Dag van:
De herfst heeft een eigen soort stilte.......
Geen lege stilte, maar eentje die ruist of zo....... zachtjes voorbij waait door de bomen en mijn appelboom waar vogeltjes de laatste takes pinda's uit de pindahouders pikken.....
over de straat en langs het water......langs de gedachten die nooit stil lijken te staan.......
De dagen worden korter, de lucht frisser, en ergens tussen agenda’s en deadlines door sluipt dat besef: het jaar loopt op zijn eind, maar ik nog lang niet.......
Het is die tijd van het jaar waarin de lijstjes langer worden dan de dagen......
Dingen die ‘moeten’ stapelen zich op: rapporten, Sinterklaas overleg, Kerst ideeën, afspraken, plannen voor volgend jaar, nog een studiedag.......
En toch komen ook ineens die aankondigingen en uitnodigingen voor iets anders voorbij..... avondwinkelen in Duitsland door de verlichte straßen.....een herfstfair, een markt met pompoenen en warme appeltaart..... advent concerten enz.....
Het klinkt gezellig, maar ook een beetje
onpraktisch.......
onpraktisch.......
Wie heeft er nou tijd voor gezellig......?
De plicht roept luider dan het geroezemoes van kraampjes........
Tot je die berichtjes ziet van bekenden die heerlijk slenterend en genietend over zo'n winterfair lopen......
Tot je je bedenkt....'ja maar met mijn zieke zere hoofd ben ik gewoon blijven werken, hoeveel weekenden geen ik al opgeofferd voor anderen'...
Het ochtendlicht valt goud over de natte straatstenen, kastanjes glimmen onder lantaarns en de geur van regen en koffie vermengt zich met de koele lucht buiten als je de deur even openzet.......
Als ik nou......??!!
Gisteren heb ik toch ook al......??!!
De kattenbakken zijn verschoond....de was draait in de machine.....de yurls is klaar..... gisteren heb ik kleuterflits lessen gemaakt....
Wat houdt me tegen om naast al die dingen..... naast herstellen......óók even te ontspannen..... ?
Het is mijn altijd aanwezige, al dan niet terechte, verantwoordelijkheidsgevoel en dat plichtsgetrouwe dat me in de weg zit.......
En dus.........
Er is muziek......niet perfect, maar warm en met een kersttintje in het eerste gedeelte van de fair......
Mensen praten met hun handen om bekers warme koffie of chocomelk, een kind laat trots een zelfgemaakt herfstkransje zien......
Mijn vriendin, die ik heb opgehaald om ook mee te gaan, en ik kijken onze ogen uit naar all die spullen van handgemaakte kunstnijverheid als we in het tweede gedeelte komen.....
Niets spectaculairs, niet commercieels, niets wat écht winst oplevert....
Maar wat indrukwekkend is juist omdat daarin iets troostends ligt: eenvoud die niet probeert te overtuigen.......
Bij een klein kraampje zit iemand met
breinaalden en dikke wol, rustig, zonder haast......
breinaalden en dikke wol, rustig, zonder haast......
Geen prijslijst, geen aanprijzing.......
Alleen een glimlach en een stapel sjaals in herfstkleuren.......
Of het echtpaar dat waarschijnlijk maanden door het bos heeft gewandeld, op zoek naar stukken hout waar zij iets in zagen om er lampjes van te maken.....
En och, dat kraampje met dat vrouwtje die speciaal naar de kapper is geweest voor dit winterfair weekend..... haar haar stijf van de watergolf krullen.....
Ze heeft kleine theepotjes op een plank gemaakt, de dekseltje hangen met een metaleen kettinkje eronder....
In het theepotje zit hooi.....
"Hier kunnen de vogeltjes wonen".....
Dan wijst ze naar de tuit....."En hier kan pindakaas in, dat vinden ze vogeltjes zo lekker".....
"En hieronder aan het dekseltje hang je een streng nootjes"......
De prijs die ze ervoor vraagt dekt de lading nooit, of ze moet de potjes van de rommelmarkt hebben....
Ook de schrijver Harald Timmer zit er.....
De man die je in twee regels een compleet verhaal kan vertellen.....
Gisteren kocht mijn collega er al twee gesigneerde boekjes van.... vandaag ben ik aan de beurt.....
'Voor de kleuters van Lichtenbeek veel stekelplezier' schrijft hij in bijna onleesbaar handschrift op de eerste bladzijde, en dan zijn naam eronder.....
Er wordt even gepraat over speciale kinderen, er wordt gelachen, dan afgerekend met wat muntjes......
En alles gaat verder, alsof het nooit om geld ging.......
Aan het eind van de fair beland je in een landwinkel......
Geen schreeuwerige reclame, geen aanbiedingen met hoofdletters, maar kisten vol appels met vlekjes, potten honing met handgeschreven etiketten en flessen sap waarvan je de boer bijna kunt ruiken......
Alles oogt eerlijk, bijna verlegen.....oer-Hollands en ongehaast......
Er liggen kazen van koeien die nog in de wei staan, brood dat echt naar graan ruikt, rookworst van varkens die eerst heerlijk in een groot weiland in de modder hebben mogen rollen, en groente die niet in rechte lijnen onder plastic groeit maar des te beter smaakt......
Later, onderweg naar huis, voel het als dat kleine moment van rust dat is ingedaald.....
Het is niet groot, niet opzienbarend, maar het schuift iets recht vanbinnen.....
Alsof de wereld zachtjes fluistert: niet alles hoeft, niet alles moet, sommige dingen mogen gewoon zijn......
En thuis, zonder haast, wordt er gekookt met de producten van het land...... en ik voel weer..... het is de kracht van de eenvoud waarin innerlijke rust woont......
Ik kan niet wachten om morgen uit Stekeltje voor te lezen.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten