kan zoiets dan niet over mijn hart verkrijgen....

Willem is stil en kijkt me met puppy ogen aan.....

En de verkoper is slim...."mevrouw, twee elektrisch bedienbare fauteuils, voor hoofd, rug en benen..... precies op maat gemaakt voor elk van u, twee jaar garantie en tot op de dag dat u ze wegdoet gratis service aan huis....daarbij na verloop van tijd geen terugkerende pijn meer aan uw nek en uw man geen rugklachten".....

De puppy ogen van Willem worden nog puppy achtiger.....

Waarom ben ik toch altijd degene die zulke dingen moet beslissen....?

Ik wik, ik weeg, ik pieker en reken.....het zijn wel stoelen voor de rest van ons leven natuurlijk....we krijgen wel meer dan de helft korting...anders zouden anderen er twee weken van op vakantie kunnen....

Ik blijf het beschamend vinden....

Maar dan zeg ik "oké, we doen het"....

De puppy ogen hebben gewonnen....en ook wel het idee dat we straks goed zitten, ik niet meer onderuit gezakt met mijn benen onder m'n kont in de stoel hang, zo mogelijk weer een hernia kan voorkomen en Willem zijn rug klachten verminderen....

Maar ach wat zal ik die heerlijke oude stoelen van nu missen.....

We doen de fiks hoge aanbetaling (ja zou ik als verkoper ook willen als het om zo'n bedrag gaat), en de verkoper belooft ons dat we eind deze week, begin volgende week de stoelen al in huis hebben.....

Dag verkoper, dag vrachtwagen......

Van de schrik stort ik me maar op mijn werk....werk dat ik in ieder geval thuis kan doen....

Er moet tenslotte verdiend worden, en nu helemaal....

Maar dat werk is ook nog wel een dingetje...

Mijn nekhernia en dat cervicaal-radiculair syndroom zit voornamelijk aan de rechterkant.....

Mijn muis en laptop bedien ik met rechts....

Dus al snel zeggen mijn nek en arm "ho jij eens even".....

Dit wordt dus weer zo'n uitdaging....wat kan ik wel en wat niet.....?

En voor hoelang kan ik dat tot de pijn te hevig wordt....?

Het wordt dus weer zo'n staaltje van werken, rusten, werken, rusten....

Maar ik kom er wel....twee OPP'S klaar en een handelingsplan.....

De buurman komt even verhaal halen over de vrachtwagen die er vanmorgen stond....

Hoezo nieuwsgierig.....?

En tevens de vraag wanneer er weer appeltaart is.....

Hoezo lekkerbek...?

Willem haalt eten....(LOEMPIA'S!!!!!!)....en dan gun ik mijn nek rust in een heet

bad....dacht ik....

Ik kom boven, wil mijn gehoorapparaten in het daarvoor bestemde bakje leggen en..... EEN SPIN.....!!!!!

EEN HEEEEEEEELE GROTE SPIN.....

WILLEM....!!!!!!!

De redder komt en staat, zelf ook bibberend, naar de spin te kijken....

Zal ik het dan toch maar zelf doen...?

Maar ik weet nu al dat ik met mijn krachtverlies in de rechterarm geheid mis sla met dat boek....en waar blijft die spin dan....?

Dan slaat Willem toe....en RAAK...dat was de spin Sebastian, het is niet goed met hem gegaan (Annie MG Smidt).....

En zo liep de dag ten einde met toch maar

een tweede appeltaart omdat Willem alle appels schilde en ik alleen maar het deeg in de vorm hoefde te doen en de kaneelsuiker over de appels hoefde te strooien....

Willem blij...

Buurman blij....

En weer een kilootje bij hen erbij....!!!!