30 april 2022

 

Dag van:

"Hee Wampie kijk nou toch hoe intelligent onze honden zijn.....ik hoef nog maar dit te zeggen of ze weten wat ik bedoel"....

Hee Willem....die honden zijn niet intelligent maar jij bent zo voorspelbaar en doorzichtig....

Zo de toon van vandaag is gezet....

Ik pak mijn haakwerk op (trouwens ook erg voorspelbaar)....en kijk met Willem naar wat Cesar Milan de dogwhisperer te vertellen heeft.....

We steken er altijd wel weer wat van op....

Tussendoor beantwoord ik de mail van de

voorganger die ons huwelijk zal inzegenen....

Prediker 3:

Voor alles wat er gebeurt is er een uur, een tijd voor alles wat er gebeurt onder de hemel....

Er waren veel periodes in mijn leven dat ik dacht dat er geen tijd was.

Al voelde ik diep in mij dat die er wel moest zijn.

Tijd betekende daarom voor mij 'geduld hebben'.

Geduld hebben tot mijn tijd zou komen.

Ik was denk ik zo ongeveer veertig jaar toen ik dacht dat alle tijd verloren was gegaan en dat er ook nooit meer een tijd zou komen.

Dát was het moment dat ik in complete overgave mijn hoofd in mijn kussen gooide en heel hard schreeuwde 'God neem het alsjeblieft van me over want ik kan niet meer'.

En wat een rust kwam er toen over mij. Een immense niet te beschrijven rust.

Dat was het moment dat God mij de tijd in handen gaf.

Het moment dat ik de tijd in eigen handen nam, generatie cirkels doorbrak en MIJN leven ging leiden.

Zes jaar lang heb ik erover gedaan om alles van dat 'zwarte tijdloze' achter me te laten.

Van God leerde ik dat ik echter dat zwarte tijdloze nodig had gehad om te komen waar ik toen was en nu ben.

Ik vroeg om kracht

en God gaf mij moeilijkheden om mij sterk te maken

Ik vroeg om wijsheid

en God gaf me problemen om me te leren deze op te lossen

Ik vroeg om voorspoed

en God gaf me hersens en spieren om mee te werken

Ik vroeg om moed

en God gaf me angsten om te overwinnen

Ik vroeg om liefde

en God gaf me mensen met moeilijkheden om te helpen

Ik vroeg om gunsten

en God gaf me kansen

Ik kreeg niets waarom ik vroeg, ik kreeg álles wat ik nodig had.

Naar Filippenzen 4:4-6

Zes jaar dus om mezelf te vinden.

En doordat ik mezelf vond, kon ik Willem tegenkomen. (De liefde herkennen)

Er kwam een tijd om al die liefde die ik in dat zwarte tijdloze zelf had gegeven aan anderen, zelf te mogen leren ontvangen.

Het was 13 september 2005. Willem stak zijn bol om de deur van het studie lokaal waar we een jaar lang op woensdag de studie gedragsspecialist zouden volgen. "Ben ik te laat?" vroeg hij nog. En ik dacht 'zo iemand komt nooit te laat'.

Wat een verademing om elkaar te leren kennen in de overeenkomsten. Meestal hoor je dat je elkaar moet aanvullen maar dit gevoel van samen dezelfde interesses en hobby's hebben, dezelfde humor, voelde zo goed!

Toch zat er nog veel wantrouwen in mij. Ik had tijd nodig om verder te helen. Een warme vriendschap en heel veel indrukwekkend ontwikkelende gesprekken hielpen daarbij.

Maar Willem is iemand die het woord geduld nou niet zo goed kende als ik. Hij wilde al gauw een nog innigere band opbouwen.

Echter, Willem kon de pot op, ik nam die tijd gewoon.

En tijdens de tijd die ik nam voor mezelf leerde ik Willem zijn eigen tijd en ruimte in te vullen. En Willem voelde dat dat goed was. Hij had nu ook de ruimte om zichzelf nog meer en nog beter te leren kennen. Zelden komt iets te vroeg of te laat, het hoeft niet altijd meteen. Dit gaf Willem ook een innerlijke rust.

Ruimte geven aan elkaar bleek het sleutelwoord. Ruimte geven bleek ook in veel gevallen de oplossing voor heel wat beren op de weg die we tegenkwamen.

En zo konden we, na 11 jaar "latten"

definitief gaan samenwonen.

En zo kon ik na 15 jaar "ja" zeggen in de Sagrada in Barcelona.

Ja tegen de mens die me blijvend inspireert, waarmee ik heerlijk kan lachen. Ja tegen ons samen waar gelijkwaardigheid, ruimte, respect, intens vertrouwen, jezelf kunnen en mogen zijn, wederkerigheid in heel bijzondere vormen en vooral liefde hoogtij viert.

Waar beperkingen omgezet worden in kansen en mogelijkheden.

Een hele bijzondere liefde waarbij de kracht van vertrouwen en dichtbij je willen zijn zit in het loslaten en de ruimte die we elkaar geven.

En omdat we een God hebben die zelf één en al liefde is en altijd bij ons is.

Groetjes Wampie

Me dunkt...een behoorlijk persoonlijk verhaal....

Ik kreeg ook een mooi antwoord terug...

Met een volgende vraag...

Dan ben ik nieuwsgierig naar hoe je kijkt naar het woord ‘huwelijk’ (gelet ook op de betekenis ervan van het verleden) en de wijze waarop het een plaats kan krijgen in een viering (‘eeuwige beloftes doen’; ‘het krijgen van de zegen van boven’; ‘het vragen om een zegen’, of ‘het laten zien wat dit huwelijk voor jullie betekent, als getuigenis’).

Oei......ik schrik van de woorden 'eeuwige belofte'...

Die heb ik immers al een keer verbroken...

Dat heeft me immers al jaren en jaren gekost om er ook maar een beetje mee te leren leven....

Beloftes zijn voor mij namelijk bijna heilig....

Als je ook maar een greintje het idee hebt een belofte niet waar te kunnen maken gebruik dan 'misschien' of 'ik zal het proberen'....want als je iets belooft moet je het ook waar maken....

Dat is mijn motto dus....

Over deze bovenstaande vraag ga ik eens een paar dagen nadenken....

Maar ik vrees dat ik in eeuwige belofte niet geloof....

En met die zegen van boven zit het wel goed...

Al begin ik al meteen tegen Willem te kermen dat ik geen hand op mijn hoofd wil voelen of zoiets want ik wil niet aangeraakt worden door anderen....

Nog zoiets ....

'Avonds hebben we een feestje....

De jongste dochter, eerste leg, van Willem is jarig....

Haar vrienden, (half)zusjes en moeder met vriend, Willems ex dus, zijn er allemaal....

Het is een gezellig feest....

Er wordt heel wat gekletst, bijgekletst, gelachen en herinneringen opgehaald...

Dan komt het woord polonaise ter sprake...

En de term 'bijdragen op een huwelijk'....

En nou weet ik hoor, dat er twee mensen trouwen....

En ook weet ik dat het geen water bij de wijn zal zijn op dit feest maar wijn bij het water...

Ofwel....

Willem wil het groots vieren en ik wil het klein houden...

Het midden zit waarschijnlijk in het feit dat de wijn bij het water gegoten zal worden zodat het water feestelijker en uitbundiger wordt in plaats van de water bij de wijn die het feest gewoon laat gebeuren en ontstaan in de luwte....

Maar ik heb toch echt geen zin in een avond vol bijdragen en een polonaise is helemaal uit den boze...

Wat bij mij dan wel weer de vraag oproept

waarom ik zo'n pokkehekel aan polonaises heb...

Ik leg de vraag voor aan Willem...ik kom namelijk zelf niet op een antwoord.... dat Willem waarschijnlijk weer wel heeft....

Hij denkt even na.....

"Ik denk, zegt hij, dat jouw individu, jouw persoonlijkheid dan verdwijnt in de massa.....in een groter geheel....je bang bent verloren te gaan....en je je niet meer gekend weet"....

Ik vind het een schitterend antwoord....

Kortom.... zo'n bruiloft in wording heeft nogal wat voeten in de aarde....

Maar oké....zolang ze niet van de vloer van in een polonaise optocht gaan, is het mij best....

Ik ga nadenken over de vraag van de voorganger.....