Durf zowaar vanmorgen een kop koffie te nemen...
De zon staat hoog aan de hemel..
Wie maakt haar wat..
Vandaag zal zijn heersen...
Geen wolkje aan de lucht..
Ze heeft het monopoly..
En dat zullen we vandaag weten ook...
Van.... Willem houdt de tuindeur potdicht...
Geen warmte je binnen als het aan hem ligt...
De honden liggen aan zijn voeten...
Warm genoeg..
Van... de telefoon gaat...
Utrecht...???
Toch maar opnemen...
Stichting het vergeten kind..
Heb ik weer...
Wedden dat ik overstag ga...
Dat wordt dan goed doel nummer 21...
En ja hoor... tegen zo'n gezellig gesprek... en zo'n verhaal.... alsmede het aanbod dat het automatisch stopt na zes maanden... kan ik niet op...
Het vergeten kind zal door mij niet vergeten worden....
Ik heb zo'n ideale telefoon die aangeeft als een nummer vermoedelijk spam betreft....
Dit keer dus niet...
Dan heeft het zo moeten zijn...
Van..... kleindochter 1 doet rijexamen voor de scooter...
Dat je dan toch die spanning weer voelt hè...
Al heb ik toch een akelig onderbuikgevoel...
Theorie dan wel cum laude gehaald, maar rijden is even wat anders...
En mijn onderbuikgevoel krijgt gelijk...
Gezakt...!
Nog te onzeker....
Ze vat het gelukkig goed op daar in Eindhoven...
Idioot trouwens dat je tegenwoordig voor je scooter rijexamen dit zomaar overal in het land moet doen en niet meer in je eigen woonplaats...
Van....op naar mijn oude lagere school vriendinnetje...
Acht jaar waren we toen we bij elkaar in de klas kwamen op de Zaayerpleinschool in Oosterbeek...
Allebei een krankzinnige jeugd gehad...
We wisten van elkaar dat het niet klopte... maar bij elkaar was het goed...
Tegenwoordig zou het niet denkbaar zijn en was er allang hulp ingeschakeld...
Toen genoten je ouders alleen aanzien... en werd er niet verder gekeken...
Zowel bij haar als bij mij niet...
Maar we hadden elkaar.... en dat was goed...
Van... we gingen beide een totaal andere weg....
Verloren elkaar in de middelbare schooltijd tijdelijk uit het oog maar zochten elkaar weer op....
Verloren elkaar in de huwelijkse periode weer uit het oog en zochten elkaar weer op....
Zo zagen we elkaar een paar maanden.... en paar jaar niet... en vonden we elkaar weer...
Ook nu zat er weer een fiks aantal jaar tussen...
Maar gelukkig vandaag weer een samenkomen....
Om precies te zijn in 'de Waag'...
Handelaren moesten over de inkomende goederen belasting betalen aan de stad Doesburg. In die tijd gebeurde dit op basis van het gewicht. Vandaar dat er behoefte ontstond aan een plaats waar de goederen gewogen konden worden. In 1478 is De Waag van Doesburg dan ook in gebruik genomen.
De pachter van De Waag had tevens het monopolie op de verkoop van vreemde bieren in de stad. Zeker in die tijd – we spreken over de 15e eeuw – was bier de volksdrank; water bevatte immers te veel ziektekiemen.
Zo is De Waag ontstaan als combinatie van waaggebouw en stadsbierhuys. Arbeiders kregen er een gedeelte van hun loon uitbetaald in bier, kooplieden sloten er contracten af en studenten zongen er hun drinkliederen onder het genot van een kruik bier.
Mooi stukje geschiedenis... om maar even mee te nemen....
Zo vertrouwd dat gezicht...
Ik wou dat ik kon schilderen....
Al die lijnen in haar gezicht...
Elke lijn... elke rimpel zag ik groeien...
En van elk van die lijnen en rimpels ken ik het verhaal....
Van... jaren vallen als gewoonlijk weer weg...
We pakken het op...
Wij hoeven niet uit te leggen waar een keuze... een beslissing.... een dilemma.... een traan .... een stilte vandaan komt....
En in ons geval is dat zó belangrijk..
Niemand zal begrijpen, zelfs niet uit verhalen, hoe idioot onze opvoeding... onze jeugd was...
We hebben het gevoeld....
Dat wat niet uit te leggen valt hoeven we niet uit te leggen...
We knallen dan ook door die verloren afgelopen jaren heen als een opsomming van simpele gebeurtenissen...
Natuurijk zijn die niet simpel maar omdat je niet hoeft te vertellen waar het vandaan komt en hoe je er toe kwam.... schiet het snel op....
