Dag van:
Als je fysiek kwetsbaar bent dan hollen je emoties ook alle kanten op soms....
Tenminste, in mijn geval dan....
Het ene moment ben je himmelhoch jauchzend (helemaal in de Gloria) als er door de postbode een pakketje wordt gebracht met een beterschapskaart en een pot drop....
Het volgende moment ben je zum toden betrübt (helemaal in de put) omdat je oordopje niet is geladen en je nu geen podcast kan luisteren.....
Je voelt je schuldig omdat je niet kan werken maar je bent ook blij dat je nu rustig kan zitten omdat je dan het minste pijn hebt ...
Je voelt je rot omdat je nu niet bij je leerlingen bent maar bent weer blij dat je een collega met raad kunt bijstaan en ideeën kunt geven om met je leerlingen aan de gang te gaan ...
Je baalt als je je medicijnen weer moet nemen die zorgen dat je hoofd weer een warhoofd wordt maar dat het helpt om de pijn iets te verzachten vergoedt dan weer veel....
Je bent trots als je denkt weer een hele Piet te zijn omdat je een swiffer ter hand neemt maar je voelt je weer een minkukel als na een kwart van de kamer gedaan te hebben, je je nek weer voelt....
Nou ja, laat maar....zoiets dus....
Wilskracht en doorzettingsvermogen worden nu afgestraft terwijl het juist altijd je kwaliteiten waren....
Geduld zal de nieuwe kwaliteit moeten worden....
En ik ben écht heeeeeeel geduldig waar het mijn leerlingen betreft....maar oh wee als het om mijzelf gaat....
Ik ben Netflix en Videoland zo zat....
Er is bijna geen podcast die ik niet beluisterd heb....
En wat moet ik nou weer zaaien in mijn broeikasje want er staat al het een en ander....
Ik ben nu zo onderhand wel uitgedroomd over wat ik allemaal weer wil ondernemen als die hernia verholpen is een waar ik naar op reis wil gaan.....
Ik voel zelfs zitplekken opkomen van die stomme sta-op stoel...maar dat zal ik me wel verbeelden....
En dan weet mijn huisarts, die ik voor het weekend nog een lief mailtje stuurde waarin ik haar bedankte voor haar betrokkenheid en meedenken, mij nog te vertellen dat ik toch echt rust moet houden....wel bewegen, maar mondjesmaat.....
Nou wederom bedankt maar nu eventjes stiekem gevolgd door een stilzwijgend 'maar niet heus'....!!!
Alleen met Bengel raak ik niet
uitgeknuffeld....
uitgeknuffeld....
Lieve, zachte, troostende Bengel....
Ik kon zelfs niet boos worden toen ze Bets, die ook even een kijkje kwam nemen op de leuning van de stoel, met een ferme haal van haar poot van de leuning af zwiepte, terwijl ik het toch echt geen aardige actie van Bengel vond....
Van de verveling lees ik zelfs dingen als 'de spreuk van de dag....
Nou het was een fijne weer vandaag....
"Niets in de wereld kan je zoveel zorgen geven als je eigen gedachten."......
En dan wil ik wel uitschreeuwen JA DUHHHHHH MAAR MIJN GEDACHTEN ZIJN ALLES WAT IK NU HEB.....
En toch....toch zijn al deze blogs van de afgelopen twee weken, geen klaagzang eigenlijk....
Het zijn gewoon ervaringen en feiten die iemand (ik dus) met een nekhernia bij zichzelf tegenkwam in een proces....
Dingen waar je tegenaan loopt....
Dingen die je bezighouden...
Dingen die je van jezelf (nog) niet kende en nu tegenkomt....
Een optimist zou misschien zeggen dat het een nieuw avontuur is.....maar dát vind ik toch wel een beetje te ver gaan....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten