29 april 2021

Dag van:

Altijd heb ik dat wel...

Als de vakantie langer duurt dan een week.....

 

De tijd nemen om je klas rond te kijken...

Twee weken zal ik ze niet zien...

Hoe zal het ze vergaan thuis...?

Zullen ze zich vermaken...?

Zullen ze niet ziek worden...?

Wat zijn ze weer vergeten als ze terugkomen of... wat hebben ze juist bijgeleerd....

Och als die epilepsie maar niet erger wordt...

Och wat zal die de structuur van school gaan missen...

Ach wat heerlijk dat die de tijd heeft om even bij te komen....

Als die maar buiten komt en niet steeds binnen hoeft te zitten...

Zou het daar wel gelukt zijn de opvang voor twee weken te regelen....?

Hopen dat die goed eet want het gaat zo moeizaam....

Duimen dat die tandarts geregeld kan worden....

Hoe moet dat nou zonder therapieen....?

Wat zal die het weer fijn hebben thuis....

Wat zal die zijn vriendjes gaan missen....

Al die dingen spoken in je hoofd als je je klasje rondkijkt...

Je laat de school achter... je neemt de kinderen in je gedachten toch mee naar huis....

Dat duurt weer even voor je het los kan laten...

Het was ook zo knus de laatste weken...

Voorlezen... samen spelletjes doen...

En een sprongen dat ze maakten...

Zo vooruit gegaan....!

Zo zelfstandig aan het worden...

Ik ruim mijn bureau op....

De laatste woorden "Ga jij ook mee met mij?"..... dreunen nog na in mijn hoofd...

Nee, mee kan ik niet... maar ik neem jou wel in gedachten mee....

Voor mij zullen die twee weken weer snel gaan...

Voor sommige kind'ren zullen het maanden lijken....

"We appen hè", roep ik mijn collega nog na....

En dat zullen we ook zeker doen....

De klassenapp zal weer overuren draaien.... zelfs in de vakantie....

Tijd om te gaan...

Computer afsluiten....

De computer waarvan ik vanmorgen bij het opstarten een opstart scherm zag waarbij ik nog dacht "was het maar zo'n feest".... omdat er een lagune met kristal blauw helder water als screen foto in beeld kwam.... en ik met weemoed aan andere meivakanties dacht waarbij we naar Griekenland zouden gaan... of naar Parijs....

Als het goed is krijg ik morgen de voucher uitbetaald van de geannuleerde reis naar Griekenland van de vorige meivakantie....

Toen nog helemaal verkerend in de verwarring en onzekerheid die corona met zich meebracht....

De school in lockdown.... vrienden om ons heen die weg vielen....

Nog geen vaccinatie in zicht....

Het grote onbekende....

Nu een onderdeel van je leven....

Thuis staat het debat aan...

Het zoveelste dit jaar...

Openbaarmaking van de notulen over iets van de toeslagenaffaire....

Alweer gedoe... maar altijd boeiend om te volgen...

Niet zo zeer om de inhoud misschien.... meer om hoe mensen reageren.... verbaal en non verbaal.... om interacties.... om taalgebruik... ook de grenzen die opgezocht worden... om het politieke spel.... takt en ontakt.... maar zelden intakt.....

Verschillende manieren van communicatie...

Het gevoel dat het losmaakt....

De strijd tussen oprechtheid en woorden die eigenijk niets zeggen....

De mens en de politicus...

Willem en ik verdoen er graag onze tijd aan...

Ik ben moe... en kriegelig.....

En Willem heeft zoveel te vertellen... te vragen... te melden... te delen....

Mijn antwoorden zijn kortaf.... mijn benen restless....

Mijn hoofd zit vol....

Overgangsfase werk, vakantie denk ik...

Overgangsfase van niet lekker nog even buiten in de nawarme namiddag zitten maar in de regenachtige kou binnen.....

Morgen zal het weer anders voelen....

Wel vanmiddag meteen de boekwinkel ingedoken.... en

brei tijdschriften gekocht....

Oh wat heb ik dat gemist... dat neuzen en ritselen door die tijdschriften...

Menig vrouw zal een kleding of schoenenwinkel ingedoken zijn... ik dus de boekhandel...

En met drie tijdschriften rijker kwam ik eruit....

Nu dan maar erin wegduiken en kijken wat het volgende project wordt....

Om daarna in het boek IM te duiken van Connie Palmen over haar Ischa....

Niet gauw heb ik dat ik een film beter vind dan het boek...

In geval van IM heb ik dat wel....

Ik voel me net een voyeur als ik bladzijde voor bladzijde deelgenoot wordt van een wel zeer intieme,  tot in detail beschreven,  liefde.....

Dan was de film toch prettiger.... daar kreeg het verhaal meer kans.... nu hop ik van detail naar detail....

Details die ik niet altijd wil weten..... omdat ze zo van hen zijn....

En omdat ze die bij leven van Ischa waarschijnlijk nooit gepubliceerd zou hebben... maar bestaan bij de gratie van zijn dood....

Ja natuurlijk is het goed geschreven.... maar het is zo intiem béschreven.....

Alsof ik naast ze in bed lig of tussen hen in op de bank....

Ik lees daarom vaak maar een paar hoofdstukken en pak dan mijn boek over Parijs... of dat van de denker des Vaderlands....

Waarbij ik bij die laatste diep peinzend me afvraag.... als de waarheid of de werkelijk echt alleen maar een interpretatie of eigen betekenis geven aan is..... dan bestaat er dus geen echte waarheid of werkelijkheid....

Dan bestaat het leven uit vele betekenissen zonder één werkelijke betekenis....

Waarmee ik maar wil zeggen dat filosoferen leuk is maar je je kop erover kan breken....

Enfin.. dan heeft die gebroken kop in ieder geval twee weken om de breuk te laten herstellen.....

Invulling van vakantieweken.... in plaats van die lagune met kristalhelder blauw water.......