Dag van:
Willem en ik hebben weer eens één van onze zaterdagochtend gesprekken.....
Willem heeft mijn blog van gisteren gelezen....
En als Willem iets van mij leest gaat het meestal van: "mooi, maar............"
Er volgt dus een discussie.....een gesprek..... een uitwisseling van meningen en ervaringen over hoop, want volgens Willem geldt: geloof, hoop en liefde maar liefde is de belangrijkste.....
Nou dekt dit de lading van mijn blog niet vind ik, want ik had het alleen maar over de hoop.....
En natuurlijk vind ik dat liefde de belangrijkste is...... want.......
Wat zou er eerst zijn, de hoop of de liefde.....?
Filosofisch gezien zou liefde eerst kunnen zijn.......
Liefde is een oerkracht.......de drang om verbonden te zijn, om te zorgen, om iets of iemand buiten jezelf lief te hebben.......
Uit die verbondenheid ontstaat hoop, hoop dat dat wat je liefhebt blijft bestaan, groeit of terugkeert..........
Vanuit psychologisch oogpunt bekeken zou
hoop de eerste kunnen zijn zegt de psychologie zelf.......
Hoop is de verwachting dat iets goeds mogelijk is, zelfs vóórdat je het voelt of 'bezit'.....
Die hoop kan de deur openen naar liefde, omdat je pas durft lief te hebben als je gelooft dat het zin heeft.......
Hier kan ik dus weinig mee eerlijk gezegd.....
En dan heb je nog dat spirituele of religieuze standpunt (zoals in 1 Korintiërs 13:13).....
“Nu blijven geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de meeste van deze is de liefde.”.......
Daarin wordt liefde als de hoogste beschouwd..... het doel waar geloof en hoop naartoe leiden.......
In die zin zou liefde het laatste én het grootste zijn, maar hoop gaat haar vaak vooraf......(deze snapte ik niet helemaal, maar goed)......
Weer iets waar ik niet bij kan...... dus volgens die laatste twee kun je dus zeggen:
'De hoop opent de deur, en de liefde komt binnen'.......
Maar hoe kan de hoop nou eerst zijn......want hoe kan je hopen op iets dat je nog niet kent.......
Je kunt niet hopen op iets dat je nog niet kent.....
Hoop is voor mij een vorm van herinnering of verlangen.... een echo van iets wat er ooit was of wat je op z’n minst vaag aanvoelt.......
Daarin heb ik toch gewoon gelijk.......hoop zonder liefde lijkt leeg, theoretisch wat mij betreft zelfs onmogelijk....
Want waar komt hoop vandaan?
Uit een glimp van liefde toch.....die ooit is aangeraakt, al was het maar in de verbeelding, in een moment van tederheid, een passage uit een boek, of uit het besef dat het goede zou kunnen bestaan.......
Dus misschien kun je het zo zien......liefde is de vonk.....
Hoop is het nablijven gloeien van die vonk, zelfs als het vuur even dooft......
Je kunt dus alleen hopen op waar je, op een of andere manier, al een glimp van hebt opgevangen.....
In dat licht zou liefde toch eerst moeten zijn al is het maar in de meest prille, onbewuste vorm......een gevoel dat er iets waard is om op te hopen.......?
En wat groeit en zich ontwikkelt.....
Dus blijf ik erbij.......ja eerst was er liefde......
Niet groot, niet uitgesproken, maar als een trillinkje in het donker..... als een schreeuw van een baby die als antwoord daarop gezoogd wordt..... als een zachte herinnering aan wat nog moest worden.......
Daaruit komt verlangen, en uit verlangen groeit hoop.......
Want men hoopt niet op het onbekende, maar op wat men herkent in de verte, als een 'geur die je ooit hebt ingeademd'......
Wanneer de liefde zwijgt, fluistert de hoop.....
En wanneer de hoop spreekt, herhaalt zij slechts wat de liefde ooit heeft gezegd......
Willem maakt het nog even wat
ingewikkelder....
ingewikkelder....
Hoe kan het dan dat twee kinderen uit hetzelfde gezin, zelfde opvoeding, zelfde liefde, zelfs sociale omstandigheden, toch verschillend terecht kunnen komen.....
Ja, ja.... zo verlopen dus onze zaterdagochtenden.....
En weer beginnen de radertjes in mijn brein te tollen en te draaien.....
De mens is immers meer dan zijn opvoeding....
Opvoeding vormt, maar bepaalt niet volledig.......
Twee kinderen kunnen dezelfde woorden horen, dezelfde regels volgen, en toch iets anders horen......
Ze hebben elk een eigen temperament, gevoeligheid, en manier van reageren op de wereld.......
Wat voor de één een waarschuwing is, kan voor de ander een uitdaging worden.......
Daarbij komt ook nog dat broers of zussen niet exact hetzelfde genetisch pakket delen......
Sommige kinderen hebben een sterker innerlijk kompas, anderen laten zich makkelijker meeslepen.......
Dat is geen kwestie van schuld, maar van aanleg die richting geeft aan keuzes......
En wat te denken van toeval en omstandigheden......?
Het leven buiten het gezin speelt ook mee....
een toevallige ontmoeting, een leraar die iets aanraakt of juist stuk maakte, een vriend die afleidt of juist inspireert.......
Op een bepaald punt kiest ieder mens zijn eigen pad.......
Zelfs met dezelfde achtergrond zal de één openstaan voor reflectie, spijt, verandering, en de ander niet.......
Weet je...... als we dit soort gesprekken hebben dan ben ik ook oh zo blij dat we daarna nog gewoon de honden kunnen föhnen, een muziekdoosje kunnen haken, of wie is de Mol kunnen kijken.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten