Dag van:
Er waren eens twee mensen die steeds maar weer haast leken te hebben, meer en meer werkzaamheden en dingen aan hun hoofd......niet alleen met 'leven' of werken, maar ook met voelen.......
Woede komt sneller dan woorden, frustratie brand feller dan rede.......
Een klein misverstand, een verkeerd gekeken blik, een niet goed gekozen woord, een file of een trage rij bij de kassa, een zucht op het verkeerde moment, een zieke hond met weinig tijd over, pijnlijke holteontstekingen, een toon die net te fel klinkt: vonk, vlam, vuur.......
Hun reacties versterken elkaar, spiegelen elkaars vermoeidheid......
Waar de één ontploft, trekt de ander zich terug; waar de stilte valt, begint de volgende uitbarsting al te gisten......
In de psychologie noemen ze zoiets emotionele besmetting: de gemoedstoestand van de één beïnvloedt direct die van de ander.......
In een relatie kan dat een vicieuze cirkel worden.....spanning roept spanning op, verdediging roept verdediging op, en voor je het weet, vecht je niet meer met elkaar, maar tegen de vermoeidheid, het onbegrip, de dagelijkse druk.....
Het korte lontje betekent geen karakterverandering, maar een signaal......een teken dat de verbinding overbelast is door, meestal, dingen van buitenaf.....
Toch zal het vuur vast net zo snel weer
doven als het oplaaide...... dat weet ik zeker want liefde overwint alles.....
doven als het oplaaide...... dat weet ik zeker want liefde overwint alles.....
Maar voorlopig zitten we er even middenin....
Het feest der korte lontjes......
We komen thuis met volle hoofden,
armen vol boodschappen.
Een hoofd vol gedachten.
Het werk nog in de vingers,
zinnen halfaf
en de dag nog lang niet klaar.
De klok tikt te luid,
het stof plaveit de vloeren
de pan kookt over,
een verkeerd woord vindt zijn moment.
Vonk.
Vlam.
Vuur.
Zinnen worden messen,
stiltes muren.
Twee harten kloppen hard,
maar even niet meer samen.
Je groet elkaar met opgetrokken wenkbrauwen,
botst beleefd in de deuropening,
en niemand geeft het toe.
Het recht om kwaad te zijn.
De muziek staat iets te hard,
de stoelen staan net te dicht,
de laptop ligt op schoot
het eten is te laat,
de koffie te lauw.
Iedereen heeft gelijk.
Vonk, vlam, vuur
maar niemand ziet nog wie de lucifer vasthoudt.
We vieren het ongelijk,
het misverstand,
het onbegrepene.
Maar tussen as en adem
Zal de liefde weer ruimte vinden,
beschaafd, gewond, maar levend
sterker dan twee lontjes,
groter dan het vuur.
Maar voorlopig is het één stuntelig groot feest van korte lontjes aan beide kanten.....
Een stier en een ram....
Soms heb je dat wel eens.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten