28 augustus 2020

Dag van:

 Ik bedoel.... vakantie voelt vrij hoor.....

Alleen na vier weken voelt vrij alweer een beetje anders...

Maar nu... na zo'n week werken... en weten dat je dan maandag weer kan/mag/ moet beginnen.... dan voelt op zo'n dag als vandaag pas vrij.....!

Van... dat voelt zó vrij dat je niet wilt luieren maar toch langer op bed wil liggen... 

Dat je van alles wilt ondernemen waar je anders niet aan toe komt.... maar toch niet teveel wil doen...

Van... nou ja... Willem gaat vandaag iemand trouwen...

Althans... de huwelijksrede houden....

Zijn dochter Babeth hangt lekker op de bank op haar mobiel een Netflix film te bekijken. en gaat straks met vriendje lief Bas naar de bios....

Hun plannen zijn rond

Nu ik nog....

Een deel is al ingevuld....

Willem heeft weer een waslijst aan boodschappen en andere benodigdheden.....

Eerst maar eens een rondje winkelcentrum dus....

En geen gezeur... salaris is binnen dus eerst maar eens vier flinke kluiven voor de honden halen....

Ontzettend niet over nagedacht, want nu loop ik dus al met een loodzware tas....

Die koeien wegen in totaal wat.... maar die knoken van ze dus ook...

Van... wijs geworden loop ik nu eerst naar even naar de apotheek...

Een klein doosje pillen ophalen...

Wat zal het wegen.... een paar gram...?

Nu de Primera...... brei tijdschriften en dat bookazine waar Marleen me over tipte....

Na enig zoeken heb ik dat ook allemaal bij elkaar....

Even knaagt het als ik aan het rek zie hoe zeer de tijdschriften branche moet inleveren door het internet....

Ook ik zoek natuurlijk regelmatig patronen op Pinterest of andere sites...

Maar zo'n tijdschrift bij de hand vind ik nog steeds altijd fijner...

Ze zijn er alleen niet zoveel meer...

Vooral de brei tijdschriften met kinderpatronen zo'n niet verkrijgbaar....

Ik zal zo thuis toch mijn oude doos maar weer tevoorschijn moeten halen...

Op naar het Kruidvat.... glucosamine voor de hond... oh ja en een oplader voor Willem...

Had hij twee weken geleden een nieuwe gekocht.... die is alweer kapot...

Mijn lieve multi maxi giga gebruiker verbruikt...euh.....verslindt ze bij het leven....

Nu snel de Jumbo in.... pizza voor Babeth... speculoos voor de grote baas... voer voor hond en kat....

En gelukkig.... tien minuten vóór Willem vertrekt rij ik mijn auto de oprit op....

Van.... dag Willem in je mooie kleren en je tekstmap onder de arm... veel plezier...

Doe alle lieve feestgangers de groeten en denk aan je anderhalve meter...

Willem gaat.... ik zit.....

Van.... ik pak het bookazine ter hand...

"Om wie je bent"... geschreven door Aaltje van Zweden...

Zoals ze zelf ook zegt....'de vrouw van....

Ze schrijft over de weg die ze afgelegd heeft met hun autistische zoon.....

Maar daar schrijft ze niet alléén maar over blijkt al snel...

Tussen de hoofdstukken over Benjamin door, zitten haar eigen hoofdstukken....

Nou verslind ik de verhalen die ze schrijft over het leven

met een autist en de oplossingen die ze vond of zelf creëerde.... prachtig die slotwoorden dat ze achteraf gezien van haar zoon een schatkamer vol mooie ervaringen kreeg aangeboden.... maar ze had dus ook een eigen verhaal...

Och dat eigen verhaal....

De adem stokt telkens bij zulke hoofdstukken in mijn keel....

Mijn hart bonkt...

Hoe kan het dat ze daar mijn verhaal opschrijft... mijn gevoel en angst omschrijft...

Hoe kan het zijn dat er iemand op deze aardkloot bestaat die beleefde, ervaarde wat ik heb meegemaakt in mijn jeugd... met dezelfde gevolgen....

Ik die altijd zo hard roep 'voor mij geen psycholoog... zal ik me daar zeker mijn verhaal moeten vertellen aan zo'n beschermd opgevoed iemand die eigenijk niet kan en zal begrijpen omdat het een te krankzinnig om waar te zijn verhaal was'...

En lees hier.... hier staat mijn verhaal....

Het bookazine lees ik in één adem uit...

Wat bewonder ik deze vrouw...

Wat herken ik haar verhalen.....

De angst... het wantrouwen... het schild dat je optrekt... de kwetsbaarheid... het je onzichtbaar maken.... nooit goed genoeg zijn.... dat ook allemaal wegdrukken.... en dat al zó lang dat je niet meer bij dát gevoel van goed genoeg zijn...of welk gevoel maar ook,  kan komen...

Het is gewoon eng zoals zij voelt wat ik ook voel....

Van... als Willem thuiskomt en hij de verhalen van de bruiloft tot in detail dit keer heeft verteld, vertel ik van het bookazine...

Hij zit nu op het puntje van zijn stoel....

Vooral de opmerking...."Wat wil je nou.....echtscheiding????... zorg eerst maar eens dat je écht getrouwd bent".... raken hem...

Maar ook de omschrijvingen die hij altijd bij mij voelde maar de woorden niet kon vinden....

Woorden die daar nu wel staan....

We praten er lang over....

En we denken terug aan de mooie gesprekken in de vakantie in de tuin en in Cochem....

We komen steeds dichterbij...

Dichterbij de kern en dichter bij elkaar...

Een Berlijnse muur.... en Wampie muur... die toch steeds wat verder afbrokkelt......

De schil die langzaam verdwijnt... als een wolk die voor de zon oplost.....

Van breien kwam niks.... maar ik wilde ook niet alles doen..

Het was tenslotte een vrije dag...

En vrije dag die eigenijk een beetje eindigde in een bevrijde dag.....

Daar moet je dan zestig voor worden om dit soort dingen tegen te komen in je leven...

En Willem hakt er even in..."worden?..... je bent al zestig schat"....

Oké Willem... ik geloof dat het tijd wordt om me na deze vrije dag maar weer op te sluiten.... 

(In mijn slaap dan hoor....)