Dag van:
Van natuurlijk dierendag....
Niet dat we nu wat extra's doen... onzin... ze worden sowieso al verwend...
Vroeg me trouwens vandaag wel af wanneer het nou eens "baasjesdag" zou zijn.....
Dierenvriendendag mag ook wat mij betreft...
Dierenvriendenbaasjes hebben namelijk nogal wel eens wat te lijden waarvoor ze in het zonnetje gezet mogen worden....
Soms snap je gewoon echt niet waarom je zoveel van die beesten houdt...
Ze vreten je arm..
Ze kosten een vermogen aan dierenartsen...
En ze vreten je huis en huisraad op....
Ze beslaan het grootste deel van je zure vrije tijd....
Maar kom aan... WE HOUDEN VAN ZE....!!!!
Ze bezoedelen je kleding...
Ze nemen je plek in beslag....
Ze likken je.... en laten hun diarree in de kamer lopen... zoals hun kots
Maar kom aan... WE HOUDEN VAN ZE....!!!!
Van..... tuurlijk houden we van ze... onze trouwste maatjes.... ons thuiskomen....
Liefde van altijd.... troost van altijd....
Van...4 oktober is meerdere opzichten een bijzondere dag...
En van onze maatjes van de kliek zou vandaag jarig zijn geweest...
Toch denk je er altijd weer aan... en dat is goed.....!
Onze Ruudje die altijd hondenkoekjes in zijn broekzak had.... ALTIJD...!!!
En dan vandaag ook de dag van die vreselijke Bijlmerramp....
Mijn neef studeerde destijds in Amsterdam en woonde in een flat ernaast....
Gruwelijke beelden... afschuwelijke herinneringen....
En dit jaar niet eens de mogelijkheid dat iedereen kan gaan rouwen op de gedenkplek ivm corona....
En ach....Jan des Bouvrie overleden.... onze voorbeeld
dyslect.....
dyslect.....
De man die zich geen kunstenaar noemde of meubelmaker..... maar vakman...
De man in White.....
De man van wit ook....
Weg bruine interieurs.... licht moest erin....!
Van....'s middags gaan Willem en ik opgedirkt en wel naar een concert...
Nou ja... concert....1 muzikante en nog geen 30 mensen op mega afstand...
Het blijft vreemd... maar ik ben er blij mee....
Zeker in de wetenschap dat er al twee personeelsleden bij ons positief getest zijn en het dus nu wel heel dichtbij komt...
Een concert ter ere en behoud van moeder Aarde...
Harp, ukelele, psalterium..... en stem... een diepe lage warme stem....
En stem waar je nou niet de hele middag naar wil letteren als ze hetzelfde genre zingt maar bij de gratie van de afwisseling maakt het juist leuk gaat worden....
Van... we komen aan en ik hou mijn adem in...
Willem had wel gezegd dat we naar de kapel in Duiven gingen....
Ja dat wel.....
Nu sta ik ervoor en ik word overvallen door een lading aan herinneringen die boven komen......
Hier hebben we onze collega weggebracht...
Een collega die uit het leven stapte...
En juist op het moment dat mijn andere lieve collega die ik gister tegenkwam, vocht tegen kanker....
Ik loop voorzichtig de kapel binnen...
Daar stond ze.... tegen de pilaar gesteund.....
En doek om haar hoofd....
En ik zat daar waar nu een lege ruimte is....
Ik kijk naar de plek van de kist en de deur die we uitgingen met een zee aan bloemen in ons armen die mee naar het graf moesten....
De kerk waar Willem dus wekelijks heen gaat...
Wist ik veel....
En nu sta ik hier.... stom geslagen door herinneringen...
Anderhalve maand later zou een volgende collega zich van het leven ontnemen...
En heel dierbare collega....
Juist op het moment dat wij de Alp op zouden klimmen tegen kanker...
Het waren me toen maanden wel...
En al die maanden komen in een paar minuten weer binnen...
Al dat gevoel in die maanden...
De boosheid, machteloosheid, verdriet... het gemis...
Als iemand doodgaat... zoals ik vandaag aan Ruud denk... dan overheersen de mooie herinneringen boven het verdriet en de oneerlijkheid van zijn vroege dood en de ziekte...
Als ik terugdenk aan deze twee collega's dan krijg ik dat niet voor elkaar....
Dan denk ik terug aan zoveel boosheid en machteloosheid...
Ooooooh.... zeker ook aan begrip.... als ik het vanuit hen bekijk...
Na de dood van H. voelde ik heus wel dat zelfdoding eigenijk geen keus is maar de enige uitweg....
En na het lezen daarna van het boek van Isa Hoes over de dood van Anthonie Kamerling, begreep ik dat vanuit hun standpunt nog beter....
Er waren er toen zoveel... Wim Brands onze boekenheld... Joost Zwagerman....
Maar zelf... vanuit mezelf... vind ik het zo moeilijk te bevatten dat er echt geen uitweg is...
Ik... die me altijd aan een laatste strohalm vasthoudt... altijd weer dat lichtstraaltje vind....
En T. die vocht en vocht en vocht tegen haar kanker.... de kanker overwon maar zoveel andere dingen verloor daardoor....
Hoe kan het dat er niets.... niets meer is waar je je aan vast kunt houden....
Zelfs je kinderen niet... je geliefde.... de natuur... de zon....
Kan een toekomst zo uitzichtloos zijn...
Mijn vader... hij maakte ook een eind aan eigen leven...
Hij at en dronk niet meer...
Hij was 82..... had alles nu al wel drie keer meegemaakt zei hij....
Kon niet tegen verval... hij werkte immers nog tot de laatste snik volop... stond volop in de schijnwerpers en in het leven... maar zag het verval naderen....
Oké... als je twee wereldoorlogen hebt meegemaakt.... je ongewenst kind was in 1907... je eigen moeder je verraadde aan de Duitsers.... je de economie ziet instorten waar je je je halve leven voor ingezet hebt dit op te laten bloeien...
Oké....
Maar dan nog....
Twee kinderen... twee kleinkinderen...
Maar een verwrongen geest weet ik nu.....
Ook euthanasie kan ik volledig volgen...
In waardigheid sterven....
Maar zelfdoding....
Ik zal het nooit... nooit... veroordelen.... maar ik vind het zo moeilijk te bevatten...
Van... en alles komt weer boven als ik die kapel binnenstap....
Daar zaten we... dat zongen we... dat zeiden we... dat deden we... dat voelden we....
Vooral die aanblik van de kist vooraan van iemand die had opgegeven ... gezond, een geweldig gezin en fijne baan....
En daar tegenover tegen de pilaar zij die zo ziek was.... waarvan de toekomst zo onzeker was... niet wetend of ze de moeder voor haar zo jonge kindjes kon blijven... maar vechtend... oh zo hard vechtend....
Dood tegenover leven...
Leven tegenover dood..
Van... en met dat gevoel ga ik dus ook het concert in...
In een tijd die ook al zo onzeker en vooral onvoorspelbaar is...
We zitten op afstand... dragen mondkapjes....
Maar muziek blijft muziek...
Muziek pulls you thrue. .....
Dwars door haar folk nummer dreunt een melodie in mijn hoofd...
Music was my first love... and it will be the last....
Music of the future.... and music of the past....
To live without my music... would be impossible to do
In this world of trouble.. .my music pulls me trought...
Van... Willem koop die cdeetjes nou niet...
Ze zegt net dat ze ze thuis heeft opgenomen...
Je gaat je ergeren aan de kwaliteit Willem... ik ken je...
Willem....!!!!
En wat doet Willem....?
"Heb je een tientje voor me?"....
Ik heb eigenlijk nooit contant geld maar ik moet de lief en leed poot nog spekken op school.... hij heeft dus geluk....
Weet je het zeker Willem....???!!!!
Hij koopt een cd....
Blijf er even bij beste mensen............
Hij koopt er zelfs twee.....
Dan gaan we de auto in....
Natuurlijk moet de cd direct in de gleuf....
Ja....
En direct er weer uit.....
"Hier kan ik niet naar luisteren...."
Verder zegt hij niks....
Ik ook maar even niet....
Tot we vijf minuten verder zijn...
"Ik heb spijt van de cd's...... ik zal zo geld pinnen dan krijg je het terug...."
Lieve moedige man van me....
"Wat gaan we eten.... zullen we thuis laten bezorgen.... of..... nee... zonde geld...?"...
Tja...
Ik wil wel gado gado.....
Dat is een pens werk Willem...
"Nou ja... kijk dan maar...."....
En natuurlijk sta ik een half uur later in mijn goeie kloffie gado gado te maken....
En natuurlijk eet hij drie borden vol van dit lievelingsmaal.....
En natuurlijk zegt hij wel honderd keer dat het zo lekker is en dat er niks geen calorieën inzitten... terwijl hij een hap kroepoek met verse saté saus neemt....
Van.....een turbulent gevoelsdagje.....
Dat gepaard gaande met het bericht van twee collega's met corona.... en op de school van mijn kleindochter ook twee.... en op de oude school van Willem ook één.....begin ik toch weer aardig aan een lockdown te denken....
Om mijn gevoel weer op z'n plaats te krijgen en om de gezondheid...
Morgen maar eens kijken hoe de vlag ervoor staat......
Mijn mondkapje zit in ieder geval in mijn tas....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten