Dag van:
Nog steeds onthutst over het feit dat alles nu ineens zo snel gaat, stappen Willem en ik vanmorgen heel vroeg in de auto op weg naar het ziekenhuis....
De parkeergarage daar staat al stampend vol....
Vroege vogels die dokters ....
Vroeger vogels ook al die mensen van twee verdiepingen auto's, die net als ik een afspraak hebben...
Op de derde verdieping vinden we pas een plekje....
Het is tien over acht en we zijn op tijd....
De routes staan allemaal goed aangegeven en als we boven, einde route 25, zijn worden we verwelkomd door een zuil....
Een zuil met een schermpje waarvoor je je qr code moet houden...
"Wie had dat tien jaar geleden gedacht, dat we een code voor een zuil moesten houden", zegt Willem die nog behoorlijk slaperig is....
We zijn in afwachting van de
röntgenfoto....
röntgenfoto....
Ik denk terug aan drie jaar geleden...
Ik zat op hetzelfde bankje te wachten tot er een foto gemaakt werd en op hetzelfde bankje toen ik kreeg te horen dat mijn enkel gebroken was....
Ik ben aan de beurt....
Alle metalen dingen moeten af en uit....
En dan wordt er gesjord, getrokken en geduwd aan mijn lijf om me in goede posities te krijgen om nek en wervels goed op de foto's te krijgen....
En ik zal je vertellen 'd a t d ee d z ee r. .......
Niet dat gesjor, geduw, getrek, maar wel wat het met mijn nek deed....
Na een kwartiertje zijn de vier foto's dan toch gemaakt....
Op naar route 55 afdeling orthopedische chirurgie.....
 |
| (Dominique Lamers) |
En dan kunnen ze wel mooi negen uur vijf op je briefje uit de zuil zetten maar het werd uiteindelijk negen uur vijfentwintig...
Echter, als je eenmaal de dokter hebt ontmoet, dan vergeef je hem alles....
Dominique Lamers aangenaam.....
Wat een aardige man.....
Nou ja, totdat hij wat testjes bij me doet....
Aijaijai dat doet zeer.....(En dat ging de hele dag ook niet meer over).....
Dan bekijken we samen de foto's....
Wat een duidelijke uitleg...
En wat een duidelijke foto....
En ja....het is duidelijk te zien...... nekwervel 4, 5, 6 en zeven zijn versleten....
De 7e is er het ergst aan toe, en daar zit dan ook de hernia.....
Er moet toch ook een MRI. komen met
daarna weer een afspraak met dr Lamers en ik hoef dan vooralsnog niet ook nog maar de neuroloog......
 |
| (Dominique Lamers) |
daarna weer een afspraak met dr Lamers en ik hoef dan vooralsnog niet ook nog maar de neuroloog......
"Ik snap niet hoe je hier nog zo rustig zit, want je moet behoorlijk pijn hebben" zegt hij nog....
En inderdaad ik stik nu van de pijn na de foto's en zijn testjes....
Tja, zeg ik, maar wat helpt jammeren en klagen nou....?
Hij vindt het dapper en ik krijg weer eens een lijst met wat ik wel en niet mag.....
Naar de apotheek, kijken of mijn medicijnen al klaar liggen....
Die zijn net een paar minuten binnen gekomen krijg ik te horen...
Oh nee....toch gisteren al....
Ze zijn vanmorgen in de automaat gezet....u heeft bericht gehad....
Nou écht niet....!!!!
Jawel, dat moet....
Ik laat haar de sms, de postvak in, de ongewenste mail, de verwijderde mail zien, maar niks hoor ...
En dan geen "sorry we hebben een foutje gemaakt....of ik heb me vergist" hoor....neeeee maar wel sjacherijnig de automaat open maken....
Thuis..
Mijn mail draait overuren van alle berichtjes van het ziekenhuis...
1 Oktober al de MRI....
8 Oktober de tweede afspraak bij dr Lamers waar het plan van aanpak besproken zal worden....
Wordt het een operatie, stroomstoot therapie of prikken.....??
We gaan het beleven....
Ik app familie, vrienden en mijn werk....
Iedereen lijkt erger te schrikken dan ikzelf....
Ik neem nog een pil tegen de pijn....
De bijwerkingen die voel ik nu wel behoorlijk....
Duizelig, misselijk, wankel, en nog steeds pijn.....
Ik val in de sta-op stoel met Bengel tussen mijn benen in een diepe slaap....
Anderhalf uur later word ik wakker
Ik regel nog wat voor school.....
Eet vanavond alleen dus dat wordt een broodje....
En ik kijk de herdenking van Market Garden....
Vanmiddag nog gingen de Dakota's rakelings over ons huis....
Nu vindt de herdenking plaats in de stad als ook de Bridge to Liberation viering die mooi op tv te bekijken is....
En ondanks dat de pijn nu nog heftiger is dan gisteren omdat de zenuw vandaag getergd werd, ben ik blij met vandaag....
Blij met mijn huisarts, de aardige röntgenfoto verpleegster en met dokter Dominique Lamers.....
En natuurlijk met alle lieve mensen die zo meeleven, plus de onvoorwaardelijke steun van Willem.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten