Dag van:
Ergens halverwege de Egeïsche Zee, waar het blauw van de lucht en het blauw van de zee ruzie maken over wie het mooiste blauw is, ligt Kos.......
Een paradijs dat zes maanden per jaar leeft op zonne-energie, en dan niet van zonnepanelen, maar van zonnebrandolie, cocktails en eindeloze glimlachen van mensen die daar betaald voor krijgen.......
Het is 6 november..... óók op Kos, en de zon doet nog steeds alsof het midden juli is.......
Tenminste overdag dan, want tegen de avond is het wel verstandig om een vestje aan te doen......
Vandaag is het een andere dag dan anders op het eiland...... vandaag is officieel het zomerseizoen voorbij......
Kos sluit zijn zomerse gordijnen en zucht van opluchting......
De toeristen zijn vertrokken, de zonnebrand is opgedroogd en het eiland mag eindelijk weer zichzelf zijn......
Op Kos is dat bijna een historische dag......die laatste vertrokken toerist......de lege terrassen, de verlaten zonnebedjes, en de luidruchtigste geluiden op het eiland komen niet meer van Engelsen, Duitsers, Zweden of Nederlanders op scooters, maar van katten die elkaar bevechten om een verloren sardientje van een vissersbootje......
De laatste toerist..... zo'n verbrandde Brit met een half opgegeten broodje gyros in de hand, strompelemd richting vliegveld iets mompelend over “I’ll be back next year, mate!”......
Het vliegtuig stijgt op, zwaait met een vleugelflap naar het eiland, en weg is hij......
Na zes maanden toeristische gekte sluit Kos zijn eilanddeuren.......
De eilandbewoners krabbelen overeind uit de zandstorm van selfies, gyros en zonnebrand........
Tijd voor nazomerse traumatherapie....of tenminste, voor ouzo en tsipouro.
De seizoenswerkers hebben officieel hun overlevingsfase afgerond......
Ze kunnen weer praten zonder te roepen “HELLO MY FRIEND! YOU'RE WELCOME!”.
De serveerster sinds Pasen met een dienblad in de hand, herkent zichzelf amper in de spiegel......
Wie is dat mens zonder dienblad? vraagt ze zich verbaasd af......
De rolluiken van de souvenirwinkels zijn hermetisch gesloten....
De stapels T-shirts met 'I ❤️ Kos', de restanten zomerjurkjes, sandalen, olijfhouten siervoorwerpen of olijfolie handcrème etc verdwijnen in dozen.....
Volgend jaar zullen ze weer in de schappen liggen.....
De meeste taverna’s zijn donker......
Een enkele Taverna is nog wel open, maar dan voor intern gebruik......
Daar vieren de werkers het einde van het seizoen met de vermoeidheid van marathonlopers die per ongeluk nog een afterparty binnenrollen......
De seizoenswerkers, die zes maanden lang
12 soms 18 uur per dag hebben gerend met souvlaki’s, frappé’s en zonnebrandcrème, milkshakes, inktvis enz enz, schuiven voor het eerst zélf aan op het terras......
12 soms 18 uur per dag hebben gerend met souvlaki’s, frappé’s en zonnebrandcrème, milkshakes, inktvis enz enz, schuiven voor het eerst zélf aan op het terras......
Ze zitten er vast ongemakkelijk bij denk ik.....alsof ze betrapt worden op iets illegaals......
Zelfs een biertje voor jezelf voelt raar.....
Maar als ze dan eenmaal zitten, schoenen uit, gezicht op relaxstand, komen vast de verhalen los....
Verhalen over het seizoen van deze zomer
De Duitser die zijn quad in zee reed want Google Maps zei immers dat dit de weg naar het strand was.....
De influencster die 45 minuten poseerde met haar moussaka maar er nooit een hap van nam......
De Nederlander die elke dag zei dat hij vandaag op het strand zou blijven liggen, maar dan toch eindigde op een boot met gratis wijn.....
De Brit die dacht dat tzatziki een soort zonnecrème was......
De Italiaan die klaagde dat de zee in Griekenland te zout smaakte.... .
De Nederlander die op weg naar Zia bij zonsondergang, bij de buschauffeur vroeg of hij hier ook een “Tikkie” kon sturen.....
.
De Mythos-biertjes, tsipouro, masticha, ouzo’s en een berg mezze zullen nu op tafel staan......
Er wordt geproost op een zomer vol zon, zweet en waanzin......
De zon zakt in de Egeïsche zee, en het eiland haalt weer adem.......
Het nazomer wind ruist door de lege ligstoelen en over de nog warme zee....
De katten, die het hele seizoen toeristenbroodjes hebben lopen schooien, lopen nu demonstratief de tavernes binnen en eisen hun diner op.......
Het is alsof het eiland langzaam uit een droom of misschien wel nachtmerrie aan het ontwaken is.....
De lucht ruikt naar rust, de zee kabbelt zonder selfie-sticks en flamingo zwembanden, en ik vermoed dat iedereen diep zucht en denkt: “Dit, is pas écht vakantie.”
Kos slaapt.......en niemand die haar wakker hoeft te maken.......
En hoe het hier op Nederlandse bodem gaat.....
Tja.... je probeert toch altijd die dagelijkse selfie zo toonbaar mogelijk te maken....
De ene keer lukt dat beter dan de andere keer.....
 |
| (Zo kan een profielfoto er dus ook uitzien) |
 |
| (Voordeel: weg rimpels) |
Maar vandaag is het hopeloos niet te doen....
Ik zie er niet uit.....
Mijn lip hangt, mijn oog....najaaa laat maar.... en mijn wang is dik.....
En hard ook, maar dat voel je niet op een foto....
Maarrrrrrrrr.......de pijn is beduidend minder......
En dát is voor mij nu even net het belangrijkste....
Ik rust en rust, val ook geregeld in slaap.... ik zal het wel nodig hebben....
En hoe fijn is het dat dit dan op je vrije dag valt en je anderen er dus niet mee belast.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten