Vandaag zou je jarig zijn mama. ..
Van 1923.....95 zou je geworden zijn....
Onze mama die haar verjaardagsdatum zoveel eer aan deed....
Ze was dol op de herfst..... haar seizoen....
Ze genoot van herfstkleuren.....
Zelfs die laatste rit in de ambulance... een dag voor haar overlijden... keek ze door de smalle raampjes naar alle kleuren blaadjes die de bomen rijk waren...
Mooi hè.... fluisterde ze....
Mijn zus en ik zouden traditioneel getrouw gaan shoppen, ware het niet dat ik moet werken...
Het is stil in mij.....
Ik kon vannacht de beelden uit Oss niet kwijtraken....
Bij lange na kan ik niet voelen wat die begeleidster die laatste momenten gevoeld moet hebben. ...
Zo'n paniek hoop je immers nooit mee te maken....
Bij lange na kan ik niet voelen wat die kinderen gevoeld moeten hebben toen ze hun leidster hoorden gillen.... toen ze de trein hoorden toeteren.... en op zich af zagen komen....
Bij lange na kan ik niet voelen wat die machinist gevoeld moet hebben omdat er geen ontwijken aan is en je het onvermijdelijke tegemoet dendert.... je ogen niet op tijd dicht kan doen om naar niet te hoeven zien.....
Bij lange na kan ik niet voelen wat de hulpverlening gevoeld moet hebben bij die eerste aanblik.... tijdens de te verlenen hulp... tijdens de vergeefse hulp....
Bij lange na kan ik niet voelen wat getuigen gevoeld moeten hebben bij het zien van iets dat elk voorstellingsvermogen te boven gaat en ineens werkelijkheid is...
Bij lange na........ bij lange na..... kan ik niet.... voelen.... wat de ouders .... de grootouders.... de familie... vriendjes.... vriendinnetjes.... school. ...nu voelen. . nu meemaken....
Maar..... ik ben juf...... en rij soms ook kinderen naar excursies.... ik ben moeder.... en oma....
De angst dat er iets kan gebeuren is mij bekend..... wat nou tóch als die angst werkelijkheid wordt..... wat dan.....
Meer dan de angst kan ik mij niet voorstellen.... maar het moet genoeg zijn om maar iets van intens meeleven te voelen....
Als het mij al niet los laat... hoe moeten die betrokkenen allemaal wel niet wakker geworden zijn.... of nog steeds wakker zijn. .. of nog steeds wakker willen worden uit die nachtmerrie....
Ik leef........ mee.....
In hen is er iets mee gestorven....
Het is stil in mij......
Vandaag is Wereld Alzheimer dag....
Mijn lieve schoonmoeder heeft deze 'levensafbrokkelende' aandoening....
Mij kent ze niet meer....
Ik ben de nieuwe vriendin van haar zoon waarvan ze de naam ook vergeten is....
Bij elk bezoek ben ik de nieuwe vriendin.... van de zoon zonder naam....
Maar ik voel veilig zegt ze....
Veiligheid in een vergeten wereld..
De wereld der vergetelheid. ..
De wereld van verloren dingen....
Verloren namen....
Die steeds weer opnieuw en meer en meer verloren raakt.....
Van..... en met al die gedachten stap ik vanmorgen in de auto....
Op weg naar mijn werk....
Naar een wereld die aan het begin van alles staat.....
Het contrast voelde nimmer zo groot als vandaag....
Mama.....4 kinderen..... 1 kind.....een begeleidster..... een machinist....een hulpverlener..... een getuige......een schoonmoeder.... ze zijn niet meer ...... of niet meer wie ze waren.... nooit meer....
11 leerlingen....kleuters nog.... enthousiast in het leven staand...... geen weet hebbend van welke ellende dan ook. ... aan het begin en vol verwondering van alles dat hen te wachten staat.... wat te ontdekken valt..... wat hen brengen zal....
Die wereld lacht ze toe.....
Van.... en het wordt een chaotische dag. ... de school fotograaf komt.... het regent en we kunnen niet naar buiten....
Alles anders dan anders.....
Na de hectische ochtend ben ik doodmoe....
Dat moet anders vanmiddag....
Ik haal alle constructie (bouw) materialen uit de kast die ik maar kan vinden....
Duplo.... blokken... nopper ....magnetico..... lego...... constructo..... knex....etc......
Allemaal aan hun tafeltje krijgen ze een doos vol....
De rust keer terug......
Speelgoed waarmee gebouwd kan worden, helpt altijd....
Vraag me niet hoe zoiets kan..... maar het is echt waar.....
"Juf, waar staat jouw bed...?"
In mijn slaapkamer....
"Hier. ..?" (Er wordt op school bedoelt)
Nee, thuis....
"Heb jij een huis...?"
Ja hoor.... aan het water....
"Zakt jouw huis daar niet in....?"
Neeeeee..... dat kan niet.....
"Met een tsunami wel....!"
Ja dan wel, lach ik.... en ik zie mijn kleine slootje voor me met stilstaand water...... en de grote golf......
Het duurt even.... onze leerlingen hebben wat meer tijd nodig..... maar dan....
"Maar jij hebt wel een diploma toch....?" klinkt het wat timide.....
Ja hoor.... wel twee.... en een bootje.... en een zwemband.....
"En anders kan je wel de walvis vasthouden....!".....
Dat ga ik doen... zeg ik.... bedankt voor de tip....
Tsunami..... walvis.... ik woon best wel spannend.....!!
Van.... dan is het tijd....
De kinderen slaken een zucht als de time timer piept....
Ze waren net zo lekker bezig....
Tassen inpakken.... filmpje kijken.... liedje zingen.... en naar de busjes lopen....
De werkweek zit erop....
Nu nog een afscheidsborrel van mijn collega.... en naar huis....
Door de regen.... door de harde wind....
Geen tsunami.... en ook geen walvis om me aan vast te houden....
Wel prachtige luchten en vlagen wind over het water die kleine golfjes veroorzaakt....
Van... in de verte hoor ik geluiden die met de Airborne herdenkingen te maken hebben. ..
Maar wij zitten lekker binnen.... met.... jawel.... de slippers ingeruild voor warme sloffen....
Kaarsje aan.... flikken Rotterdam op....kopje koffie.... de honden aan de voeten.... de kat in mijn nek....
Appen met onze Griekse vriend Dimitris, die na zijn mislukte Nederland ervaring... nu ook een mislukte Duitsland ervaring rijker is en begin november toch maar weer terugkeert naar zijn geliefde Hellas....
Zes oktober nog maar gauw een bezoekje aan hem brengen....
En dan zal ons volgende bezoek weer in lieflijk Exochie zijn bij hem en zijn lieve kleine kromme oude mama in de bergen....
In het schattige witte huis met een bloemenzee tuin en de veranda, waar ik zo graag zit op het oude tuin setje tussen de foto's van herinneringen,.....
De veranda die uitkijkt op het kerkhof in het dal... waar haar man en dochter liggen.... en waar de zon altijd op de graven schijnt... op welk tijdstip van de dag dan ook....(behalve s nachts natuurlijk... als de maan aan de hemel staat en zijzelf als sterren stralen)
Waar de straten geen namen hebben... slechts de huizen van bewoners zijn voorzien.....die de postbode allemaal kent..... bij naam.... zonder huisnummer... of zonder postcode nummer....
Waar het leven rijk is van de eenvoud.....
Waar voor elkaar gekookt en gewassen wordt.... en waar we proosten in het enige café dat de bergen rijk is en waar oma in de keuken staat om je te verwennen....
Waar geen stints of treinen rijden....
Maar waar wel weer ander verdriet.... net zoals deze dagen hier.... samen gedeeld wordt....
Het verdriet waar mensen elkaar in vinden..... en steunen.....
Van.... eerst morgen maar eens naar Enkhuizen.... weekendje varen....
Zo relatief is het leven....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten