Afgelopen weekend al heel wat herdenkingen en aangrijpende documentaires voorbij zien komen...
Er zo goed als allemaal gezien....
Normaliter zou je zeggen..."hoe is het mogelijk hè... dat mensen elkaar zoiets aan kunnen doen...?"
Maar... tegenwoordig staan we nergens meer van te kijken lijkt het wel....
Misschien was het toen wel massaler... met grote aantallen tegelijk...
Eigenlijk ook onzin...
Tel alle ellende en leed op dit gebied, van over de hele wereld eens bij elkaar op....
Je komt aan net zulke massale aantallen...
Het is alleen meer verdeeld over de wereld....
Van.... toch...75 jaar geleden...
200 hectare ...45 barakken... of zoals de gevangenen jezelf noemden 'blokken'...
200 hectare gruwel...
200 hectare verdriet en leed....
2 Gaskamers.....
2000 levens per kamer...
550 maal de kamers gevuld....
1.1 miljoen levens van het leven beroofd....
En dat allemaal bedacht en in gang gezet uit één mensenbrein.....
Van.... en omdat hij het niet alleen kon.... bijgestaan door vele klakkeloze volgers....
Waarvan er niet één durfde op te staan om 'nee' te zeggen.... uit angst...
1 angst tegenover 1.1 miljoen angst....
" het moet blijven bestaan" hoor ik een overlevende zeggen...
"Dit mag nooit méér gebeuren...."
Van.... alle verhalen die ik hoorde grepen me aan...
De man die vertelde over het rode jurkje dat kleiner en kleiner werd in de verte... tot het niet meer bestond....
De man die zo boos is.... omdat tot op vandaag nog steeds racisme bestaat.... overal op de wereld....
De verhalen van de restaurateurs van Auschwitz.... en de tederheid warmee er eentje een kinderschoentje oppakt...
De vrouw die een kam vindt.... niet de haren vergingen hier of werden verloren, maar de mensen....
Van.... ik zie ze zitten... de restaurateurs, de hoogwaardigheidsbekleders... de overlevenden met het kamp in de ogen...
Ik hoor hun verhalen.... en voel het allemaal...
Zoals ik ooit Theresiënstadt voelde toen Willem en ik in Praag waren...
Voor ons liep een stokoud krom joods echtpaar... overlevenden... hand in hand met het handtasje van haar ertussen... het verdriet zo zichtbaar in ogen en rimpels...
Zo'n beeld vergeet je nooit meer....
Ik weet zeker dat de energie nog voelbaar moet zijn dat in Auschwitz....
Zoals de energie op ons drukte in Theresiënstadt....
Een vreselijke niet te beschrijven onuitwisbare energie....
Al zou je daar over nog eens 75 jaar een complete nieuwbouwwijk bouwen... je zou er niet willen of zelfs kunnen wonen...
Op die plek waadt het onuitwisbare verdriet en de voor altijd aanwezige dood....
Zó sterk dat je de brandlucht bij de ovens bijna echt kon ruiken....
Zó sterk dat je je bijna niet over de drempel kon zetten bij een barak of wasruimte....
En dan het museum... Theresiënstadt Ghetta.....
Die muren vol kindertekeningen.... die blijven op je netvlies staan....
Van.... we waren ook in museum Shoah in Parijs....
Een Joods museum.... zwaar bewaakt door agenten met geladen karabijn....
Muren vol namen... en namen... en nog meer namen....
Maar ook... een berg vol bebloede kleding van hootsies en tootsies uit de Rwuwandese genocide periode 1994....
En kort daarna... de tweede aanslagen in Parijs...
En zo had ik dat ook op de zolder van Anne Frank....
Alsof die angst bezit van jezelf nam....
Of in Westerbork bij de 102.000 stenen met sterren...Davidssterren.....
Van.... ach ik heb zoveel oorlogsmonumenten en kampen gezien... en vooral de niet vertelde verhalen gehoord...of gevoeld....
De verhalen van mijn opa en oma... van mijn ouders stonden enkel in hun ogen te lezen....
Nooit mochten de gordijnen of deuren in ons huis dicht...
In de kelder stonden grote bussen vol rijst, suiker, poedermelk, meel en nog meer... voor als ooit....
Van... en die onuitgesproken woorden van die vrouw vandaag blijven me ook zo bij.....
"Het is immers al een keer gebeurd dus.... " en toen zweeg ze...de boodschap zat 'm in die niet uitgesproken woorden....
Van... en toch blijf ik hopen... voor mijn kinderen... voor mijn kleinkinderen.... dat er een tijd zal komen .... van verdraagzaamheid... begrip... betrokkenheid.... respect..... liefde...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten