27 november 2025

(Ziek)

Dag van:

Tussen slaap en slaap en nog meer slaap door, lees ik onderstaand berichtje in DEMORGEN..... da's een Belgisch krantje:.....

Rond het 66e levensjaar gaan de hersenen de ‘vroege verouderingsfase’ in. Tijdens deze fase worden de verschillende hersengebieden meer onafhankelijk van elkaar. Al blijven de verbindingen in dezelfde hersenregio wel stabiel, ontdekten de onderzoekers.

Vanaf de leeftijd van 83 jaar gaan de hersenen de late verouderingsfase in. Tijdens deze fase neemt de connectiviteit tussen hersengebieden sterk af. De verbindingen verlopen steeds vaker via knooppunten in de hersenen. De wetenschappers benadrukken in hun studie dat ze over minder gegevens beschikken in deze fase, waardoor de bevindingen voor de late verouderingsfase minder sterk onderbouwd zijn.

Nou gefeliciteerd......! 

Rond je 66e verjaardag gaan je hersenen volgens wetenschappers de 'vroege verouderingsfase' in.......

Maar mijn brein denkt: "Wacht effe, ik begin gewoon vast op 65, want ik ben een trendsetter".......

Soms zijn het de kleine dingen om me heen die me eraan herinneren hoe relatief alles eigenlijk is......

Vanmorgen liep ik naar de inloopkast en bleef mijn blik hangen op het Sinterklaas-kostuum dat statig aan de kastdeur bungelde......

Het ziet er altijd wat plechtig uit,  toebehorend aan een zeer oude, wijze man, terwijl ik maar al te goed weet dat het straks gewoon wordt aangetrokken voor een middag vol kinderplezier en verwachtingsvolle gezichtjes........

Een mantel vol mengelmoes van geschiedenis en fantasie, niets meer en niets minder.

Even later hoorde ik de postbode...... of eigenlijk meer de honden die me vertelden dat de postbode iets in de bus gooide haha......

Tussen de alledaagse post lag ineens het Omroep MAX Magazine, alsof het me zachtjes wilde herinneren aan de wereld buiten mijn eigen gedachten...... een wereld van programma’s, verhalen en mensen die hun best doen om betekenis te geven aan hun oude dag......

En daarbovenop.......als onverwachte vrolijke tegenhanger.......zat het cadeau van de VriendenLoterij: het avonturenboek van Dikkie Dik......

Een warm, kleurrijk stukje jeugd dat zomaar in mijn bus belandde...... jong op oud......

En dan besef ik hoe wonderlijk het eigenlijk is: een kostuum dat oud maar vooral nu toekomstig plezier belooft, een magazine dat ervaringsverhalen aandraagt, een kinderboek dat avonturen fluistert.......

Allemaal dingen die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben, maar die in dezelfde middag mijn huis binnenkomen en me zachtjes aanstoten: kijk eens hoe alles in beweging is, hoe alles betekenis krijgt door het moment waarin het verschijnt.......

En zo zit ik dan, te midden van al die kleine toevalligheden, te glimlachen om hoe relatief het leven soms voelt.....en hoe mooi juist dát kan zijn......

De leeftijd van vijfenzestig.......

Een getal dat van alles lijkt te betekenen voor de buitenwereld, maar in mijn eigen leven vaak zo weinig zegt......

Soms voelt het alsof die leeftijd vooral een etiket is dat anderen op je plakken: 'ouder worden', 'richting de senioren', 'tijd voor rust'.........' tijd voor Max' ( hihi)......

Maar mijn dagen zien er zelden zo uit als het plaatje dat mensen erbij bedenken.......

Ik leef namelijk in twee werelden tegelijk......

In de ene wereld hoor ik bij de generatie die terugkijkt op een lang leven, die de jaren telt en de veranderingen ziet.......

In de andere wereld sta ik elke week tussen de kleuters: kinderen die nog maar net ontdekt hebben hoe groot hun eigen schoenen zijn, en die met hun vragen, hun humor en hun verwondering de tijd laten springen in plaats van kruipen........

Ergens tussen die twee werelden sta ik...... of misschien bevind ik me wel precies in het midden.......

Want terwijl de maatschappij vooral spreekt over ouder worden, leef ik in een omgeving die juist voortdurend jong is........

Die me meetrekt in hun tempo, hun fantasie, hun onbevangen blik op de dag.......

Soms voel ik me er jonger door dan mijn kalender zou toestaan......

(Nou ja, nu met die Covid even niet trouwens)......

Het is een bijzondere plek om te staan: met

één been in de wereld van ervaring, en met het andere in de wereld van begin......

Een brug, bijna.......een levende tussenvorm van twee generaties....

En de waarheid is dat die plek me dankbaar maakt, want het herinnert me eraan dat leeftijd geen sluiting is, maar een open raam.......

Misschien zegt vijfenzestig dus eigenlijk vooral dit: dat ik genoeg jaren heb om iets door te geven, en genoeg jonge energie om nog nieuwsgierig te blijven......

Dat ik ouder mág worden, zonder echt oud te hoeven zijn.......

En precies daar, tussen de rimpels van het verleden en de onbevangenheid van vandaag, voel ik me thuis......