14 december 2022

Dag van:

Eindelijk voel ik weer wat energie mijn lijf instromen...

Niet dat ik nou mijn bed uitspring maar dat strompelen doe ik ook niet meer....

Eindelijk krijg ik weer wat kleur, is mijn haar weer een beetje in de plooi te krijgen....dat soort dingen dus...

Wat dat betreft heeft zo'n arts dan weer wel gelijk als ze zegt dat rust de beste oplossing en remedie is....

Maar de moed dat mijn hoofd leert 'stop' te zeggen in plaats van mijn lijf, heb ik opgegeven....

Mijn hoofd zegt altijd 'doorgaan, het lukt je wel'....

Nou ach, gelukkig heb ik dat lijf dus nog dat me terugfluit....

Ik ben dan alleen al wel een grens over gegaan...

Maar.....het feit dat je dan in een week weer aardig weet te herstellen doet me dan weer goed...

Ze zeggen immers dat alles langzamer gaat en meer tijd nodig heeft als je ouder wordt....

Nou...pffft....dan vind ik een weekje nog best aardig voor mijn leeftijd...

Toch een teken dat ik nog niet zo ongezond leef....en voor de rest nog best in orde ben....

Niet dat ik nou nadat ik me vanmorgen

iets beter voelde ineens de wereld aankan hoor...

Nee, in daar opzicht heeft mijn hoofd, zij het waarschijnlijk tijdelijk, ook wel geleerd dat ik eventjes wat rustiger moet doen...

En dat hou ik vandaag dus maar netjes vol...

Ook de medicijnen gooi ik niet direct aan de kant....ik slik en puf ze nog maar even netjes volgens voorschrift....

Ook zo'n vlaag van tijdelijk verstandig zijn...

Dubbel zo hard word ik weer op de feiten gedrukt als het bericht komt van het vroegtijdig overlijden van een zeer geliefde collega van Willems vorige school...

Zo'n, net als ik, heerlijke ouderwetse kleuterjuf....

Net met pensioen, net als Willem...

En nu is ze er ineens niet meer...

Een collega vriendin meldt het me....

Net als ik is ze diep onder de indruk van hoe snel zoiets kan gebeuren....

In maart stond ze nog in de krant omdat ze in verband met personeelstekort toch maar weer te hulp schoot op haar schooltje...

We zijn er stil van....weten even niet wat te zeggen....

Behalve.....'we moeten niet vergeten te leven hoor zolang we er nog zijn'....

Voor je het weet......

Het vijfde sterfgeval dus in anderhalve week tijd...

En allemaal voor de kerst....de oud en nieuw....

Ik weet nog dat toen mijn moeder jaren geleden eind oktober stierf, ik het vreselijk vond dat het 1 januari was....

Voor je gevoel is het verlies nog heel vers terwijl je al wel zegt 'ze is vorig jaar overleden'...

En los van dat...ga die feestdagen maar eens in met zo'n groot verdriet als nou die families hebben die zonder broer, zussen, echtgenoot, mama, papa door moeten....

Alsof je hoofd naar feest staat....

En nog wel het feest van geboorte en nieuw leven....

Oké, die drie zussen waren op leeftijd maar de broer en de collega waren respectievelijk 57 en 65....

Waar heb je het dan over....?

En het maakt ook eigenlijk niet uit hoe oud of iemand is, gemist worden ze toch....

Dan ik heb het alleen nog maar over het kringetje om me heen...

Ik vergeet Oekraïne, Iran en al die andere plekken vol ellende....

Zoveel verdriet onder de kerstbomen en de klingelende klokjes....

Waar vind je op zo'n moment nog gedachten van dankbaarheid en rechtvaardigheid....?

Of is het juist het moment om troost te vinden....?

En toch gaan we door...

Ik heb zelfs weer energie om een wasje te draaien....

Om voor een tweede keer de trap op te lopen om die was uit de machine te halen en op te hangen...

Dat zeg ik; het gaat de goede kant op...

Alleen....dat begrip 'de goede kant' voelt  ook zo relatief....

Is maar zo'n beperkte weergave van wat er werkelijk speelt in je leven....

Belicht vaak maar één aspect van dat leven...

En is ook oh zo tijdelijk.....