Steeds even bij Bengel kijken... die slechter leek te worden in plaats van beter...
Die arts had toch beloofd dat het beter zou gaan....?
Om kwart over zes geef ik haar wederom koortswerende middelen.... en de antibiotica...
Ik moet gaan werken...
Maar mijn hart... en zoals later blijkt ook mijn hoofd... laat ik achter in huis....
Van.... ik heb echt mijn hoofd er niet bij in de klas vandaag...
Ik rommel maar wat aan...
Merendeel ben ik naar de klok aan het kijken of het al half drie is...
En wat gaat zo'n klok dan akelig traag als je dat doet...
Tussendoor bel ik Willem...
Nee het is niet beter.... eerder erger...
Dan toch maar de dierenarts bellen....
Om kwart voor zes kunnen we terecht....
Van... half drie.... de kinderen gaan naar huis...
Ik ook...!
Van... Bengel... ze ligt naar adem snakkend op een matje....
Zal ik bellen dat ik nu wil komen....???
Dit kan je toch niet aanzien...
Dit kan je haar toch niet aandoen....???
Willem komt thuis.... eerst de honden nog even uit....
Kan het nog erger...?
Van... voorzichtig pak ik Bengel op...
Ze kijkt me zo hulpzoekend aan.....
Hulpeloos aan....
Van... natuurlijk moet Duiven juist nu alle straten opengooien...
Het wemelt van de omleidingen...
Maar Willem.. net zo onder de indruk van alles als ik.... kan zomaar ineens op zijn gevoel alles vinden...
Van... dierenarts...
Dierenartsen die niks zeggen zijn de ergste....
Niks ten nadele van deze arts hoor... hij is echt een schat....
Maar zijn ogen zeggen meer dan zijn mond......
Behalve dan dat hij meedeelt dat de koorts schrikbarend omhoog is gegaan... naar 41.7... waar die gisternacht nog 40.6 was...
Van... en de klok tikt maar.... en het duurt maar...
En door die vreselijke rot corona mocht Willem niet mee naar binnen...
Ik loop der spreekkamer uit...
Ik wil bij Willem zijn....
Zorgen delen....
Van.... of ik even mee wil komen...
De foto...
Een groot wit gedeelte aan de rechterkant...
Laat het geen kanker zijn....
Nee... het is een zeer ernstige longontsteking...
Verontrustend ernstig...
We mogen geen hoop koesteren...
En dat was juist de laatste strohalm...
Het is erop of eronder....
Eén ding nog te doen... zonder hoop of garantie... Bengel naar de intensive care van het nieuwe ultramoderne dierenziekenhuis.....
Van... of ik verzekerd ben...
Nee... NEE.... Neeeeeeee... maar dat kan me ook niks schelen.... ik betaal wel... als we Bengel naar mogen houden....
Van .... Willem haalt broodjes bij Albert Heyn...
Willem etend achter het stuur...
Ik met een knoop in mijn maag waar niks doorheen gaat....
Allebei vol angst...
Van.... ziekenhuis Evidensia....
Kak chique.... KAK modern....
Bengel uitgeput hijgend op mijn schoot...
Ze kan niet meer...
Blijf leven Bengel... BLIJF LEVEN!!!!!.....
Vijf minuten lijken een half uur te duren...
Dan de specialist... want zo noem je die artsen hier....
Hij kijkt naar de foto's van zijn collega die die zojuist gemaakt heeft...en die ook al doorgestuurd zijn...
Hij luistert... hij klopt.... hij voelt...
Dit katje is zeer ernstig ziek....
Bent u verzekerd...
Huh... alwéér...???
NEE... hoeft niet... ik betaal heus wel....
Schiet nou maar op... doe iets ....
Van... en hij vertelt...
Bengel komt in een zuurstof cabine....
Sonde.... voor voedsel....
Bloedonderzoek...
Morgen weer een foto....
En had hij het nou maar zo vertelt als ik het schrijf...
Maar nee... hij plakt na elk onderdeel een prijskaartje eraan...
Wat kan mij dat schelen man...
Zorg dat onze liefste poes van de wereld blijft leven....
We kunnen haar immers nog lang niet missen...
Nooit missen....!!!
De stoerste kat van Nederland.... die vier Duitse herders aankan....
Ze windt ze om haar pootjes....
Van... bacterie, virus, infectie... oorzaak onbekend...
Hij vermoedt geen virus.... zeker geen Covid19... dan hadden wij ook besmet moeten zijn want niet katten brengen over op mensen naar mensen wél op katten...
We mogen niet teveel hoop hebben....
Weer sta ik alleen... weer mocht Willem niet mee....
En ik vraag alleen maar..."Maar voordat hij dood gaat bel je dan wel... want ik wil niet dat hij zonder ons dood gaat"....
En dan breek ik....
Zo loop ik huilend terug naar Willem...
Willem die het ook zó moeilijk heeft....
Zouden onze kussen voor Bengel van zojuist de laatsten zijn geweest...?
Van... samen huilen.. het voelt zo goed....
En Willem praat maar...
Over hoe sterk Bengel is.... en hoe hij haar zag vechten gisteren en vandaag...
Dat hij bijna niet kan geloven hoe Bengel dat deed...
Hoe trots hij is op Bengel...
En hoeveel hij voor het eerst van zijn leven van een kat houdt...
Van Bengel houdt...
Hoe zachtjes het leven uit haar wegglipte... en ze maar door bleef vechten....
En dan zegt hij de legendarische woorden...."Ik denk dat katten nóg sterker zijn dan honden"....
Dat denk ik ook Willem... ze staan immers veel dichter bij en in de natuur...
Wij bellen...
"Nog even geduld... de specialist is net begonnen aan zijn belronde...
22.30 uur... dag mevrouw....bloedonderzoek...
Geen katten Aids.... bloed ziet er anders uit maar niet verontrustend anders....
Hij ademt ietsje makkelijker in de cabine nu hij weer zuurstof krijgt...
Koorts zakt niet.... maar die MOET zakken...
Toestand niet verslechterd maar haar zeer slecht toestand stabiel...
Morgen weer een foto... niet om te kijken of het beter is geworden... want dat gaat langzaam... maar of het niet erger is geworden....
En de koorts MOET zakken....
Die wordt morgen ook weer gemeten....
Van... Willem en ik weten niet wat we denken moeten...
Denken hoeft ook niet...
Hopen stiekem toch wel...
Zouden we slapen vannacht.....????
Geen opmerkingen:
Een reactie posten