Mijn handen zijn dan wel iets minder opgezwollen maar de pijn huist er nog..
Van... en ik ben nu al gaar van vragen;
Willem wil je het blikje even opendoen...
Willem wil je de rits dichtdoen...
Willem wil je zelf even je brood smeren...
Willem ik krijg die dop er niet af..
Grrrrrrr... en ik.. onafhankelijke ik... kan daar slecht mee omgaan...
Van.. ik de loop van de middag zie ik mijn handen weer groeien....
Koud water helpt niet..
Uit de zon gaan zitten ook niet...
Van.. gelukkig is Borre nog klein en blijft in mijn buurt als ik naar buiten ga..dus geen nare riem sluitingen nodig...
En gelukkig heb ik hulp... komt Willem eerder thuis... en is er de opvang..
Van... en gelukkig kan ik de mooie lieve kleine dingen ook nog zien...
De mus die steeds via dezelfde omweggetjes naar het vogelhuisje vliegt voor voer...
De merel die in de coniferenhaag zijn vrouwtje voer komt brengen... of zich een weg door de takken wringt met een takje of stukje mos om het nestje bij te werken...
Dé ganzen die luid gakkend over het water vliegen...
De boze meerkoeten die hun nesten verdedigen tegen welk onraad dan ook....(en alles is onraad)
Dé bijen die af en aan vliegen naar onze appelboom...
De natuur is zo bijzonder... zo mooi...
En eigenlijk zou er niets bijzonders aan moeten zijn... omdat het zo natuurlijk is..
Juist omdat wij er zo vervreemd van raken noemen we het daarom misschien wel bijzonder...
Toch klopt in principe in de natuur alles.. de cyclus... de groei en het verval.. zolang wij er maar geen letterlijke en figuurlijke puinhoop van maken...
Soms denk ik will eens dat de mens bovennatuurlijk wil zijn...
En soort Toren van Babel idee ook...
En als er nou één ding niet kan volgens mij.. is het dát wel...
We kunnen er nog niet een neuslengte aan tippen...
Van.. oh ja.. we proberen het weer te beïnvloeden door rare dingen de lucht in te schieten...
We proberen mens en dier te klonen...
We proberen van alles... we komen soms dichtbij.. maar ik geloof nooit dat we het grootste geheim van de natuur en het ontstaan daarvan zullen kunnen oplossen..
En ik hoop het ook van ganser harte niet...
Laat wonderen maar mooi bestaan...
Van... de avond vullen we met een avondwandeling..
Met de honden natuurlijk..
Even de zinnen verzetten...
Even niet alleen maar aan pijn denken... en al helemaal niet aan wat de mogelijke oorzaak zou kunnen zijn...
Een mens lijdt immers het meest onder het lijden dat hij vreest doch nimmer op komt dagen...
Van... hi hi die spreuk gaat al mijn hele leven mee...
Dé honden genieten... wij genieten...
En pijn of niet.. ik schiet een paar mooie plaatjes (maar dat moet ik even later bezuren)
Grappig om te zien hoe zo'n gewenningsproces bij hondjes werkt..
Zaterdag en zondag nog overal bang voor en vandaag al meer en meer gewend aan de dingen om hem heen..
Geluidjes gaat hij herkennen.. de fiets... de brommer... kinder geschreeuw... televisie geluiden... Willems fluit..
En zijn wereldje breidt zich steeds meer uit...
Hij durft verder het grasveldje naast het huis op...
Rent niet direct angstig weg vóór Babs en Blitz...
Rent naar de deur als hij die hoort opengaan..
Luistert naar zijn naam...
Kan al bijna zitten op commando "zit"
Loopt op de terugweg wél over de brug wat hij op de heenweg nog niet durfde...
Verkent het veldje elke 5 minuten een beetje verder...
Durft zelfs net als de anderen bijna het water in te gaan...
Van.... maar ach.. bij ons werkt het misschien ook niet eens anders...
Elke ervaring geeft ons weer moed voor een volgende ervaring...
Soms wat sneller.... soms wat langzamer..
Soms stoten we onze neus wel 10x.. en soms is 1x stoten al genoeg.. of zorgen we ervoor het stoten voor te zijn...
Ik weet trouwens niet of honden dat ook kunnen...
Van... enfin er was er genoeg om over na te denken...
Er was genoeg om weer te zien of te herontdekken...
En ondanks de minder leuke aanleiding... was het toch een mooie dag thuis...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten