Dag van:
Kon Willem drie dagen niet op zijn ene arm slapen waar de vaccinatie gezet was.... ik heb nergens last van....
Voelde Willem zich een beetje grieperig... spierpijntje hier, spierpijntje daar..... ik doe erg mijn best maar voel écht niks....
Al die angst voor niks dus....
Nou ja... was het wel zo geweest dan was het in ieder geval geen tegenvaller geworden...
En nu is het dus gewoon een meevaller...
De vrijdag is altijd mijn 'niks doen dagje'...
Totaal geen probleem mee vandaag nu de zon schijnt...
Maar waarom moet het in Nederland toch altijd van je hatsekidee alles of niks....
Het is echt heet in de zon....
Maar nee...neeeeeej je hoort me niet klagen....
Vandaag denk ik terug aan een van mijn beste collega's en vriendin....
Iemand waar ik heel veel van leerde...
Niet over het leven, maar juist over de dood...
Het voor haar echte leven na een niet te leven leven....
Ik leerde dat een zelfdodingswens en actie geen keuze is maar soms de enige weg nog te gaan.....
En dat wil ik ook blijven herdenken..... elk jaar op deze dag weer....
Wat hebben we een gesprekken gevoerd....
Wat moet ze zich eenzaam gevoeld hebben....
Hoe kan een mens immers begrijpen dat als je een leuke lieve man en schattig dochtertje hebt, net bevallen bent van een heel lief klein jongetje, je die wilt verlaten....
Dat er geen mens, geen dokter, geen medicijn, geen gesprek, geen liefde groot en goed en wijs genoeg is om je te helpen....
Ik leerde, dat als je dat allemaal achter kan laten, het geen keuze is.... alleen nog maar één uitweg....
Het laatste woordje wordfeud was gelegd....
Alleen wist ik dat toen nog niet....
We hadden nog tot drie uur 's nachts zitten appen....
Diepgaande gesprekken....
Op het randje van leven en dood....
Alleen wist ik dat toen nog niet....
En toen een paar uur later.... in de kantine van school het bericht.....
Ik zal nooit vergeten dat, nadat ze er niet meer was, haar naam verscheen in de lijst "jij bent aan de beurt om een woordje te leggen"....
Het kon gewoon niet...
Ze was er immers niet meer.....
Ze had rust.... een nieuw leven....!
Ik denk aan jou H.......
Dan pak ik mijn boek weer op....
Wandelen over Père la Chaise....
Een dodenakker met evenzoveel verhalen.....
Misschien allang vergeten of nog doorverteld aan nabestaanden van de nabestaanden....
Maar opgeschreven in dit boek....
Het massagraf is dus verdwenen...
Er komen individuele graven...
Meestal aan de rand van dorpen of steden...
Dit ging gepaard met het begin van kleine ceremonies...
Dood kreeg een plek.... de dode behield zijn naam.....
Parijs kent 6 heuvelen...
Mont Martre, Mont Souris, Montparnasse, Mesnil Montant en Mont l'Evêque......
En op de Mont l'Eveque stond een klooster....
Jezuïeten woonden daar.....
Drie heuvels werden aangewezen om kerkhoven te bouwen... Mont Martre, Montparnasse en Mont l'Evêque....
Mont l'Evêque heette allang geen Mont l'Evêque meer...
En ook het klooster had zijn naam veranderd nadat koning Louis/ Lodewijk de XIV... ofwel de Zonnenkoning een bezoekje bracht aan het klooster....
Sindsdien heette het klooster Mont Louis....
Nog weer later plant de koning en tweede bezoek...
Hij zoekt een nieuwe biechtvader...
En die vindt hij daar... te weten Père Fracoise LaChaise d'Aix.....
Veel later weer wordt het landgoed met klooster verkocht.... aan een Parijse schilder die het weer doorverkoopt aan baron Desfontaines....
De baron betaalde er minder voor dan hij later voor zijn graf op père la chaise moest betalen....
Enfin... het stadsbestuur besluit dus dat er kerkhoven moeten komen...
Van massagraf tot ereveld.....
Ook het Père la Chaise wordt aangewezen als kerkhof en in eerste instantie aangelegd als park....
Alexander Bronchiart legt het aan als een golvende, met bomen beplante Engelse tuin....
In 1804 vindt er de eerste echte begrafenis plaats zoals wij die nu nog wel een beetje kennen.....
Even terzijde.... er wordt dus nog maar pas 217 jaar aan begrafenissen gedaan.....
De mensen waren er alleen nog niet zo aan gewend...
Dus wat deed dat stadsbestuur.... er moesten bekende mensen begraven worden als een soort reclame.....
En wat is er nou beter dan op deze romantisch aandoende begraafplaats, twee doden van het meest romantische verhaal dat Parijs rijk is, te herbegraven....
Abélard en Héloise......
Je kent het verhaal niet....????
Het zijn de Romeo en Julia van Parijs.....
Ze staan bekend om hun enorme bundeling bewaarde liefdesbrieven.....
Filosoof en theoloog Abélard leert Héloise kennen als ze bij haar oh zo strenge voogd woont....
Ze schelen 22 jaar maar worden smoorverliefd op elkaar....
Om bij zijn Héloise te kunnen zijn dient hij zich bij de voogd aan als leraar.....
Maar er werd meer gezoend dan gelezen in de studieboeken....
Voogd Fulbert komt achter de heimelijke vrijerij.....
Woest is hij....
Abélard kidnapt de inmiddels zwangere Héloise en brengt haar naar zijn zus in Bretagne....
Daar wordt Astrolabe geboren... hun zoon.....
De voogd zint op wraak en om Héloise en zijn zoon te beschermen brengt hij hen onder in een klooster in Argentueil....
Op een nacht wordt Abélard verrast door een van zijn, door de voogd, omgekochte dienaren die hem zijn geslachtsdeel wreed afsnijdt......
De vernederde Abélard vertrekt naar een klooster en sterft daar in 1142....
Héloise volgt hem in 1164......
Na negen herbegravingen en verkistingen belanden ze dan eindelijk in november 1818 op père LaChaise.....
Ze liggen daar gebeeldhouwd naast elkaar met een hondje aan hun voeten.... teken van trouw.....
Zo zijn er meer graftekens met een betekenis....
Daarover later meer....
Ik voel toch wel wat koorts opkomen....
Het is niet de moeite maar toch....
Welterusten....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten