21 maart 2022

Dag van:

De lente is begonnen... en wel met tulpen van de directie op ons bureau met een leuk briefje erbij...

Zulke blijken van waardering zijn van die kleine dingen die 't 'm doen...

Studiedag.... en de ochtend maar eens goed bijpraten ofwel socialiseren met een paar collega's die niet naar de videotraining cursus hoeven....

Dat bij babbelen daar hebben we immers anders nooit tijd voor....

En het gaat vooral over onszelf...

Over wat we voelen en denken.... over verleden en heden...

Een heerlijke lunch met luxe broodjes...

En dacht ik vanmorgen "och geen kinderen in de klas dus ik kan dat witte blousje wel aantrekken".... mis mis mis.... de luxe broodjes zijn naast de brie en rucola salade ook belegd met tomaten die flink kunnen lekken...

Daar gaan we weer... vlekken dus...

En dat terwijl we 's middags een bezoek gaan brengen aan een dependance waar zorgonderwijs wordt gegeven....

De Kameleon op het terrein van 's Kooningsjaght Sizadorp groep....

Groepen met ernstig meervoudig beperkte kinderen van 6 tot 18 jaar....

Kleine prikkelarme groepen met veel begeleiding van zowel zorg als onderwijsmensen... in een oud gebouw waar ze zich meteen voor verontschuldigen maar met een sfeer om jaloers op te worden.... en wie let er dan op een gebouw....

Ze werken er op de manier LACCS waarover ik twee jaar

opleiding volgde....

Ik heb wel  honderd vragen als ik er heen rij..... ik heb wel duizend vragen als ik er binnen ben....

Over de kinderen, de werkwijze en nog zoveel meer....

Dacht ik dat bij ons op school ieder kind er één is... nou hier geldt dat dubbel en vallen wij in het niet bij wat er hier allemaal geobserveerd,  gedaan en bedacht wordt....

Ik ben niet weg te krijgen....

Smelt van de glimlach van een hevig automutulerende leerling die daar even mee stopt als ik hem een schoonmaakdoek in handen geef en samen met hem de tafel schoonmaak....

Smelt van de kus op mijn wang van een heel ernstig verstandelijk beperkte leerling die me al steeds van een afstandje zat te bekijken....

Smelt van dat gesprekje met A die me met twinkeloogjes van alles ondeugend probeert wijs te maken.....

En zo blijft er weinig van me over dan alleen maar een hart dat open bloeit....

Ik vergeet zelfs de tijd dat we nog even in de personeelskamer zouden komen met mijn andere collega's die er ook zijn, om nog even bij te praten...

En als de locatieleidster iedereen gedag komt zeggen lacht ze om mijn schrikreactie...." we dachten al, laat Wampie nog maar even genieten"....

En dat hebben ze goed gedacht....

Zou ik er willen werken....?

Nee, dat niet.... ik ben geloof ik net iets teveel juf om daar al mijn creativiteit kwijt te kunnen.... maar oei wat zijn er veel uitdagingen daar die ik wel aan zou willen gaan op gedragswetenschappelijk gebied....

Dan kom ik thuis...

Vertel enthousiast over de middag en zie halverwege mijn verhaal het pakket op tafel liggen....

"Oh ja, zegt Willem,  er is een pak voor je bezorgd"....

Zo nonchalant mogelijk zeg ik "ooooh gut ja.... maak ik zo wel open... niet belangrijk"..... maar mijn hart stuitert door de hele kamer, de trap op en weer terug....

Ik weet immers dondersgoed wat dáár in zit.....

MIJN TROUWJURK......

Waarom gaat Willem nou niet die honden uitlaten...

Waarom moet dat zo lang duren.....

Andere dagen is hij om deze tijd allang weg...

Of ik nog koffie wil.... nee natuurlijk niet... ik wil dat je weg gaat... maar ja.... dat kan ik niet zeggen natuurlijk zonder argwaan te wekken......

Ongemerkt wip ik op en neer op de tuinstoel want Willem zegt opeens "Ik word helemaal zenuwachtig van jou"....

Hij staat op om met de honden het ommetje te maken.....

Hij is de deur nog niet uit of ik gris het pak van tafel en vlieg naar boven...

Rok uit.... bevlekt blousje  uit..... pak open.....

Ooooh  wauw.....

Wat de wereld er ook verder van vinden mag.... saai.... foute kleur.... niet opvallend genoeg..... of wat dan ook..... ik ben er ten tweede male verliefd op.....

De eerste keer op het plaatje en nu in het echt.....

Voorzichtig haal ik de jurk uit de verpakking en nog

voorzichtiger trek ik hem over mijn hoofd....

Hij zit als gegoten....

Oooooh "I say YES to my dress".....

 Het wordt nu écht wel voor het eggie hoor....!.....

Beretrots maak ik foto's om naar mijn kinderen te  sturen.......

Moet ik nou echt nog drie maanden wachten voor ik hem aan iederéén kan laten zien.... pfffft....

De kinderen vinden de jurk mooi... maar...

Nee prachtig.... maar toch....

Oh help.....

We wisselen nog foto's van andere jurken uit maar dan toch..... "Nee deze is het mam/ Wampie"...

Ja meiden... zo is het... ik ben geen jonge blom van 25 meer die in prinsessen jurk met sluier en sleep naar het altaar loopt....

Ik ben gewoon straks 62... al bijna 18 jaar oma.... en liefst iemand die niet teveel opvalt....

Deze jurk is het....

Zal ik.....?

Zal ik......?

Zal ik nog één keer voor ik slapen ga de jurk aandoen....?

Ik doe het....!!

En ik vind 'm nog steeds mooi mooier mooist......!!!!