Dag van:
Er zit alweer een vakantieweek op besef ik me opeens vanmorgen...
Je kan mij niet zeggen dat ik onuitgerust ben door de mij overkomen ongemakken dankzij de val.... maar energie heb ik nou ook niet echt opgedaan...
Van zitten te zitten en wat rond strompelen, wat overigens steeds beter gaat want ik kan zelfs de trap weer op als ik dat rustig en doordacht doe, laad je nou niet echt je batterij op...
Tenminste... een mens als ik dan niet hè.....
Maar niet sikkeneuren nu.... eerst eens even al die medische afspraken regelen....
En dat moet dus tegenwoordig allemaal online...
Willem bromt...." Ja maar ik moet achter de computer"....
Moet of wil Willem?.... je zit er bijkant de halve week al achter....
"Wil en een beetje moet".....
Dan heb je pech want nu ga ik en anders schaf je maar een laptop aan.... de winkels zijn weer open....
Zo... inloggen maar....
Eerst die vaccinatie regelen....
Maar er valt niks te regelen.... er is al voor je geregeld..... de locatie.....de datum.... en het tijdstip....
27 Mei de eerste, 19 augustus de tweede.... jawel... midden in mijn zomervakantie dus....
Nu het bloedprikken nog.....
Mooi zo....12 mei.....
Wel een onmogelijk tijdstip....9.15 uur....
En dat in, ook al je vakantie....
Dan open ik de mail van het ziekenhuis, die ik gehad heb voor het gehoor onderzoek en de mogelijke operatie voor een "ingebouwd gehoortoestel".....
19 Mei... en ik heb niks te willen...
Lekker lastige datum want dan werk ik en moet dus eerder weg.... én ik heb studie die middag en avond....
Maar goed... niks te willen, niks te zeuren....
Geregeld.... Willem jij kan....!
"Euh, laat maar.... ik oefen mijn preek voor morgen...."
Oké... dat betekent dat ik dus vooral onzichtbaar moet blijven...
Willem de dag voor een zondag dat hij preken moet is nou niet de Willem die je heel graag elke dag tegenkomt...
Is niet de clown en de vrolijke Frans....
Ook niet de diepzinnige gesprekspartner....
En al helemáál niet gezellig....
Het is de Willem die zich óveral aan ergert.....
Door het huis banjert....
Zijn gedachten nergens bij heeft dan alleen bij de dag die gaat komen morgen...
En als enige zinnige opmerking heeft "nu is het de spanning maar ik weet dat als ik morgen het eerste woord uitspreek dat dat allemaal over is"....
Waarop ik dan altijd en elke keer weer denk 'was het maar vast morgen'..... en me verder wijselijk onzichtbaar maak.....
Wat niet altijd lukt natuurlijk....
En dan ontstaat er steevast onenigheid over de meest nutteloze zaken....
Vandaag lukt het me overdag wonderwel aardig...
Ik lees de Brainwash artikelen terwijl ik opgekruld in mijn luie stoel hang...
Nou ja.... één been krult niet mee natuurlijk... die bungelt een beetje buiten de stoel....
Één artikel raakt me vandaag.....
Het artikel van Ameline Ansu... socioloog en schrijfster...
Het gaat over rouw....
Ameline was 27 toen ze haar vader verloor en naar West Afrika vloog om hem te begraven...
Haar moeder was ze vier jaar daarvoor verloren...23 was ze toen....
Ze vertelt het verhaal van de begrafenis en dat haar, op dat moment van die uitbundige rouwdienst, opviel dat wij Nederlanders daar zo anders mee omgaan... het contrast voelde groot....
Wij Nederlanders zijn eigenijk maar zo weinig bezig met de dood...
En dat terwijl het toch een ontzettende impact op je leven heeft als je een dierbare verliest...
Ze beschrijft prachtig hoe in West Afrika de dood van haar vader werd beleefd en hoe vreugdevol droevig de uitvaart was...
Hoe Moslim, Christen en lokaal gelovigen gewoon zij aan zij stonden ook....
En zo gaat ze vloeiend over naar hoe wij in Nederland ermee omgaan...
Hoe zij onderzoek deed voor haar boek bij mensen die net als zij te jong bij een kist hadden gestaan...
Ze vertelt vooral ook hoe krampachtig de omgeving met dood omgaat.....
Niet weten wat te zeggen... of gewoon wegblijven....
Ze geeft hier drie verklaring voor;....
We zijn doodsbang voor onze eigen dood....
We leren er niet mee omgaan....
We vinden het onderwerp te deprimerend...
Ik zou straks echt op de link klikken en dan lezen hoe ze dat beschrijft...
En hoe ze simpele handreikingen geeft...
Echt mooi....
Ik had het artikel uit....
Goddank behoor ik niet tot hen die niet weet wat ik zeggen moet.... of wegloop/wegblijf.....
Ik hecht waarde aan de ellende die ik in mijn leven heb meegemaakt... en wel in die zin, dat ik het niet zinloos laat willen zijn...en juist door al die nare ervaringen daarom graag anderen tot steun wil zijn....
En dankbaar ben ik dan dat ik gelukkig vaak de juiste woorden vind door me te verplaatsen in die ander......
Dankbaar ja.... niet trots...
Trots zou immers het zinloze weer oproepen.... want waarom zou je trots zijn op je ellende....
Maar daar gaat het nu niet om....
Het bracht me echter ineens bij de gedachte dat ikzelf net zo jong was als Ameline.... toen ik afscheid nam van mijn vader....
Gelukkig ietsje ouder was toen mijn moeder stierf maar... toch ook nog te jong was....
Dat ik écht mensen kan benijden die rond mijn leeftijd zijn en hun ouders nog hebben....
Ze oud hebben zien mogen worden....
Kind mochten blijven in al hun volwassen zijn...
En ik weet heus wel dat ouders oud zien worden, niet altijd rozengeur en maneschijn hoeft te zijn.... maar.... je hebt dan wel een cyclus af kunnen ronden als zij er niet meer zijn....
Neem nou zo'n prins Charles....72 is die man....
Zelf toch al oud te noemen nietwaar....
Zo oud ben ik zelfs nog niet...
En hij heeft notabene nog zijn moeder en zijn vader pas kortgeleden begraven/ bijgezet....
Zijn kinderen hebben écht een oma gehad... Al weet ik niet of je dat in dit koninklijke geval kunt stellen... maar goed, stel dat....
Mijn dochter werd drie toen haar opa stierf..... de uitvaart op de dag dat zij haar verjaardag vierde op de peuterspeelzaal....
Dat kon niet anders toen....
Opa is een poppetje geworden zei ze toen ze hem in de kist zag liggen... met zo'n glasplaat boven zijn gezicht...
Zij had immers voor haar verjaardag een pop gehad in zo'n doos met cellofaan erover....
Mijn zoon was zes.....
Ernstig keek hij.....
Zo'n grote sterke opa die zomaar ineens daar lag....
"Opa ligt daar hè mama... maar zijn denken zit in mijn hoofd".... waren zijn woorden toen....
Heel indrukwekkend vond hij de uitvaart en een mama die huilde....
Maar die middag speelde hij weer achter zijn computer spelletjes met zijn buurjongetje.... en pakte de laatste traktatie uit de mand van zijn jarige zusje....
En even zo vrolijk vierde hij het kinderfeestje van zijn zusje de volgende dag thuis mee.....
De andere opa hebben zij nooit gekend.....
Ik ook niet....
En ook beide oma's stierven veel te jong.... Al hebben beiden daar nog wel gelogeerd... zijn ze er dagjes uit mee geweest.... en hebben ze er herinneringen aan....
Zelf wist ik niet beter... of anders...
Het was wat het was....
Als je ouders ouder zijn als je geboren wordt en ze zijn zoals ze zijn.... de geschiedenis en trauma's in hun gezicht gegroefd boven je wieg.... dan leef je met de dood als een vriendelijke bekende..... die er altijd is....
"Alles is gezegd" schreven we nog op de rouwkaart van mijn moeder.....
En dat vonden we ook stellig toen, mijn zus en ik....
We hadden immers met mijn moeder nog hele grensgesprekken gevoerd, zoals ik de gesprekken op de grens van leven naar dood toen noemde....
We hadden alles gezegd......
........ voor toen ja.....
Maar mijn leven ging door....
Ik ontwikkelde mij door...
Er gebeurde zoveel daarna....
En met de ik die ik nu ben heb ik nog zoveel vragen....
Met de ervaringen van nu ...zou ik nog zoveel willen weten.... zou ik vragen anders gesteld hebben... naar andere dingen gevraagd hebben....
Want eigenijk..... héél eerlijk.... eigenijk is er niets gezegd....
Ik weet zo weinig.....
Ik ken ze zo slecht....
Ik moet dan terugdenken aan wat mijn moeder zei toen ik op de kweekschool zat en ik het met haar had over seksuele voorlichting aan kinderen op scholen...
En ze antwoordde....."kind, je moet alleen antwoorden geven op de vragen die ze stellen en niet verder gaan met uitleggen.... hoe ouder ze worden hoe meer ze willen weten.... maar beantwoord de vragen per leeftijd en maak ze niet wijzer"....
Een heel wijs antwoord natuurlijk....
Maar zo is het eigenijk ook tussen mij en mijn ouders gegaan...
Ze beantwoordden de vragen (voor zover ze dat al deden) van een 27 jarige...
En dat.....
......ging nooit verder.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten