Dag van:
Natuurlijk moet ik het vandaag over ons geliefd Parijs hebben.....
Wat heeft deze stad allemaal niet doorstaan de eeuwen door......
Maar Parijs blijft die stad die blijft ademen.....
Parijs… de stad waar het licht zacht over de Seine glijdt, waar geliefden elkaar vinden onder en op de bruggen en waar de geur van versgebakken baquettes en koffie de ochtend begroet voor haar bewoners wakker zijn......
Een stad die eigenijk altijd wel wakker is.....er is immers 24 uur geluid, beweging, leven.......
Een stad die leeft in duizenden tinten van het gouden licht op de gevels van Montmartre tot het zilveren schijnsel op de rivier bij middernacht....
Een stad die je misschien wel nooit op je duimpje leert kennen, niet de inwoners of zelfs taxichauffeurs zelf, maar ook wij niet al komen we er nog zo vaak.....
Joi de vivre....... eeuwige ontdekkingstocht...
Maar er was die avond......
13 november 2015......
Een avond waarop het zachte rumoer van stemmen op de terrasjes plotseling werd overschaduwd door iets dat geen mens ooit in de stad had verwacht.......
Gelach verstomde, glazen vielen, de muziek bleef doorgaan maar stokte in harten van mensen die net van hun glas wijn nipten.......
Het was alsof het hart van Parijs zelf even ophield met kloppen.......
De lucht, die altijd gevuld was met hoop, werd zwaar van angst......
Het was alsof de tijd zelf even bevroor..... tussen één ademhaling en de volgende....... en de stad haar hart in haar handen hield...
De plekken die altijd gevuld waren met licht en muziek .....de cafés, de concertzaal Bataclan, het stadion..... ze werden die nacht stil getuigen van angst, chaos, en verlies......
Er hing een kille stilte over de stad die nooit stil is....... nooit kil is......
Mensen zochten elkaar in wanhoop, in ongeloof, in pure menselijkheid.......
Mensen renden, huilden, zochten elkaar in de schaduw van een onbegrijpelijke over hen heen gevallen duisternis.......
Het geluid van vrijheid werd overstemd door echo’s van paniek, maar zelfs te midden van die chaos gloeide iets...... de onzichtbare draad die Parijzenaars bindt......
Een blik, een hand, een omhelzing, kleine gebaren van menselijkheid die misschien zelfs sterker waren dan angst......
En toch…how kon het anders.....
Parijs stond weer op......
Langzaam, breekbaar eerst, maar vastberaden......
Alsof de stad zelf zei: misschien vandaag, maar niet voorgoed.......
De cafés vulden zich opnieuw met stemmen, de muziek keerde terug in de straten, de lichten gingen weer aan.......
Niet om te vergeten, maar om te laten zien dat zelfs na de donkerste nacht, het daglicht altijd terugkeert...... dat schoonheid zelfs uit as kan herrijzen.....
Er bleef iets anders hangen in de lucht.......
niet alleen verdriet, maar ook een diepere vorm van liefde......
niet alleen verdriet, maar ook een diepere vorm van liefde......
Een liefde die weet hoe kwetsbaar óók haar leven is.......
Hoe waardevol een glimlach, een aanraking, een glas wijn bij zonsondergang kan zijn.....
Sindsdien ademt Parijs anders......dieper......bewuster.
De stad draagt haar littekens niet als schande, maar als bewijs van haar kracht......
Onder elke lach schuilt herinnering, onder elke melodie een echo van stilte.......maar ook van doorzetten.......
De Seine stroomt onverstoord verder, alsof ze alles heeft gezien en toch blijft fluisteren: leef, bemin, herinner..... .
Parijs danste opnieuw, maar met een andere hartslag.......
Een stad die haar littekens niet verbergt, maar ze draagt als herinnering aan moed, verbondenheid en onverwoestbare schoonheid... ..
Een stad die niet buigt, maar buigzaam blijft.....
Een stad die de nacht heeft doorstaan en het daglicht heeft teruggewonnen........
Een stad die weigert te worden gedefinieerd door angst, maar kiest voor leven...... telkens weer.....
Parijs 10 jaar later......
Parijs leeft.
Altijd.
Paris tu me manques.......
Parijs,
stad van licht,
stad van liefde,
stad die zelfs breekt
met schoonheid.
Die avond
gelach werd stilte,
muziek werd echo,
lucht werd angst.
Maar tussen sirenes
En verloren hoop
werd hoop gevonden.
In ogen,
in handen,
in adem.
 |
| (Jip gemaakt) |
Ze dachten het licht te doven
maar het licht...
weigerde.
Want veerkracht schreeuwt niet.
Ze fluistert.
Ze leeft.
In elke lach die terug durft te keren.
Parijs,
met je littekens van licht,
je harten van vuur
jij blijft ademen.
Altijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten