19 juni 2021

Dag van:

Het laat me niet los....

De hele nacht niet... en de rest van de dag ook niet....

De val van de containerkraan gister waar de beste vriend van mijn kinderen in zat....

Steeds meer besef ik me hoe groot het wonder is dat hij het,  zij het zeer gehavend, er levend vanaf heeft gebracht....

Temeer besef ik me dat als ik hoor dat de vriend via zijn broer (de enige die er mag komen), mijn schoonzoon gevraagd heeft om beelden op te nemen met zijn drone.....voor de latere verwerking.... en ik die beelden zie als hij op de plek is aangekomen....

Het kan gewoon niet.... tonnen verwrongen staal geknakt als limonade rietjes boven op hem....

Hoe kan dit.....?

Alleen omdat hij nog de tegenwoordigheid van geest had, het karretje waar hij boven in zat,  ietsje naar achter te plaatsen....?

Terwijl niets van de noodvoorziening verder wilde werken....

Het is een wonder... een groot bijzonder wonder....

Mijn kinderen en schoonkinderen en ik raken er op de familie app niet over uitgepraat...

Het laat me niet los.....

Als in een windvlaag

Duizend gedachten
Gevangen
Om te denken
Ze gaan voorbij
De wind langszij
Een ramp nabij
De noodvoorziening
Buiten werking
Maar waar ik zit
Kan nog verschoven
Wie zal er nu
Voor Ziggy zorgen
Mijn veiligheid
Is niet te borgen
De hoos raast voort
Die pizza zou ik
nog gaan eten
Monique moet ik
Ook niet vergeten
Maar waarom remt
De kraan nou niet
En waarom denk ik
Aan mijn ouders
Zo heel ver weg
Nu vreemd dichtbij
Die container bungelt
onderaan
Het is een kwestie van
Slechts tellen
Voordat de kraan
Nu om zal slaan
Ik wil een potje
Trick track spelen
En vissen met
Die kleine Britt
Ik kan de hemel bijna raken
Nu ik nog steeds zo hoog hier zit
Mijn broer vliegt langs
In mijn gedachten
Ik moet hem bellen maar
Waar zal ik straks
Mijn ogen open'n
Is het hier
Of het hierna
Zal het donker zijn
Of toch die lichtzee
Is dit nou einde
Of sta ik aan een nieuw begin
Zal ik nog weten dat ik ben
Of zal ik opgaan
In het alles
De diepe zucht
Van wind en lucht
Verwrongen staal
Als geknakt riet
En als ik dan mijn ogen open
Niet wetend
Hoe, wat, waar
Voorzichtig voelend
Is toch
Weer dat leven daar
Ik voel geen pijn
Voel enkel woede
Ik wist immers
Dit gaat niet goed
Zouden de buren weten
Hoe of je Ziggy voeden moet
En wie zal mij straks
Hier bevrijden
Laat me toch bellen
met mijn vrinden
Ik lig hier onder tonnen staal
Hoor goed
Vergeet niet mijn verhaal
Wie zal er straks
Ook om mij wenen
Ik hoor de hagel
De sirene
Gered...gered
Verhoord dit
onbedoeld gebed
Ik hoor een laatste
Slag van donder
De stemmen
Die me vragen stellen
Ik leef
En dat is een
Groots wonder

Sterkte lieve G
Wampie

En dan ben ik het redelijk kwijt....

Als ik maar schrijven kan... schrijven, schrijven, schrijven...

Als dat wat ik voel, wat ik denk, wat ik zo intens...té intens... mee beleef maar op papier staat....

Maanden en maanden van revalidatie zullen voor G volgen... maar hij is er nog.....

Zijn tijd was het nog niet....

En dat vind ik toch zo'n raar fenomeen...

Waarom de één wel.... en de ander niet....

Ik pak mijn haakwerk maar weer eens op...

Ik mis al een dag van mijn driedaagse weekend en ik wil hem perse dit weekend af hebben... dat haakproject....

Willem is naar Middelburg... en vriend helpen in het nieuwe huis....

Babeth gaat naar vriendinnen....

Rust....

In de middag alweer bericht van Willem...

Ik kom eerder naar huis... ik ben toch niet zo handig in klussen...

Goh joh..... had ik je zo kunnen vertellen... had je 421.4 kilometer gescheeld....

Wel vet pech voor mij... dat wordt dus toch voetballen kijken....

Had ik zo mooi de complete instructie gekregen om het op te nemen zodat hij later kon kijken.... kijkt hij nu toch live...

Maar niet getreurd... mijn haakproject is klaar... af...done....

En ik ben er echt super door het dolle blij mee....

Kostte wel wat bloed zweet en tranen.... wel twintig keer uitgehaald maar het resultaat vind ik verbluffend...