Van... zo kom je tenminste snel bij de kern...
Gewoon soms even naast elkaar zitten... niks zeggen... en voelen dat het weer goed is...
Om weer te vervolgen dat het toch wel duidelijk is dat welke ervaringen we ook op deden.... alles uiteindelijk gevormd is door die bron... die wortels waar we vandaan komen...
En dat welke ervaringen je dus ook opdoet, welke beslissing je ook neemt, of welke keuze je maakt, die wortels je niet loslaten...
Je kunt je jeugd niet wegdenken .... uitwissen.... maar vervagen doet het wel....
Nu... nu we ouder worden lijkt het of je steeds vaker teruggrijpt naar die eerste belevingen en belevenissen....
Je zoekt weer mensen van vroeger op....
Zelfs een reünie wordt belangrijker dan voorheen...
Je wilt het helderder....
En ineens vallen dan nog meer puzzelstukjes op hun plek....
Puzzelstukjes die uiteindelijk het makkelijker maken het verloop van je leven te begrijpen....
Uiteindelijk ja... omdat je steeds weer ... steeds meer...zult herleiden....
Van.... mijn vriendin José heeft door EMDR therapie dingen op een dragelijker manier leren meenemen...
Ik geloof namelijk niet in helen of plekjes geven...
Ik geloof wel in meenemen op een voor jou zo dragelijk mogelijke manier...
Je kunt immers niets meer overdoen....
Dat wat jou is aangedaan niet... en je eigen keuzes daarna en/of daardoor niet...
Maar inzicht krijgen... dat helpt mij...
Dat maakt dat mijn rugzak te dragen blijft...
En mijn rugzak kent twee vakken....
Het vak; zo nooit meer....
Het vak; zo zal ik het de volgende keer weer of misschien ietsje anders doen...
Van.... het was een mooie middag daar op anderhalve meter op het terras voor de Waag....
Samen proosten... samen een tapas plank verorberen... samen praten.... samen zwijgen....
Vooral samen zijn.... in samenzijn....
Van... en weer beloven we....'niet te lang ertussen nu hoor!'....
Maar samen weten we dat tijd ertussen niet bestaat.... of dat nou een week... een maand... of een jaar zal zijn....
Verbondenheid kent immers geen tijd....
Van.... net op tijd voor de persconferentie van Rutte en de Jong....
Hoe is het toch mogelijk dat in een tijd van zoveel soorten media die de wereld zo dichtbij brengen, het toch zo'n ver van mijn bed show is voor de jongelui...?
Hoe is het mogelijk dat actiegroepen willens en wetens, het leven van medemensen in gevaar brengen...?
Tot het ze treft....
Van.... en wat een prachtige woorden weer van Rutte...
"We moeten met 5% kennis, 100% beslissingen nemen..."
Of...
"Niet het virus verspreid zich... wij verspreiden het virus"...
Van... en mensen die zo'n grote bek hadden.... hier kwam hij toch wel even van zijn welverdiende vakantie voor terug hè.....!!
Hebben jullie nou nog meer te zeuren...???!!!!
Van.... een huwelijksboek maken voor mensen die Willem gaat trouwen... maar die ik amper ken...
En hels klusje....
Eerder deed ik het al... dit wordt de derde keer... maar die vorigen kende ik goed... gerekend tot de vriendenschare....
Alleen deze dus niet...
Ik verdiep me suf in de toespraak die Willem schreef en de beelden via sociale media.... en kom tot een mooi resultaat...
Inlevingsvermogen is een gunst....
Maar foei wat ben ik nu uitgeblust....
Een muis...!!!!!
Nou ja... een piepklein muisje dan.... hooguit een aantal weken oud...
Duidelijk ook de zwarte muis van de familie want de rest van die familie zien we nergens....
En dan de wedstrijd Benji versus Bets...
Wie heeft de muis het eerste te pakken...
Zodra het beestje beweegt schrikt Benji op slaat op de vlucht .....en slaat Bets toe ...
Bets doet pets....!!!
De muis is goddank te klein om lang vol te houden...
Hij of zij laat het leven, voor dat wat het is na enkele minuten...
Willem!!!!!!.... de muis is dood...
En dan met een overduidelijke Toon Hermans fan te maken hebben...
"De doif iest tot????"....
Nee sukkel.... niet de duif... DE MUIS....!!!!
En dan gebruikt de man die weken geleden stond te juichen toen Bengel een muis in de kamer ving nu als slotrede de woorden...."toch wel zielig"...!!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten