Dag van:
De tweede dag dat ik met koorts in bed lig, voelt als een eeuwigheid......
Covid trekt als een zware mist door mijn longen, elke ademteug een klein gevecht......
Ik slaap in stukken, word wakker alsof ik naar lucht moest happen, en duik dan weer weg in dromen die aanvoelen als flarden van een verwarde B film......
Maar dwars door dat alles heen is er één ding dat helder blijft, één vurige gedachte die me overeind houdt: vanavond moet ik erbij zijn.......
Vanavond zal Willem zijn eerste grote optreden geven.....
Wekenlang heeft hij geoefend.....
Niet even, niet af en toe, maar met een toewijding die bijna iets heiligs heeft..... ik kan de noten van melodieën dromen.....
In alle stilte heeft hij zijn fluitspel geperfectioneerd, elke noot gevijld tot hij schitterde......
Hij heeft gespeeld in de keuken, in de tuin, in de gang waar de akoestiek hem goedgezind was.......
En ik had dat allemaal mogen zien groeien.....
Soms van dichtbij, soms vanachter een halfgesloten deur, glimlachend om die zachte, geconcentreerde blik van hem, of juist die geïrriteerde omdat een loopje niet lukte..... en soms in de studio van de toetsenist/ dirigent, waar ik dan niet bij was, maar de verhalen erover hoorde als hij thuis kwam.....
En nu was het zover.....samen met een toetsenist en een violiste zou hij eindelijk de muziek laten horen tijdens een heus optreden waar hij al jaren naar toeleefde......
Geen koorts ter wereld zou me daarvan weghouden.......
Tegen de avond hees ik mezelf uit bed......
Paracetamol, ibuprofen, neusdruppels, hoesttabletten enz. stop ik in mijn tas.....
Het kostte me meer tijd dan ik wil toegeven, maar ik deed het......
Mijn benen trilden, mijn hoofd tolde, maar mijn vastberadenheid was sterker dan mijn griepige lijf......
Want daar, in het voormalige kerkje dat nu bekendstond als het huis van Loo, zou het gebeuren......in het hart van het dorp Loo, temidden van vrienden, bekenden en buurtbewoners......
En toen de muziek begon, vergat ik alles.....
Willem stond daar in het zachte groene licht......
Zijn fluit sprak, zong, ademde.....
De toetsenist legde er een warme bedding onder, de violiste liet haar eigen lijnen als zilveren draden door de ruimte dansen.....
Maar het was Willem die de lucht vulde, alsof hij de muren, de mensen, zelfs de tijd zelf even optilde.....
Ik voelde hoe de koorts van me afgleed, hoe de adem weer tot rust kwam......
Niet omdat ik beter was, maar omdat zijn muziek me meenam naar een plek waar ziekte even geen naam had......
Het werd een prachtige avond.
Een avond die in de herinnering zal blijven hangen als een klein wondertje in dat kleine kerkje tussen de graven van de eens levenden......
Willem brengt nog even de violiste naar huis.... óók zij lijkt de griep te pakken te hebben......
Maar tegen twaalven zitten we dan samen thuis.....
Mijn stem was schor, maar mijn ogen straalden......
We schonken de gekregen fles sambuca in....
Twee kleine glaasjes.... maar veel te gul, zoals altijd, en zo maakten we bijna een halve fles soldaat terwijl we de filmpjes terugkeken die ik ondanks al het zweten en trillen toch had weten te maken......
We lachten.
We praatten.....
En ergens tussen de zoete anijslucht en de warme deken van vermoeidheid begonnen de tongen te lossen, zoals dat alleen ’s nachts gebeurt.......
Filosofische gesprekken rolden als vanzelf naar boven: beelden van vroeger, de tijd voordat wij samen waren, en beelden van nu, van wie we geworden zijn...... en beelden om los te laten....
En ik dacht:
Hoe ziek ik ook was....deze avond had ik nooit willen missen......
Niet het optreden.....
Niet de muziek......
Niet hem......
En vooral niet deze nacht die zacht bleef nazingen in mijn borst, lang nadat mijn koorts leek te zijn verdwenen.....
Maar tja.... alcohol is vluchtig......
Zijn muziek,
een stille ontploffing
van ruimte
en tussen die golven van licht
ligt precies dát moment
waarin een toon
de ziel raakt.
Niet hard,
niet luid,
maar als een warm spoor
dat door de binnenkant
van het bestaan trekt.
Het is de toon
die alleen hij kan spelen,
de toon die weet
waar het hart schuilt,
en zonder zoeken
de weg ernaartoe vindt.
En ik voel het:
liefde klinkt
in precies die trilling
waar ziel en muziek
elkaar aanraken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten