Dag van:
Het was een gewone dinsdag, met het zachte geroezemoes van kinderen die net begonnen waren aan hun fruitmaaltijd, toen opeens de telefoon ging en de receptie vroeg of een oud leerling even op bezoek in de klas mocht komen.......
Hij had een eind gefietst om hier te komen, was moe en bezweet, en ze zou hem eerst even in de hal laten uitrusten......
Even later klonk er een klopje op de deur.......
De deur zwaaide open, en daar stond een jonge man, inmiddels 27 jaar, met een verlegen glimlach en een blik die tegelijkertijd onzeker én open was......
Was dit ooit die kleine brutale ADHD'er vol chaos in zijn hoofd.... maar oh zo behulpzaam en sociaal....?
Een oud-leerling........een jongen die ik jaren geleden had mogen begeleiden, vol vragen, vol dromen en bemoeienissen, vol kwetsbaarheid......
Hij was ouder geworden, maar de blik in zijn ogen herkende ik meteen.....dat mengsel van eerlijkheid en een diep verlangen om begrepen te worden.......
Hij kwam naast me zitten, aan het kleine tafeltje waar ik een leerling zijn vloeibare fruithap gaaf en waar de zon voorzichtig op die tafel binnenviel.......
De kinderen aten door, even nieuwsgierig opkijkend om dan weer gewoon verder te gaan waar ze mee bezig waren..... eten, terwijl hij begon te vertellen over zijn leven......
Sssssst niet te hard, ze zijn nog zo klein voor zulke grote mannen zorgen, maan ik hem....
Er was veel gebeurd, zei hij zachtjes, meer dan hij soms kon bevatten.......
Hij was in therapie, traumatherapie, omdat er zoveel in hem zat dat pijn deed......
Dingen die hij moest leren loslaten, zei ik zacht, terwijl hij zijn handen vouwde en naar buiten keek.......
Je mag loslaten wat niet goed meer voelt, vul ik aan.....
“Ik moet leren loslaten wat niet goed voelt,” herhaalde hij, alsof hij de woorden zelf nog eens moest proeven.......
Hij vertelde over zijn oma.....zijn lieve oma.......die gestorven was aan kanker.......
Zijn stem brak even toen hij dat zei......
En toen vertelde hij dat hij boos en verdrietig en soms heel woest werd wanneer mensen dat woord zomaar gebruikten als scheldwoord, want dat is niet zomaar een woord, zei hij.......dat is hoe mijn oma is doodgegaan.........
Even bleef het stil tussen ons.......
De klas roezemoesde verder op de achtergrond.....ze begonnen hun lege bekers en fruitbakjes op te ruimen.....
En daar, midden in die gewone ochtend, hing iets bijzonders in de lucht: eerlijkheid.....
Toen hij weer opkeek, viel zijn blik op het digibord.......
Daar stond het Sinterklaasjournaal nog op pauze.......
Hij fronste even en vroeg:
“Waarom zeg je eigenlijk nog tegen de kinderen dat Sinterklaas bestaat......je weet toch dat dat niet echt is?”......
Hij zei het zonder verwijt, meer als een oprechte vraag........
Hij begreep dat het feest mooi was, met cadeautjes en liedjes en gezelligheid en zo, maar het voelde voor hem ook een beetje als een leugen.......
Ik glimlachte, dacht even na, en zei toen......
“Je hebt helemaal gelijk dat het belangrijk is om los te laten wat niet goed voelt, want dat ga jij nu ook leren, hè.......maar sommige dingen, die goed vóelen, die liefde brengen of herinneringen koesteren, die mag je juist wél vasthouden......
Niet omdat ze letterlijk echt zijn, maar omdat ze iets moois in ons levend houden”.......
Ik vertelde hem dat Sinterklaas vroeger bestond uit iemand die goed deed voor arme mensen......
Dat het feest van geven en delen uit dat idee was geboren......
En dat het daarom mooi is om dat een beetje in ere te houden........
Zoals we ook elk jaar op 4 mei stilstaan bij mensen die gestorven zijn voor onze vrijheid......
Zoals mensen de Alpe d’Huez opfietsen om geld op te halen en eer te bewijzen aan wie ze verloren hebben aan ziekte.......
Zoals hij zelf nog denkt aan zijn oma, en haar verjaardag herdenkt, haar lach, de geur van haar parfum misschien.......
Hij keek me aan......en toen zei hij, met die ontwapenende eerlijkheid die hem altijd al kenmerkte:
“Maar dan moet je het later wél vertellen hoor… dat Sinterklaas nu niet meer bestaat"...
Ik glimlachte.... ..
“Ja,” zei ik zacht. “Net zoals jij weet dat je oma er niet meer is, maar haar verjaardag nog steeds viert, want iets of iemand kan weg zijn, en toch blijft de liefde bestaan.”
Hij knikte langzaam......
Ik zag dat hij het begreep.....niet met zijn hoofd alleen, maar vooral met zijn hart......
Toen moesten we weg...... wij naar het muzieklokaal en hij naar de kantine voor koffie.......
Ik liep door de gang, en even bleef ik staan, luisterend naar de geluiden in school....
Dít zullen nou ook zó de dingen zijn die ik over een jaar zal missen, als ikzelf de school verlaat.......
En ik dacht aan hem.....aan zijn moed om te praten met zijn oude juf.......aan de kracht van herinneringen........
En aan hoe mooi het is dat we, in alles wat we verliezen,.......ik zelf ook over een tijdje......altijd iets dat liefde is, kunnen blijven vasthouden........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten