29 november 2025

Dag van:

Één dagje Ademhalen.....al blijft dat lastig met die verhipte Covid in mijn lijf....

Een gezellige lunch met een oud collega cancel ik maar..... is het niet om die pas op de plaats, dan wel om de gezondheid van anderen want nu zie ik geen kans om die anderhalve meter in acht te nemen zoals ik dat gisteravond wel deed....

En om diezelfde reden cancel ik met veel pijn in mijn hart het jaarlijkse kerstknutselavondje met de kliekmeiden ook maar.....

Na weken van drukte, nummers oefenen,  optredens voorbereidingen,  gezonde spanning, kaak en bijholte ontsteking en corona ziekte, moet het er eindelijk van komen........ één dagje voor onszelf......

Niet meer dan dat, want er ligt nog genoeg te wachten natuurlijk,  maar het is voor nu precies genoeg om even te voelen dat we nog (samen) leven.......

Het huis ziet er echter uit alsof er vier herdershonden een indoor-zandstorm hadden georganiseerd......

Ach ja… dat hebben ze natuurlijk ook, want dat is bijna dagelijkse kost nu in dit seizoen......

Dus eerst maar even opruimen en schoonmaken....ik met de dweil, nog nahijgend van de Covid-restjes, en Willem?......hij klopt en hij veegt en hij zuigt alsof hij zich had opgegeven voor het huishoudmarathon.....

Maar dan toch,  eindelijk… rust.......

Wij.....op de sta-op stoelen....... met een kop koffie......met dat stille, tevreden glimlachje dat zegt: toch wel weer gezellig zo samen.....

Maar wij zouden wij niet zijn.... je weet wel geen structuur en planning en zo..... want net wanneer we ons overgeven aan dat kostbare moment van nietsdoen, plopt de volgende gedachte op:

'Een gezellig hapje erbij… zullen we naar de kaasboerderij'?.......

Jij kijkt naar de dweil die nog tegen de muur leunt en naar je eigen ademhaling die lijkt te protesteren......

Willem kijkt naar jou, dan naar de autosleutels.......hij rijdt wel klinkt het bijna smekend.....

Als jij betaalt..... komt er dan achteraan....

Je aarzelt twee tellen over die ahum eerlijke verdeling..... maar vooruit dan maar......

Op de kaasboerderij worden we begroet door de geur van pure koeienmest.....

Ik kan daarvan genieten, Willem steekt zijn neus direct diep in de kazen alsof daar een ontsnappingsroute zit.......

En dan gebeurt alweer het onverwachte......

Zijn blik valt op een zak meel van de molen......

Je ziet het gebeuren..... het lichtje......

Hij krijgt het lumineuze idee om straks de broodbakmachine uit het stof te trekken..... Sterker nog: hij belooft zelfs om zelf naar de supermarkt te rijden voor gist.......

Vers brood, boerderijkaas, een schoon huis

(voor zolang het duurt), vier tevreden honden en wij twee die eindelijk even stilstaan na alles wat is geweest.......

Dat beloofde avondje, dat kwam er....... wat was het brood heerlijk.... 'de Mol' spannend en 'even tot hier' weer knap gedaan......

Alleen...... wat heet dat dit garantie is voor de rest van de nacht in huize Lindeman Le Comte......?

Hoezo ademhalen..... hoezo rust....?

Want dan zit je ineens samen middenin de nacht als je naar bed wil,  met de schrik in de benen bij dierenziekenhuis Evidensia met een plotseling uit zijn blaas bloed druppelende Borre die niet meer kan plassen.....

Wat eraan vooraf ging.....?

Twee wanhopig hulp zoekende hondenogen.... help me dan.....

Heen en weer drentelen, zachte jankjes.... en steeds maar weer willen plassen maar niet kunnen..... zomaar uit het niets.....

We twijfelen geen moment.... dierenarts bellen......

En dan word je in die eerste minuut aan de telefoon door een aardige meelevende stem, heel eerlijk en duidelijk, met enorm hoge avond/weekend tarieven om de oren gegooid die je staan te wachten als je wil komen....

Ontzettend eerlijk en ook goed denk ik als je niet van verrassingen houdt, maar aan kosten denk je echt niet als je een doodzieke hond met die ogen voor je hébt zitten....

Dat deden we met Bengel niet..... dat doen we dus nu bij Borre ook niet......

Dus we rennen de auto in en vliegen over de weg naar het Evidensia dierenziekenhuis....

We worden opgevangen door een begripvolle en behulpzame paraveterinaire assistente, verder geholpen door een oh zo haar vak liefhebbende nood/ eerste hulp dierenarts die vooral Willem feilloos aanvoelt.....

En wat zijn wij, en vooral Borre weer geweldig geholpen door de ontzettend kundige maar vooral lieve betrokken nachtdienst arts die alle tijd nam voor een emotioneel baasje, een bezorgd vrouwtje en een oh zo zieke zachtjes piepende Borre die zo'n pijn had en al zoveel heeft meegemaakt en eigenijk in de verlenging van zijn leven zit. 

En de noodarts, terwijl haar dienst erop zat,  bleef omdat ze wilde weten wat er was en wel zag dat Borre en zijn baasje het heel erg moeilijk hadden......   

Zo fijn dat Willem zo alle vertrouwen kreeg om Borre mee te geven voor verder onderzoek waar hij niet bij kon zijn.....

Echo, katheterisatie, urine-bloed onderzoeken.... 

Vermoedelijk blaaskramp en blaasontsteking is na grondig onderzoek, de eerste diagnose..... maar meteen bellen als er vannacht toch weer iets gebeurd......

Een fantastisch na gesprek met dokter Roy waar alle vragen beantwoord werden en meer.....

Waar alle informatie verstrekt werd, zorgen en twijfel gedeeld werden....

Alledrie verlieten we opgelucht om half twee vannacht het ziekenhuis.

En nu maar hopen op een goed en spoedig herstel....

BORRE WAT EEN HOND!!!!!

Met dank aan Evidensia