Dag van:
De wereld is groot.....
En overal op de wereld zijn mooie plekjes weet ik inmiddels, want ik heb sinds mijn jeugd al veel van die wereld gezien....
Toch zijn er een paar plekjes, notabene in Europa, die nooit mijn hart meer uitgaan....
Barcelona met z'n steegjes en tapas....
Krakau, zo lieflijk en vol geschiedenis.....
Boedapest onbekend bemind.....
Zuid Spanje omdat het zo authentiek blijft....
Maar er zijn toch twee plekken waar Willem en ik áltijd weer thuiskomen..... een stad en een land......
Parijs.... natúúrlijk Parijs..... een stad zonder woorden maar vol gevoel.....
En Griekenland...... omdat het Griekenland is warm, lief, blauw, welkom.....
En over deze laatste gaat het....
Griekenland is belangrijk voor ons, niet alleen om zijn geschiedenis, zijn mythes, zijn blauwe zeeën en blauwwitte huizen die schitteren in de zon......
Het is belangrijk omdat het ons herinnert aan wat het betekent om werkelijk mens te zijn.........
Om te genieten van eenvoud, van verbondenheid, van samen zijn......
Om te leven met een open deur en een open hart.......
Of het nou op Chalkidiki, Kos of Thessaloniki is......
Maar boven alles… omdat onze Griekse vrienden ons laten voelen dat we welkom zijn........
Altijd.......
Zij delen hun tafel met ons, zelfs wanneer er weinig op staat......
Zij vieren onze vreugde alsof het hun eigen is en dragen onze zorgen alsof ze veren zijn.......
Ze leren ons dat gastvrijheid geen gebaar is, maar een levensfilosofie; geen verplichting, maar een eer......
En wanneer ze met hun hand op onze schouder zeggen: “Kaneís den échei filous san emas...... niemand heeft zulke vrienden als wij”, dan geloven we ze, want het voelt waar......
Onze Griekse vrienden betekenen voor ons warmte in de winter, zon in donkere dagen en een thuis dat we koesteren, ook als we duizenden kilometers verderop zijn.......
Zij herinneren ons eraan dat vriendschap, zoals de Egeïsche Zee, geen einde kent....... alleen nieuwe golven die komen en gaan, maar altijd terugkeren........
In Nederland vallen de eerste bladeren en worden de dagen korter......
De geur van regen en de eerst vallende natte sneeuw, hangt in de lucht, de wind is fris en stevig, de temperatuur zakt naar het nulpunt......heel anders dan de warme bries die in de zomer over de Egeïsche eilanden waait........
Het seizoen is daar voorbij, de terrassen zijn leeg, de muziek is verstild, maar precies dan, wanneer de rust is teruggekeerd in de Griekse dorpen en aan de zee, alleen nog de vissersboten zacht deinen, beginnen onze telefoons te rinkelen.......
Eén voor één komen ze voorbij, vanavond ook weer.....
“Yia sou, my friend… pos eisai?”
Het zijn die gesprekken die het Griekse gevoel opnieuw tot leven wekken......
Niet druk, niet gehaast, maar vol aandacht.....
Alsof ze op een terras zitten met zicht op zee, de avondzon op hun gezicht, en nu alle tijd van de wereld om te praten......
Er zit altijd iets in hun stem......iets zachts, iets warms, iets dat je alleen in Griekenland vindt.......
Een vleugje heimwee, maar ook een geruststellende zekerheid, want zij weten, en wij weten, dat we elkaar weer zullen zien...... misschien nog niet nu, misschien pas als de zomer terugkeert, maar dat maakt niet uit......
Griekse vriendschap leeft niet van momenten......het leeft van verbinding.
Ze vertellen over hun dorp en stad, hun eiland, over hoe stil het nu is zonder toeristen, over hoe ze eindelijk weer even kunnen ademhalen......
Maar dan lachen ze, en zeggen ze bijna allemaal hetzelfde:
"Thelo na se do xana (ik wil je weer zien)"......
Wat onze Griekse vrienden zo bijzonder maakt, is hun vermogen om afstand klein te maken.......
Je hoeft ze niet te zien om je welkom te voelen.......je hoeft er niet te zijn om hun warmte te ervaren.......
Zij leven vanuit het hart, en dat hart reikt verder dan grenzen.......
En zo ontstaat er elk najaar een soort ritueel:
hier in Nederland komt de kou,
daar in Griekenland keert de rust terug,
en tussen die twee werelden ontstaan telefoongesprekken die voelen als zonlicht in de herfstkou........
Gesprekken die zeggen:
We missen jullie, maar we weten dat jullie terugkomen.....
En met elke lach aan de andere kant van de lijn groeit de zekerheid.......de volgende zomer, de volgende omhelzing, de volgende avond onder de sterren… die komt weer......
Tot die tijd dragen we de stemmen van onze Griekse vrienden met ons mee, als kleine vuurtjes in de winter........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten