En niets mijn minder is waar....
Vandaag was ik verpleegster, maatschappelijk werkster en vertrouwenspersoon....
Met andere woorden... het was een meer dan hectische dag...
En ik heb geleerd dat hoe besluitvaardig ik ook ben.... ik ook enorm kan twijfelen en afwegen...
En dat laatste je dan weer een gevoel van handelingsonwetendheid bezorgd....
Niet handelingsonbekwaam.... maar misschien meer handelingsverlegen bij gebrek aan medische kennis en achtergrond...
Je handelt dan Goddank op gevoel.... en dat gevoel zat wel goed.... maar oei oei....
En ik merkte dat ik niet om kan gaan met een probleem dat je met gemak aankan en vol ideeën zit maar de maatschappelijke middelen niet hebt....
Kortom.... je kon me aan het eind van de dag opvegen.....
Veel geleerd... jazeker....
Maar van leren word je moe...
vraag maar aan mijn leerlingen....
Natuurlijk kan ik er niet over uitwijden...
Er zijn grenzen aan mijn openhartigheid en transparant zijn....
Maar het was een pittig dagje....
En jeetje wat ben ik bij dat ik morgen vrij ben....
Zomaar midden in de week tegenwoordig...
Geen vrije vrijdag meer maar een vrije woensdag voortaan....
Ik vroeg me nog af hoe dat zou bevallen.... maar na de hectiek van vandaag, bevalt me dat nu al uitstekend....
Al ga ik er vanuit dat niet alle dinsdagen per definitie hectische dagen zullen worden....
Ik hoorde overigens vandaag ook een grappig compliment...
"Jij bent rechtvaardig streng en daarom vinden ze je ook lief".....
Rechtvaardig streng... hmmmzzz.... is dat zoiets als consequent...?
Nou ja... whatever... het was weer eens wat verhelderends tegenover de heren dat je zo vaak "knuffeljuf" genoemd wordt....
Ik noem het even de Humberto Tan fase....
Die term maakt de situatie voor mij in ieder geval wat duidelijker...
Vandaag was het ook lastig om er én voor hem te zijn én alle hectiek van vandaag te verwerken....
Temeer omdat je beide tekort doet op zijn moment en daarmee ook jezelf....
Van.... mijn breiwerk biedt uitkomst....
Achterpand en voorpanden klaar... nu de mouwen...
En dat betekent nog even de handen uit de mouwen steken...
Zoals mijn lieve dochter vandaag op Facebook plaatste:
There is too much going on in my head right now. Silently knitting it all together and make sure all things count. Stitch by stitch row by row tear by tear.
En zo is het.....
Note van de dag:....
Zou ik Willem aan het breien kunnen krijgen...?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten