Dag van:
Het is alsof ik naar een film kijk die achteruit afgespoeld wordt als ik de beelden van de Oekraïne zie....
Behalve, bedenk ik dan tot mijn schrik, dat de huizen er niet meer overeind getoverd worden zoals dat altijd gebeurt in achteruit gespoelde filmfragmenten....
Maar stukje bij beetje wordt er toch steeds weer een beetje meer terug veroverd en prijkt op, door Russen ingepikt grondgebied, weer een Oekraïnse vlag....
De tranen van verdriet zijn nu die van blijdschap....
De beloning is een watermeloen, die een dankbare Oekraïnse aan een soldaat geeft....
Het ontroerd me...
Je zou immers die oorlog bijna vergeten door al het andere nieuws dat allang weer het geweld daar overschaduwd....
Maar misschien zal het land dan toch weer zijn zonnebloemen terugkrijgen...
De bloem die zijn kop altijd met de zon meedraait....(tourne le sol is niet voor niks de toepasselijke Franse benaming)....
Voor mij het symbool van dat ongelofelijke vasthoudende optimisme van die Oekraïeners.....meedraaien naar de zon....naar het positieve....moed houdend....
Ik ben dan ook vastbesloten ooit een keer naar dat land te gaan....
Die mensen, de sfeer daar te voelen....
Maar het leven gaat niet achteruit maar
het gaat door....
het gaat door....
Zo mooi gesymboliseerd in een EO programma "ik mis je"....
Een programma dat zich afspeelt op begraafplaatsen en uitstrooivelden....waar mensen geïnterviewd worden door twee presentatoren die daar rondlopen....
Prachtige verhalen die ontstaan....
Zoals dat van de man die de as van zijn vrouw uitstrooide in de vorm van een kruis....
"Acht maanden geleden alweer" zegt de man terwijl hij probeert te laten zien dat het leven doorging en dat hij het redt zonder haar....
Hij kookt zelfs spruitjes en draait gehaktballen....
"Acht maanden geleden en kijk....je ziet nog steeds dat het een kruis is"....
En inderdaad...de witte resten as geven nog de vage vorm van een kruis weer...
Vijfenveertig jaar waren ze getrouwd....zij was iets ouder dan hij....
"Ach, zegt de presentatrice, ziet u dat...door de as heen komen lichtgroene sprietjes van jong nieuw gras....teken van nieuw leven"....
"Nee, zegt de weduwnaar, teken dat het leven doorgaat"....
En weer schieten me de tranen in de ogen....
Het doet me natuurlijk ook een beetje aan mezelf denken....
Want wat denk je nou zelf....uiteraard schrijf ik niet in detail over heel veel verdrietige dingen die in mijn eigen gezin, familie of directe omgeving gebeuren.....
Dat doe je omwille van privacy van hen niet....
Maar misschien ook niet omdat ik die zonnebloem ben die haar hoofd meedraait met de zon... moed blijf houden...positief wil blijven en dat ook wil uitstralen....
Dat het goed komt....altijd weer ...hoe dan ook....wanneer dan ook.....
Kijk naar mij!!!....
Wat absoluut niet betekent dat verdriet er niet mag zijn....want oh zeker mag dat er zijn....volop zelfs....
Hoe vaak gaat verdriet immers niet vooraf aan al die vreugde....
Maar nee, mijn eigen verdriet (behalve misschien verwerkt leed) schreeuw ik niet uit over de daken....laat staan in blogs....
Verdriet blijft in kleine kring...
Strohalmen en lichtstraaltjes zoekend met elkaar of alleen....
Tenzij ik een ander met mijn verdrietige ervaring kan helpen....
Dan zal ik er alles over vertellen....
Er is immers al zoveel leed op de wereld.... laat mij dat straaltje licht maar zijn....
Want....het leven gaat altijd weer door....
Als de zonnebloem is uitgebloeid komt er de zomer erna weer een volgende, en weer een, en weer een....zoals dat fris groene sprietje dat uit de as verrijst....
Zoals die lieve oudere man bij de as van zijn vrouw waar haar naam op een houten plankje op een paaltje prijkt....'Hanneke Helmig'......
Daar put een mens weer moed uit....
Dan kan je weer verder.....
En nog zo'n voorbeeld vandaag....
Ik word er mee om de oren geslagen geloof ik....
Maar zoals koning Charles dus.... die vandaag zijn handtekening zet, de eed aflegt, tientallen plichtplegingen verricht....
Het leven gaat verder hand in hand met zijn verdriet....
Leve the King hip hip hoeray.....3x.....
(En stiekem moet ik dan wel weer lachen om die gekke Engelse kreet 'hip hip, hip hip, hip hip'....want ik vind Charles alles..........behalve hip).....
Veel doe ik verder vandaag niet...
Denk dat ik een beetje in een overgangsdipje zit...
Neeeeeeee niet die vrouwelijke overgang waarvan ik vandaag op het journaal verneem dat vrouwenkwaaltjes bij huisartsen lang niet zo serieus genomen worden als mannenkwaaltjes....
Bij vrouwen schijnt het al gauw afgedaan te worden met 'het zit tussen de oren'....
Nou oké...in mijn specifiek geval is dat misschien ook weer wel zo ...
Heb je zo'n heerlijke intensieve vakantie gehad....alles op alles gezet om ondanks veel gedoe toch te genieten...en dan zit je nu weer in die periode van ' moeten'....van 'alles op tijd'....van roosters en systemen....van nauwelijks tijd voor jezelf, laat staan voor anderen...
En natuurlijk gisteren en vandaag, dagen van van ellenlange regenbuien na zo'n heerlijke tijd van warmte en volop zonneschijn....
Misschien heeft het wel met ouder worden te maken dat je zulke veranderingen minder snel aankan....
Het leven gaat verder ja....maar ik heb iets meer tijd nodig tegenwoordig geloof ik....
Pffft...en dat op een leeftijd waar je juist steeds minder tijd overhebt...
En in mijn geval speelt de film echt niet meer terug.....(gniffel)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten