Dag van:
Eer de kleuters binnen waren, voelde ik de bekende kramp in mijn maag opkomen. Het was lang geleden dat ik zo’n aanval had gehad, en ik hoopte dat het snel zou zakken. Maar in plaats daarvan werd ik gedurende de ochtend alleen maar zieker.
Op een gegeven moment zat ik aan de groepstafel van de kleuters ineengedoken te werken, met mijn rug tegen de verwarming gedrukt om de koude rillingen tegen te gaan.........
Ik voelde me net een verkreukeld vogeltje dat eigenlijk liever in een nestje was gekropen.
Mijn redders in nood—mijn assistente en de zorgondersteuners, hebben veel van het werk overgenomen.......
Met een groot schuldgevoel laat ik hen dan het meeste regelen.........
En eerlijk gezegd: hoe sommige dingen überhaupt nog geregeld zijn geraakt… ik weet het niet meer.......
Maar ze zijn gebeurd.......
Zelfs de Sinterklaascadeautjes voor de kinderen hebben we nog gekocht...... voor ieder kind met zorg uitgezocht.......
Ik was zó blij dat het Kruidvat vol lag met leuke dingen voor ieder wat wils.......
Het voelde bijna als een klein lichtpuntje in die vreemde, slopende dag........
En dan vanavond… ook nog een etentje......
Het had eigenlijk een perfecte avond voor een etentjemoeten zijn; een tafel vol gezellige mensen, kaarslicht dat zacht flikkerde, stemmen die door elkaar heen klinken in vrolijke gesprekken.......
Iedereen had er zin in......en ik… nou ja, ik wilde wél heel graag, maar mijn lichaam had andere plannen.......
De koorts golfde door me heen alsof ik in een sauna zat die niemand wilde uitzetten......
Mijn ogen traanden zo erg dat ik soms niet wist of ik nou ontroerd was door de gezelligheid of gewoon compleet ziek......waarschijnlijk het laatste.......
Toch glimlachte ik dapper, pakte mijn vork, en zei steeds......'Gaat prima hoor'..... gezellig.....
Niemand hoefde te weten dat ik me het liefst in een dekentje had gerold en in een donkere kamer was verdwenen......
Maar er was iets aan die avond, aan de warmte van de mensen om me heen, dat me overeind hield.......
Iets dat maakte dat ik bleef zitten, bleef meedoen, bleef lachen… al klonk het hier en daar wat hees.......
Vriendschap houd je op de been....
En zo hield ik het vol.......ziek of niet, met koortsige wangen en waterige oogjes, ik zat daar toch maar mooi......
En eerlijk......ondanks alles was het een heerlijke avond........
Maar nog eerlijker..... wat ben ik blij dat ik nu in bed lig......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten