21 november 2025

Dag van:

Zo geweldig dat er mensen zijn (in dit geval een collega) die meedenken over je blogs.....

Niet alleen er over nadenken, aan het denken gezet worden, het overdenken, maar gewoon meedenken.....

De inspiratie aanleveren zeg maar.....

Vanmorgen toen we over het plein liepen en de verhalen van de ochtend deelden, reageerden op de kinderen maar ook op elkaar, en ik een woord wilde gebruiken dat niet zo netjes was en het dus inslikte, maar zij precies wist wat ik bedoelde kwam zij met de nette versie....

'Zaniken'...... en ik vulde aan.... zeuren, drammen, zuigen, doordrijven, drenzen, dreinen....

"Raar woord eigenijk hè dat 'zaniken' als je het vaak achter elkaar zegt", zei mijn collega.....

Maar met dat woord sloeg ze wel meteen de spijker op de kop..... en dekte de lading.....

Want mensenlief wat een zanik- dag was het......

Kinderen die hun zin niet kregen, koude handjes hadden of koude voetjes ,want thuis hadden ze geen wanten meegegeven......het tegen het weekend liep, en ze moe van de week waren, wilden gymen in plaats van puzzelen, wilden schommelen op de schommel die bezet was, enzovoort enzovoort…

En het mooiste was nog dat ze allemaal tegelijk besloten dat hún probleem het grootst was......

Dat kind A nu meteen zijn veter gestrikt wilde, maar absoluut niet wilde dat ik eraan kwam........

Dat kind B huilde omdat zijn appel partjes waren in plaats van stukjes (Dat is he-le-maal anders!)........

En kind C vond dat het “oneerlijk” was dat de wind zo hard waaide, alsof wij ergens een grote knop hadden staan die we stiekem expres te ver naar rechts hadden gedraaid......

Tussen het troosten, warm wrijven, uitleggen, omleiden, afleiden en bemoedigen door, keken we elkaar steeds vaker aan met die blik van:

'Serieus.....gebeurt dit echt tegelijk?'.....

Maar goed, wij deden wat wij altijd doen.....

een frisse grap ertegenaan gooien, een diepe zucht verstoppen achter een glimlach en een beetje pedagogische tovenarij uit onze mouw schudden........

En eerlijk is eerlijk: soms werkte het......

Soms ook totaal niet......

Maar ach, zelfs dát werd op een bepaald moment weer zó absurd dat we er alleen nog maar om konden lachen.

Tegen de tijd dat de bel ging voor de tweede pauze, hadden we het woord ‘zaniken’ inmiddels zo vaak uitgesproken dat het bijna zijn betekenis verloor.......

Bijna.......

Want toen er nog eentje kwam melden dat er hagelslag op zijn brood dat en het chocopasta had moeten zijn, beseften we: nee hoor, het woord klopt precies........

Maar tussen al het gezanik door waren er ook van die kleine momenten…

Die twee die ineens samen een toren bouwden terwijl ze elkaar normaal al bij het woord ‘hallo’ in de haren vliegen......

Dat meisje dat spontaan een natte mouw in mijn hand duwde en zei: 'Hier, juf, jij kan altijd alles maken'......

En dat jongetje dat, volledig overstuur, toch even door zijn tranen heen lachte toen we samen de wind probeerden weg te blazen......

En toen we aan het einde van de dag elkaar in de gang weer tegenkwamen, zij met een grote wasmand in de hand,  zei haar blik genoeg.....

"Nou… het was wat, maar hé .....we hebben het wéér gefikst"......

En dat was eigenlijk precies de toon van de dag:

kritisch, een tikje vermoeid, maar vooral met heel veel humor en een hart dat groter is dan al dat gezanik ooit kan zijn.......

We beseften wel dat zaniken eigenlijk een heel breed begrip is.

Je hebt:

Voor-zaniken: Nog vóór je iets vraagt al beginnen klagen: "Maar ik wil dat niet, juf!"........

Na-zaniken: Nadat je allang geholpen hebt nog even door blijven pruttelen......

Kwetsbaar-zaniken: Tranen erbij, handjes koud, snottebel die langzaam een eigen leven leidt.......

Niks-aan-de-hand-zaniken: Het soort waarbij je denkt: Schat, zelfs de lucht is tevreden, wat is hier nou weer mis....?

En natuurlijk de klassieke vorm:

Groepszaniken.

Als één kind begint en de rest besluit dat het een uitstekende dag is om collectief in de tegenwind van het leven te gaan staan.......

Maar het mooiste was hoe wij uiteindelijk zelf ook een beetje begonnen te zaniken......

Heel subtiel hoor....... professioneel zelfs.......

(Professioneel zaniken bestaat dus ook)....

Zo’n zucht die nét iets te lang duurt.

Zo’n 'jaaa hoor' die iets te veel rondingen heeft.......

Zo’n blik naar elkaar van: Ik ben officieel zanik-beschadigd vandaag........

En dan merk je dat 'zaniken' eigenlijk zo’n woord is dat, als je het vaak genoeg zegt, verrassend troostrijk wordt......

Bijna lief......

Alsof het erkent: ja, dit is even niet top, maar het is ook niet erg want al dat miniatuur-dramatische gedoe hoort er nu eenmaal bij......

Dat woord dus...... hoe vreemd het ook klinkt als je het blijft herhalen.....was precies wat de dag nodig had.....want soms is het gewoon even zoals het is: een dag vol vrieskoud weer, lege schoenen omdat Sinterklaas niet in de buurt was, vergeten wantjes,  pruttelende peuterstemmetjes en een flinke scheut…....zaniken.......

(Met dank aan Hanneke)