Dag van:
Eerst even dit; het gaat weer wat beter....
Gedurende de dag loopt de ballon in mijn wang en kaak leeg en nemen mijn kaak en wang weer mijn of meer normale properties aan....
De pijn is zo goed als over.... nou oké, een klein gevoeligheid plekje dan nog..... en ik ben gewoon, met de penicilline op zak, aan het werk gegaan.....
Maar wat me met bezig hield is het volgende;.....
De Decemberstrijd om het Hart......
Elk jaar, ergens in november, begint de onuitgesproken competitie opnieuw.....de strijd om het meest ontroerende, meest troostrijke reclamespotje voor de feestdagen......
Supermarkten, winkelketens, webwinkels, allemaal proberen ze het hart van de kijker te veroveren, alsof juist daar, in het raken van emotie, de koopkracht verborgen zit.......
De formule is inmiddels bekend: een vleugje nostalgie, eenzaamheid die oplost in verbondenheid, een kind dat iets begrijpt wat volwassenen vergeten lijken te zijn, een eenzaam dier in de sneeuw dat opgevangen wordt......en toch blijkt het te werken.....ieder jaar weer......
Want november/december zijn de maanden waarin we ons vrijwillig laten raken.......
De nieuwste bijdrage aan deze traditie komt van een webwinkel....... ik zag het vanavond voor het eerst op de tv......en volgens mij bijt deze webwinkel de spits af van nog vele emo spotjes die de komende dagen of weken zullen volgen.....
Een kind van gescheiden ouders begint te begrijpen wat het betekent om in twee huizen te wonen en snapt niet waarom het toch niet kan......'SAMEN VIEREN' van Sinterklaas en Kerst.......
Vader neemt namelijk na zijn weekend afscheid met de woorden dat ze Sinterklaas bij mama viert, maar Kerst bij hem.....
Twee verlanglijstjes, twee sinterklaas/ Kerstgedichten, twee plekken om naar terug te keren........ en geen van beide voelt als het echte ‘thuis’........
De ontroering schuilt niet in wat gezegd wordt, maar in wat ontbreekt.......
Ze weet heus wel wat voor speelgoed ze wil, maar de onderliggende wens is niet te koop....... dat 'SAMEN VIEREN'.....
Die speelt zich daarbuiten af......het verlangen dat papa en mama weer aan dezelfde tafel zitten.....
En juist die wens schrijft ze aan Sinterklaas en de Kerstman die zich samen over dit probleem buigen tijdens een potje snooker.....
Aan het eind van de reclame gebeurt precies
dát wat het meisje wenste natuurlijk......
dát wat het meisje wenste natuurlijk......
Sinterklaas en de kerstman hebben namelijk, oh jee, cadeautjes verkeerd bezorgd....en vader komt het cadeau voor dochter langsbrengen terwijl dochter het cadeau voor vader in handen heeft......
En hoe mooi is het dat de drie even later samen zitten aan tafel, cadeautjes uitpakken, een spelletje spelen, een lach, een moment van schijnbare heelheid......
De reclame sluit af in warmte, maar laat wat mij betreft toch een soort van schaduw achter......
Is dit hoop, of een illusie.....?
Wordt hier valse verwachting gewekt.....dat liefde ooit weer heelt wat gebroken is, of juist een subtiele boodschap dat gescheiden ouders niet hoeven kiezen voor afstand en vijandschap, maar dat samenzijn ook zonder samenwonen kan bestaan.......?
Misschien is dat de dubbele laag van zulke reclames......
Ze lijken geen producten te verkopen, maar gevoelens.......
Ze spelen in op het menselijke verlangen naar verbinding, en raken precies aan de plek waar het schuurt en wringt.......
Want in die strijd om de meest emotionele spot ligt een paradox: de poging om oprechte warmte te wekken met commerciële middelen.......
Toch blijven we kijken.
Misschien omdat we ergens diep vanbinnen willen geloven dat die tafel, dat licht, dat moment van even samen zijn, ook buiten het scherm kan bestaan.......
Het sprankje hoop wellicht.....
Zoals ik vroeger dacht dat de liefde zo zou zijn als in de Leni Saris boeken en je schooltijd zoals die uit 'de dolle tweeling'....
Reclame.... de macht van emotie....
Emotionele marketing heeft inmiddels een vaste plek in ons 'saamhorige' decembergevoel......
Reclames zijn zo geen oproep tot kopen, maar tot voelen..... iets dat werkt omdat ze inspeelt op onze kwetsbaarheid, juist in een tijd waarin verbondenheid en gemis naast elkaar bestaan......
De grens tussen oprechtheid en manipulatie vind ik persoonlijk flinterdun......
Wat bedoeld is als troost, kan ook een spiegel zijn die laat zien hoe ontzettend we verlangen naar iets wat geen merk ooit kan leveren.......
Misschien is dat wel het meest intrigerende aan die eeuwige jaarlijkse campagneoorlog: dat de commercie ons herinnert aan iets wat ze zelf niet bezit; warmte, menselijkheid, thuis......
Het reclamespotje vind je hieronder in de link....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten