18 oktober 2020

Dag van:

"Ik dacht dat jij de wekker zou zetten"....

Pffft...brrrrr....grrrrr....huh.... gaap .....euh..... heb ik ook...

"Maar je slaapt nog en je hebt mij niet geroepen "......

Mmmmmm.... gaap.....woehaaaaa....mmmmmm... oh...

"Kijk eens even dan..... op die wekker.....!".....

Hhhhprrrbrrrr....

Ik pak mijn mobiel....

Kijk.... hij staat.... gaap.... aan....

"Ja.... op 8.20 uur..... dat kan toch niet... dan kom ik toch nooit op tijd in de kerk.... nu moet ik haasten..."

Oké, ik ben wakker.... ik heb dus de tijd een zwieper te hard gegeven gisteravond....

Had een uur eerder moeten zijn....

Tja....

En jij dan.... had jij je eigen wekker niet gezet...?

"Jawel maar ik ben weer ingeslapen"....

Goh... lullig voor je....

Van.... we zitten op tijd in de auto hoor...

Zelfs nog een kop koffie gedronken en de zenuwen van Willem van nabij mee mogen maken....

Ondanks dat ik hem uit alle macht probeer af te leiden met verhalen over mondkapjes testen....Lubachs metaforen....of bijvoorbeeld het materiaal van mijn jurk, lukt het nou niet echt hem in rustig vaarwater te krijgen....

Van meester Willem naar dominee Willem....

Toch zit ik anders dan anders naast hem nu en ik zit me naargeestig te bedenken waar dat aan ligt want het blijft mijn eigen Willem....

Echter ondanks de zenuwen straalt hij nu een bepaald gezag uit....

Zou dat het dan zijn....?

Van... aankomst kapel Duiven....

Allemaal vriendelijke begroetingen van bekende en onbekende mensen....

U bent de vrouw van de voorganger...

Voorgangers vrouwen worden voorgetrokken want ik krijg koffie....

Willem moet de kansel voelen... de belichting ervaren.... zijn fluit uitpakken... zijn preek op volgorde leggen.... met de technicus praten... en met de pianist en de ambtsdrager....

Net op tijd .... op het moment dat papa Willem (weer een andere hoedanigheid) nerveus bij mij komt om te vragen waar zijn dochter blijft "ze zal toch wel op tijd zijn?".... komt zijn dochter binnen....

De kerk is niet vol.... rijen met twee stoelen en veel tussenruimte en één stoel....

Ik denk tussen de 30 en 40 mensen en meer mogen er ook niet in....

Onverrichter zaken naar huis dus.... en dan de livestream maar volgen...

Willem gaat de consistorie kamer in....

Gek gevoel... hij lijkt zo ver weg nu...

Net of er straks een andere Willem naar buiten zal komen...

Samen met de ambtsdrager komen ze even later achter elkaar naar buiten lopen...

Eerst is zij aan het woord... dan komt Willem....

Mijn hart vervult zich met trots bij die eerste woorden...

En eigenijk merk ik meteen dat een andere Willem toch dezelfde blijkt te zijn...

Want zelfs als dominee kan hij niet anders dan bij zichzelf blijven...

Ik hoor zijn bekende ervaringen... ik voel zijn gevoel...

Ik zie dat anderen dat laatste delen... en loop direct tegen het 'mijn Willem'  gevoel aan....

Vandaag is Willem van velen....

Straks als hij thuis is dan is het "mijn Willem" weer....

Van.... niet zingen... wel prachtig piano spel van notabene ook nog eens mijn favoriete componist Grieg en een stuk uit de Peer Gynt suite....

Mooie filmpjes en nummers van Stef Bos en miss Montreal....

En een prachtig verhaal....

De ambtsdrager heeft een heerlijke vertelstem en Willem is gepassioneerd en bevlogen als hij vertelt over zijn stokpaardje 'de vergankelijkheid'...

Voorbij de dood...

Het dochtertje van Jaïrus....

Willem laat niet de wonderen spreken maar de symboliek... laat ruimte voor eigen ervaring en gevoel......

Ik zie en hoor mensen zichzelf herkennen... er wordt gehuild... gelachen.... gesnuft.....

Prachtig Willem... prachtig... ik ben zo trots op je...

Geen moeilijke hoogdravende woorden maar ruimte voor eigen verhaal.... en herkenning....

De laatste klanken van de omgekeerde tijd van Stef Bos versterven.....

De dienst is ten einde...

Willem loopt naar de deur van de kerk... om mensen een persoonlijke groet te brengen....

Maar eerst komen ze langs mij...

De vrouw van de voorganger krijgt de eerste complimentjes... en de laatste tranen....

"Zoiets moois moet je niet elke zondag hebben, dat kan ik niet aan hoor".... zegt een lieve dame me....

En langzaam wordt de Willem van iedereen weer mijn Willem...

Als we samen de deur uitlopen... in de auto terugrijden.... en hij thuis zijn jogging broek met

klompen eronder, en zijn dikke vest weer aantrekt....

Weg dominee.... terug Willem de honden man....

Van... Willems dochter is mee naar huis gegaan...

Voor de vorm drinken we een kop koffie maar al snel komt de alcohol op tafel...

Gevoel van iets te vieren hebben bij gebrek aan appeltaart....

En de gesprekken vliegen weer over tafel....

Van.... toch moeten er ook boodschappen komen....

En terwijl Willem de honden uitlaat om de alcohol te laten verdampen, rij ik richting supermarkt...

Ik zet de auto neer en kijk aan....

Daar komt mijn vriendinnetje aanlopen....

Dat wordt samen boodschappen doen dus...

"Weet jij al wat je gaat eten?"...

Nee, geen idee.... ik heb nergens trek in....

"Ik ook al niet"....

We lopen lachend langs de schappen ... tevergeefs hopend op elkaars inspiratie....

Ik denk dat ik bietjes doe...

"Jasses bietjes "....

Waarom doe jij niet gepofte aardappels... daar had ik het laatst met je over...

"Ja...jaaaaa... dat doe ik..."

Zie je wel... we komen er samen wel....

Van...."bakkie doen?"....

Tuurlijk doen wij een bakkie...

We laden de tassen in mijn auto en rijden naar de overkant...

We moeten hoognodig bijkletsen....

En hoe nodig dat is blijkt al snel....

Het is alsof ik naar een live journaal zit te kijken....

Een stroom van emotie over de overvolle zalen en gangen in het ziekenhuis waar ze werkt...

De afschuwelijke stress en gepaard gaande snauwerijen onder het personeel... maar ook naar patiënten bijna...

De werkdruk.... het niet kunnen bolwerken .... het te weinig tijd hebben voor een teveel aan mensen die juist nu in hun eenzaamheid zonder bezoek en hun ziek en bang zijn, een beetje extra aandacht zo nodig hebben....

De dood die zo dichtbij is...

De huilende vrouw met zorgen om haar kinderen die huilend buiten naar haar staan te zwaaien onder het raam...

De doodzieke buitenlandse vrouw die niet te verstaan en te begrijpen is....

De angst op de gezichten bij de oudjes.... ik ga toch niet dood hè zuster....?

Het geen tijd hebben óm bij te tanken...

Werken... doorwerken... overwerken... thuiskomen... niemand om je verhaal bij kwijt te kunnen....meteen slapen... opstaan en weer naar je werk gaan....

Wie tref je aan... en wie niet meer...?

Ik heb koude rillingen van haar verhalen...

En dat ze het kwijt moet is wel duidelijk...

Hoe kan een mens zo'n stortvloed... zo'n overvloed aan emoties nog reguleren...?

En ik vertel van Willem... van de kinderen op school.... en we praten over onze trots de kleinkinderen... en langzaam... heel langzaam komt ze weer bij de mooie dingen die het leven toch ook kent....

Zoals onze vriendschap....!

Ik wil haar knuffelen...

"Maar ik ben omringd door de dood Wampie"....

Ik besef me dan op dat ogenblik dat corona hebben.... dat leven in een coronatijd... vooral eenzaamheid betekent...

Afstand... geen aanraking.... liefde letterlijk van je afwassen en liefde desinfecteren....

In een tijd waar juist tastbare liefde en tederheid zo hard nodig is....

De kern van ons leven lijkt wel in quarantaine te zijn...

Corona... sluipmoordenaar van tastbare liefde....

Maar zo onzichtbaar als Covid19 dan ook mag zijn.... zo onzichtbaar lief heb ik de wereld... en mijn familie en vrienden..... en Willem.....

Zo onzichtbaar voelbaar zal de liefde zijn...!

Zoiets als God misschien wel...?????