Dag van:
Het was nog maar net licht, zo’n vroeg licht dat je denkt dat de wereld haar ogen nog dicht heeft......
De lucht hield haar adem in, en de tuin leek stil te luisteren naar iets dat nog niet helemaal begonnen was.......
En daar lag het dan.......
Een vliesdun tapijtje sneeuw, zo dun als rijstpapier, zo licht als adem op de ramen......
Je moest echt vroeg zijn om het te zien, want het waterige zonnetje stond al klaar achter de wolken en had het plan opgevat die sneeuw meteen weer op te drinken zodra het kon.......
Maar gelukkig waren er twee paar kattenpoten en vier paar hondenpoten die wél vroeg waren......
Ze trippelden naar buiten alsof ze op een koord dansten.......
Plink… plink… plink.
De voetstapjes waren zo licht dat je bijna dacht dat de sneeuw er blij van werd, alsof het fluisterde 'kijk, ik mag vandaag voor eventjes bestaan'........
Toen denderden de blaffende viervoeters naar buiten, maar ineens......alsof ze door een onzichtbare hand werden aangetikt, gingen ze zachter lopen.......
Alsof ze wisten dat dit een ochtend was waarin je de wereld niet mocht wakker schrikken......
Vier neuzen gingen tegelijk naar de grond..... Vier staarten kwispelden zachtjes, en heel behoedzaam zetten ze hun poten neer, één voor één, en lieten zo grote afdrukken achter tussen de fijnere kattenstapjes.......
En in de achtertuin, nog half verstopt tussen de takken van de oude appelboom, zaten de vogels al te bibberen op de takken.......
Ze waren wakker geschrokken van de kou....... Sneeuw roept altijd iets in ze wakker....... honger en haast........
"Vooruit, jongens," tjilpte de dapperste pimpelmees.......
"De pinda’s hangen er nog, laten we een voorraadje maken".......
En daar vlogen ze, als kleine schaduwtjes in de bleke ochtendlucht.......
Ze pikten van de pinda’s, haastig en toch dankbaar, zoals vogels dat kunnen......
Elke hap een klein bemoedigend duwtje tegen de winter die zich aankondigde.........
Nog voor de kerkklokken hun eerste slag van de zondagochtend gaven, begon de sneeuw al te verdwijnen.......
De zon werd sterker, het licht ietsje warmer.......
Kleine waterdruppeltjes verschenen waar net nog kristalletjes lagen........
Maar wie vroeg was geweest, die had het gezien......
Het wondertje van een dun sneeuwkleed, kattenstapjes als sierkrullen, hondenpoten als stevige stempels, en vogels die hun ontbijt niet wilden missen.......
En zo werd het een ochtend die stilletjes in
je jaszak glipt om later nog eens aan terug te denken....... en stilletjes te hopen dat het voorbij zou blijven.....
je jaszak glipt om later nog eens aan terug te denken....... en stilletjes te hopen dat het voorbij zou blijven.....
Een ochtend die maar heel even bestond,
maar lang blijft glinsteren.......
Lang genoeg om ook eventjes een winters gevoel aan de avond te geven..... dat Sinterklaasgevoel....
Het was Sintermeidenkliek avond.....
Vijf oude meiden, heerlijke spaghetti, lieve cadeautjes die allemaal met vriendschap te maken hadden, ijs toe en een bitterzoet einde.....
Aan het einde van de avond, toen stemmen moe waren van het lachen en geklets......en alleen de zachte echo van gedeelde herinneringen bleef hangen, was daar die bitterzoete kwetsbaarheid......
Nee niet pijnlijk, maar kwetsbaar......alsof je voelde dat onder de vertrouwde gezelligheid die flinterdunne rode draad van oh zo vergankelijk leven lag.......
In dat moment, van handelen.....zonder woorden, werd een band hechter dan ooit..... de stille erkenning dat we elkaar niet alleen verstaan, maar ook werkelijk zien...... er zijn voor en met elkaar.......
De woorden vallen uit haar mond
als scherven zonder vorm.
In haar ogen brandt het weten:
ik zeg het toch… waarom begrijpt niemand mij?
Haar tong struikelt.
Zinnen slaan op hol.
Zij ziet het helder
wij horen enkel breuk.
Paniek glanst op haar huid,
een roep die vastzit
achter deuren die wij
niet kunnen openen.
Rondom haar groeit de stilte,
vrienden zoeken naar betekenis
Hun handen trillen in de lucht,
machteloos naast haar brekende zinnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten